Als een relatie stuk loopt…
Elke relatie heeft nu eenmaal zijn eigen ‘geschiedenis’. Je stapt er allebei immers in, met een andere achtergrond, een andere opvatting en een andere opvoeding. Tel daar het grote verschil tussen mannen en vrouwen bij op en je hebt meteen één van de grootste struikelblokken binnen een relatie te pakken. Alles valt en staat met een goede communicatie. Helaas kunnen heel veel mensen dit niet.
Misschien omdat het ze nooit geleerd is, maar misschien ook omdat er al teveel pijn is geweest en het vertrouwen er niet meer is. Want om werkelijk alles te kunnen zeggen wat je voelt, moet je wel in een situatie zijn waar je de ander volledig vertrouwt!
En zoals met alles waar een einde aan komt, komt er ook een rouwproces om de hoek kijken. Rouwen doen we niet alleen bij een overlijden, maar ook, absoluut zelfs, bij het verliezen van een baan, een huis, of een partner. Als een relatie stuk loopt, ‘overlijdt’ er ook iets. Namelijk alle verwachtingen die je er aanvankelijk van had. Want zeg nu zelf.. niemand gaat een relatie in met de bedoeling dat er maar voor een ’tijdje’ zal zijn.
Bij rouwen horen een heleboel gevoelens, die om de beurt hun kop om de hoek komen steken; verdriet, boosheid, schuldgevoelens, wraak, zelfhaat, en nog veel meer.
We moeten leren om eerst te beseffen dat we allemaal maar ‘mens’ zijn en dus fouten mogen maken. Wel zijn we verantwoordelijk voor onze eigen daden. Iedereen! Ik zie heel veel mensen die tegen mij zeggen: HIJ heeft mij dat aangedaan, of het is ZIJN schuld.
Ik begrijp dat volkomen, want ik ben ook een mens, en heb dat ook gevoeld en gezegd in tijden dat het mij minder goed ging. Maar nu weet ik dat ik het wijzen met een vinger alleen het rouwproces maar langer en moeizamer maakt. Waarom? Omdat het niet waar is….
Wat je ook overkomen is, je was er zelf bij… en al denk je: dat heeft hij mij aangedaan… je was er wel zelf bij. Iedereen kan op een moment zeggen: Ho Stop, dit wil ik niet meer! En eruit stappen.
De redenen waarom mensen dat niet doen zijn niet te tellen. Kinderen, familie, kerk, opvoeding, omgeving, en niet willen ‘falen’ enz enz. Maar de mogelijkheid was er altijd! Het is dus een heel proces van het aanvaarden van het feit dat je zelf ook je verantwoordelijkheid had in die relatie. Dat houdt niet in dat alles dus je ‘eigen schuld’ is. Er is een groot verschil tussen verantwoordelijkheid én schuld.
Pas als je je eigen verantwoordelijkheid onder ogen kunt zien, kun je gaan beginnen met het ‘loslaten’ van het verdriet, de woede, ets. Je hebt namelijk op dát moment in je leven dátgene gedaan waarvan je tóen dacht dat het het juiste was. Nu, weet je dat het anders kan, dus ga je anders dóen! Door dit goed te beseffen verdwijnt een eventueel schuldgevoel ook als sneeuw voor de zon.
En natuurlijk gaat dat niet zo snel als ik het hier ‘even’ omschrijf, maar het is wel de weg die je het beste kunt volgen. Alleen dán kun je het namelijk echt een keer achter je laten en doorgaan met je leven.
Bron©Loes Raaphorst 04/2007