Als je het het minst verwacht – gebeuren er de mooiste dingen….
Dit weekend was het dan eindelijk zo ver. Na de enorme domper van afgelopen week toch een cattery gevonden die mij wél een kitten wil verkopen…. maar, daarover later meer. We kwamen binnen bij de fokker en werden meteen verwelkomd door een ienemini klein katertje dat op de arm zat toen de voordeur open ging. Mijn hemel, wat een plaatje, waren mijn eerste woorden… en oh jee… het leek ook als 2 druppels water op Burton, toen we hem net kregen. Burton was heel klein, door medicijn gebruik en had een groeiachterstand. Dit mannetje leek echter nog veel jonger dan 13 weken. Eerder een week of 8….
We namen plaats op de bank en de kindjes (echte, geen kattenkindjes) kwamen kennismaken. Het poezenkind wurmde zich ertussen en nestelde zich direct op mijn schoot. Wat een heerlijk gezin! Hele lieve fokker/mama en hele spontane kindjes. Nu is het voor mij eigenlijk nooit een probleem om lekker te kletsen, maar Petra, de poezenmama, kan er ook wat van. De tijd vliegt en het kleine wurm wisselt heel even van plek en klimt op Lex’ schoot.
Tot onze grote verbazing horen we dat het kleine wurm nog geen naam heeft
en al 5 maanden oud is…….. Maine Coons zijn toch de reuzen onder de huiskatten??
Petra vertelt: het nestje kreeg het Coronavirus. Nu is dat niet zo heel uitzonderlijk, want heel veel katten maken dit mee in hun leven. Het gaat ook meestal vanzelf weer over. Maar, in een enkel geval muteert dit virus naar FIP. Ik ben geen dierenarts, geen fokker of deskundige, dus ik ga hier niet helemaal uitleggen hoe en wat dat is, maar het is voldoende om te weten dat FIP altijd dodelijk is. Vooral jonge katten overlijden hier aan. Na een paar dagen overlijden er dan ook al een paar kittens en in de loop van de dagen erna, nog eentje, waardoor er nog maar 2 kittens overblijven. Petra zet alles op alles en gaat samen met haar dierenarts een behandelplan opstellen. Echter, na 4,5 maand blijkt dat ook het één na laatste kitten het niet gaat redden. Verdrietig neem Petra ook het kleine wurm mee naar de dierenarts om voor de zekerheid nog een keer te laten nakijken. Maar dit laatste beestje is dan nog wel heel erg klein, maar ook absoluut van plan om door te vechten. Kleine man geeft niet op en laat iedereen verstelt staan.
Petra en haar man beseffen echter heel goed dat dit een onverkoopbaar kitten is. Hij is zelfs nog te zwak om de eerste entingen aan te kunnen. Maar hij eet ook als een bouwvakker en groeit de laatste dagen als kool! Wij vertellen van het grote verdriet over het verlies van Jerry en Scheff, op veel te jonge leeftijd. We vergeten bijna dat we eigenlijk voor een grijze baby komen en raken niet uitgepraat over deze kleine vent.
Wanneer we aan het einde van de middag, veel en veel later dan dat de bedoeling was, onze jassen pakken, zegt Petra… zal ik em dan maar in je jaszak stoppen?? Ik weet niet wat ik hoor!! Kijk Lex aan… en zeg heel eerlijk dat wij echt geen geld hebben om 2 kittens van haar te kopen. Lieve Petra zegt direct: wie heeft het over geld? Ik niet! Ik zie dat hij jullie heel lief vindt… ik moet hoe dan ook een ander huisje voor hem zoeken, want ik heb katten genoeg in de cattery… en ik weet en voel dat hij het bij jullie heel goed gaat hebben.. en als hij enige kans maakt om hier helemaal bovenop te komen, dat dát wel bij jullie is!
Lex is ook onder de indruk van het kleine binkie… en als ook de man van Petra instemmend klikt….. krijg ik dus een ienemini katertje in m’n armen geduwd! De jassen worden weer teruggehangen; we blijven lekker mee-eten bij deze lieve mensen en ik voel me de koning zo rijk! Er bestaan dus toch nog mensen met het hart op de goede plaats! Er zijn dus toch nog fokkers die niet aan geld denken! De naam is snel bedacht. Er ‘moet’ een Elvis connectie zijn: Charlie Hodge was één van Elvis oudste vrienden en best wel klein en lelijk. Nu vind ik kleine man beslist niet lelijk, sterker nog, ik vind hem geweldig, maar hij ziet er nu (nog) niet echt uit als een Coon geschikt voor shows! (mag ik een teiltje.. want ik ben géén liefhebber van het showen van raskatten!).
Charlie gaat mee de auto in; verstopt onder mijn jas, beschermt tegen de kou en zelfs natte sneeuw! We moeten nog 2,5 uur rijden en het is heel slecht weer op de weg. Charlie nestelt zich heerlijk tegen Lex’ borst aan en valt in diepe slaap. Alleen een kitten dat heeft geleerd te vertrouwen op de goede zorgen van een fokker, zal zo relaxed voor het eerst in een auto zitten, bij een ‘vreemde’ op schoot! Charlie is dan misschien super super klein… hij is wel vol van vertrouwen in de mensheid en ik kan van hem leren dat er ook nog lieve mensen op deze wereld zijn. Want oh oh, wat is mijn geloof in de mensheid de afgelopen weken weer op de proef gesteld, toen 12 uur voor wij in de auto zouden stappen om een andere kitten op te halen afbericht kregen, zonder geldige reden!
Er is een nieuw avontuur begonnen: de Elvis band heeft er een nieuw lid bij! We kunnen weer gaan genieten van de leuke grappige ondeugende capriolen van een kleintje! Had ik al gezegd dat ik heel blij ben??? Ik ben zó blij lieve mensen!! Zoals mijn dochter onlangs heel wijs tegen mij zei: zie je mam… er gaat toch altijd weer een deur open ook!!!
©Loes Raaphorst 03/2019