Anti-Depressiva: en dan?
De diagnose is gesteld, men is het er volledig over eens: een depressie, dus medicijnen. Soms worden er ook praatgroepen georganiseerd, maar ondanks alle hulpmiddelen blijft het de verantwoordelijkheid van de persoon in kwestie om er weer bovenop te komen. Klinkt logisch toch? Waarom is het dan zo ontzettend moeilijk om uit dat diepe dal te kruipen?
Aan de ene kant wil je als patiënt niet als patiënt behandeld worden, of medelijdend toegesproken worden. Aan de andere kant ben je beslist niet in staat om de realiteit alleen aan te kunnen. Je wilt niet dat mensen ‘rekening’ met je gaan houden, maar als ze het niet doen, lig je er uit, en ben je weer terug bij af.
De rek is uit het elastiekje, en wel helemaal en totaal. Bij de minste geringste kleinigheid, weet je al niet meer waar je het zoeken moet. Grenzen aangeven, aan jezelf denken, zeggen wat je denkt, niet over je laten lopen, je niets van anderen aantrekken, het van je afschrijven, wandelen, erop uit trekken, leuke dingen doen….. de adviezen vliegen je om je oren en door de bomen zie je het bos al helemaal niet meer.
Wanneer je je grens aan geeft en iemand is het daar niet mee eens…. wat dan?
Als je aan jezelf denkt, en je vergeet de ander…. wat dan?
Zeggen wat je denkt, en daarbij een ander verdrietig of boos maken… wat dan?
Niet over je heen laten lopen, hoe doe je dat?
Je niets van anderen aantrekken, oh, hoe moet dat dan?
Wandelen, erop uit trekken, in je eentje?
Leuke dingen doen? Ik zou niet meer weten wat?
Dus van je afschrijven maar proberen. Het vervelende is echter dat de personen die jou juist gekwetst hebben het niet lezen, dus het lost niets op… je zult het zelf moeten doen. Je moet jezelf weer aardig gaan vinden, wordt mij verteld. Ik vind mijzelf hartstikke aardig…. nou de rest van de wereld nog, denk ik dan! Gezonde mensen liggen niet wakker van kleinigheden, waarom mensen met een depressie dan wel? Waarom zoeken mensen met een depressie overal iets achter? Waarom denken mensen met een depressie altijd dat het HUN schuld is? Zij hebben toch niets verkeerds gedaan, waarom voelen ze dat dan wel zo?
Het is een hele lange weg, vanuit dat diepe dal naar de top toe. Het vervelende is dat je soms denkt al halverwege te zijn en dan ineens weer uitglijdt en bijna weer onderaan belandt. Twee stappen vooruit en eentje achteruit is nog wel te behappen, maar die lange glijpartijen is vaak teveel van het goede. Moet je dan toch maar met een bordje op je rug gaan lopen: behandel mij voorzichtig, ik ben van porselein?
Is het dan misschien toch verstandiger om de realiteit te ontvluchten en het contact met anderen te vermijden? Ik denk het niet. Ik denk dat dat het alleen nog maar erger maakt. Toch moet er een manier zijn niet direct van slag te raken als het eens een beetje tegenzit. Maar hoe?
Annelies
Hoi Annelies en Ingrid,
Wat jullie schrijven is heel herkenbaar. Een sluimerende depressie houdt me al tien jaar aan de lijn, terwijl ik mezelf ook een goed en aardig mens vind. Bij het geestelijke aspect zijn er al jaren ook fysieke aspecten die de zaak nogal eens ondermijnden. Net als ik weer een beetje in balans was kreeg ik dan weer een flinke tik in de rug waarmee een negatief denkpatroon weer werd geactiveerd van niet meekunnen met ‘de rest’. Het gekke is dat iets in mij dat niet eens wil en een raar fenomeen op zich schept.
Ieder mens heeft de behoefte om gezien en gehoord te worden. Mijn diepste en grootste ‘manco’ was dat ik van veel mensen aanvoel wat ze nodig hebben en me daar ook mee bezig hield. Zelf kwam ik ergens heel achteraan en dat heb ik nu omgedraaid. Jezus zei ook: zo voor je naaste zoals je jezelf lief hebt, en dat veel mensen een stuk liever voor zichzelf mogen zorgen/zijn blijkt uit veel cijfers. Ik ben 10 jaar en wellicht nog veel langer veel te hard voor mezelf geweest.
Mijn vader overleed toen ik 10 was. Sindsdien ben ik onbewust lange tijd blijven ‘hangen’ in ‘buiten mij waarnemen wat nodig is’ om te overleven. Ondanks vele goeie intenties liep mijn leven op sociaal gebied nagenoeg helemaal vast. Vier jaar geleden intensiveerde de depressie enorm toen ik tijdelijk terug ‘bij de mam’ ging wonen en alle met schuldbeladen gedachten over niet werken nog serieus nam.
Eind 2003 was ik genoodzaakt door de vele klachten weer weg te gaan en sinds begin van dit jaar zit ik in de herkansing. Ditmaal bewust en om oude patronen om te zetten in iets nieuws en een nieuwe band vanuit liefde te creëren. Niet makkelijk maar het kan wel. Toen ik in de kerstweek hierheen kwam, lag het besluit er net voor om negatieve denkpatronen wel toe te laten maar niet meer serieus te nemen en daarmee van energie te voorzien. Dat was de gouden zet!
Enorm gesteund door het werk van Eckhart Toll: de kracht van het nu in de praktijk! Dat werd mijn bijbeltje om in het moment mijn leven te leven en contact te maken met mijn bron i.p.v. de vele negatieve overtuigingen en noden van anderen.
We zijn zeer sensitieve wezens die veel goeds met anderen voorhebben en juist eerst opnieuw zelf mogen leren genieten. Ik kan in een stad heel snel onderuit gaan omdat ik ’teveel binnen krijg’. Samen met een gelijkgestemde valt dat overigens wel mee. Alleen overkomt me dat het snelst als ik er niet goed op let. Hoe bewuster ik voel hoe minder last!
Na tien jaar ben ik gaan beseffen dat ik er niemand een dienst mee bewijs me langer schuldig te voelen. Vooral mezelf niet. Eckhart spreekt in zijn boeken over behalve een persoonlijk onbewuste ook over een collectief onbewuste waardoor ik dingen makkelijker in een groter perspectief kon plaatsen en makkelijker kon loslaten. Meer lucht, meer ruimte om in te leven… Ruimte los van sociale structuren die nodig was om goed te voelen wat nou eigenlijk voor mij werkt.
Anti depressiva helpt alleen als je het beschouwt als een overbrugging/ ondersteuning van een richting die je kiest en bespreekt met mensen die je lief hebt. Mijn dialoog daarin vond ik ook lang lastig maar hoe meer ik duw en probeer hoe dichterbij de mensen waarvan ik houd weer komen… Om de malle molen in het hoofd minder destructief te laten zijn kan ik je Eckhart Tolle erg aanraden. Voor nu een warme groet uit Limburg!
Ik wil ook reageren op jullie artikel. Wanneer je in een negatieve spiraal zit kom je er niet zo gemakkelijk uit. Ik had een enorme angststoornis en dacht eronder door te gaan in die angst momenten.Overal zeer gevoelig voor, lawaai, druk, veranderingen, bang om niets te doen te hebben, bezorgde mij alweer angst. Iets wat er langzaam ingeslopen is door omstandigheden van jaren. Ben er langzaam uit aan het komen door middel van eerst Bach Bloesems, homeopathie, toen antidepressiva en therapie.
Maar…. door iets van spanning wordt je toch weer gauw een beetje terug gezet, voel je weer iets van wat je toen voelde en ben je bang dat het weer begint.Ook heb ik veel gelezen: Louise Hay en Sanya Roman: Kracht door bewustzijn, Spiritueel inzicht; en dingen opgeschreven. Nu een jaar later, doe ik nog trouwens, ben ik er nog niet. Haal er altijd wel iets uit wat ik kan gebruiken. Het heeft zijn tijd nodig, vooral niet in het verleden blijven hangen, niet overal gewichten aanhangen, ik lees dan mijn eigen ‘positiefjes’ die ik verzamel en… dan gaat het weer ook met hulp van mijn partner.
Verder ben ik sinds 1998 met Reiki bezig waar ik een tijdje ook angstig voor werd.Genieten van het Nu is inderdaad heel belangrijk. Doen wat je leuk vind maakt dat je je zelf helpt, aandacht voor jezelf. Groetjes eveneens uit Limburg
Bron email©Loes Raaphorst 10/2006
Door omstandigheden van langdurige (jaren) stress en combinatie van bekkeninstabilitieit en lichamelijke uitputting met tekorten aan bepaalde voedingsstoffen, ontstaan tijdens de zwangerschap, bevalling, en de maanden daarna, werd ik depressief. Ik modderde maar door, maar toen ik na een jaar ook nog eens zo burn-out was geraakt van alles dat ik de simpelste dingen al niet meer kon bedenken ben ik eindelijk hulp gaan zoeken. Stom genoeg rechtstreeks bij een psychotherapeut, en niet bij de huisarts helaas.
Deze therapeut was tegen antidepressiva, dat zei hij ook letterlijk. Ik heb daar driekwart jaar aangemodderd. Door ontstpanningsoefeningen sliep ik weer wat beter en was ik uit het diepste stukje van het dal vandaan. Maar verder kwam ik niet. Dus stopte ik bij die ‘behandelaar’. Maar ik was er nog lang niet en had geen zin om aan de voet van de berg te blijven steken. Dus na een poosje toch maar eens naar de huisarts. Onze dochter had inmiddels haar tweede verjaardag allang gevierd. Ik werd doorverwezen voor advies van de psychiater ivm eventuele medicatie. De psychiater schrok erg van mijn verhaal (het dal was ook erg diep geweest en de klachten erg heftig).
En wat ik toen te horen kreeg neem ik mijn eerste psychotherapeut nog altijd kwalijk:
Als je langer dan twee jaar depressief bent zonder dat je lichaam geholpen wordt dmv medicatie om de chemische stofwisseling in de hersenen weer op orde te krijgen (lees de aanmaak van de juiste hormonen), dan is de kans nihil dat je lichaam dit ooit nog weer uit zichzelf op gaat pakken. De psychiater schreef mij een recept voor. Ze gaf me de vrije keus of ik er wat mee ging doen of niet, maar ze zei er ook bij dat ik gezien de situatie van de afgelopen tweeënhalf jaar er rekening mee moest houden dat ik waarschijnlijk levenslang de keus had tussen een pilletje of chronisch depressief.
Onze dochter is inmiddels bijna negen. Mijn bekkenklachten zijn na 6 jaar met de juiste therapie en oefeningen verdwenen. Ik heb al jaren geen (overmatige) stress of lichamelijke gezondheidsklachten meer. Maar afbouwen van de medicatie kan ik helaas nog steeds niet zonder dat de depressiviteit terugkomt. Niet in hele zware vorm, maar wel zo zwaar dat het mijn leven en dat van mijn gezin dan vergald. Ik heb een lichte dosering, het wordt een onderhoudsdosering genoemd. Maar ik baal er wel van, want ik heb minder energie, kan moeilijk opstaan terwijl ik altijd een ochtendmens was, en merk best wel een bepaalde ‘geremdheid’ die mij ook weerhoud van eens lekker echt lachen enzo.
Verder functioneer ik prima. We hebben een tweede kind gekregen, en dat is allemaal super gegaan. Ik geniet van mijn kinderen. Mijn man heeft een druk bedrijf, ik heb zelf een eigen bedrijf, en heb daarnaast een (voor mijn bedrijf noodzakelijke) studie erbij gevolgd en met succes afgerond. Maar ik mis gewoon dingen uit mijn ‘oude’ leven. Daarnaast heb ik schade opgelopen door de diepe depressie en de burn-out. Mijn concentratie is minder, en mijn sterke geheugen van vroeger is veranderd in een chaos. Ik vergeet soms zelfs belangrijke dingen. En dan bedoel ik ook echt vergeten, het is dan gewoon ‘weg’ uit mijn hoofd.
Mijn advies dus aan u en jou als je serieus depressief bent maar toch twijfeld: Juist te lang wachten met het starten met antidepressiva kan er voor zorgen dat je er nooit meer afkomt. Dus neem het gewoon en ga ervoor om de biochemie in je hersenen weer op gang te helpen. Hoe sneller hoe beter. Dan heb je het meeste kans op volledig herstel !
Afzender: Corina
Bron email©Loes Raaphorst 05/2011