Audris

Ik ben Audris en mijn naam betekent ‘rijkdom’. Daarmee breng ik de innerlijke rijkdom in verband die ik gevonden heb door mijn eigen weg te gaan en me te ontplooien. Ik ben degene die zich zonder masker toont. Ik het  het masker afdoen omdat ik mezelf gevonden heb, waarop ik zo trots ben, dat ik mijn hoogsteigen gezicht graag aan de wereld wil laten zien.

De vraag die ik me op deze weg telkens weer stellen moest, was die naar mijn diepste wezen en mijn behoeften – wat is nu zo onlosmakelijk met mijn Ik verbonden dat ik geen compromissen duld? Bij mensen die een roeping voelen, zie je vaak dat ze een duidelijk doel voor ogen hebben. Bij mij is dat niet het geval, ik moest lang zoeken naar datgene wat belangrijk voor mij is. Sindsdien voel ik dat mijn thuis in mezelf schuilt. Het lijkt voor de hand te liggen dat ik me zodoende overal thuis voel, maar dat is onjuist: thuis ben ik slechts daar waar ik ook mezelf kan zijn. Overal waar ik dat niet kan, voel ik me net als voorheen een vreemde eend in de bijt. 

Dat is vooral het geval op die plaatsen waar de natuur die ons omgeeft verstoord en misbruikt wordt. Het betreft echter ook plaatsen waar onze eigen natuur onderdrukt wordt; door beperkingen, kettingen of verboden. Ik heb veel ruimte nodig om te kunnen ademen en zou geen enkele vorm van gevangenschap kunnen verdragen. Dat is het punt in mijn karakter waarop ik me niet met minder tevreden stellen kan: ieder schepsel dient over de vrijheid te beschikken om zich te ontplooien en tot zijn recht te komen. 

In de natuur gaat dat zelfs zover dat het u misschien wreed mag voorkomen: maar een roofdier mag men niet storen als het aan het jagen is. Een vogel moet men laten vliegen en een mol gangen laten graven. En een fee moet de mogelijkheid hebben om zich tussen de verschillende spirituele niveaus te bewegen en magie te kunnen bedrijven. De vervulling is het moment waarop de cirkel zich sluit. Even is hij nu perfect. 

Het gevoel één te zijn met de wereld is helaas geen blijvende toestand. Ik sta op de top van een berg en omdat een top maar een onbeduidend klein stukje van het grondoppervlak biedt, kan men zich er niet op bewegen. De kringloop zal weer opnieuw beginnen. Daarom geniet ik op dit moment met iedere vezel van mijn wezen van de hoogte en de vervulling – ik voel de wind die hierboven volledig vrij waait en geniet van de aanblik van de wereld aan mijn voeten. Ik ben volkomen vrij. Ik ben op de plaats van mijn bestemming aangekomen.

©Loes Raaphorst 05/2005