Breuk in de Familie
Het heeft heel lang geduurd, maar ik voel dat ik er nu toch over moet gaan schrijven. Gewoon, voor mijn eigen gemoedsrust, maar ook om een vorm van afsluiting te vinden.
Mijn hele familie is uit elkaar gevallen. Als kind merkte ik al dat mijn moeder nooit met alle broers en zussen tegelijk contact had. Er lag er altijd wel eentje uit de gratie. Er was altijd wel iets aan de hand en bepaalde ooms en tantes kwamen niet op visite als die ander er ook was. Vreselijk vond ik dat! Ik snapte daar als klein kind helemaal niets van. Tot ik wat ouder werd en mij ook wel flink ging ergeren aan mijn zus. Het was of heel gezellig, of heel erg irritant, maar het contact ging nou nooit eens lekker makkelijk. Misschien vond mijn zus het niet leuk dat ze na 12 jaar nog een klein zusje kreeg en dus niet meer de jongste was…. of misschien vond ik het niet leuk dat ik twee moeders had en mijn zus altijd alles beter dacht te weten. Ik weet het echt niet. We zijn totaal verschillend en op de één of andere manier klikte het niet.
Mijn broer en zus hebben het onderling nooit goed met elkaar kunnen vinden. Het verhaal gaat dat ze op straat liepen en een spelletje speelden. Mijn zus deed alsof ze blind was en mijn broer moest zeggen hoe ze moest lopen. Ze blijft bij hoog en bij laag volhouden dat hij haar recht tegen een lantaarnpaal aan liet lopen. Of het waar is? Geen idee, ik was nog niet eens geboren, maar het is blijkbaar nooit meer goed gekomen. Mijn zus heeft mij ooit verweten dat ik burgerlijk was en een betwetertje. Misschien was dat toen ook zo, maar ik was mij van geen kwaad bewust. Toen mijn moeder ziek werd en mijn zus geen contact meer met mijn moeder wilde, heb ik aanvankelijk geen kant willen kiezen. Maar toen de mantelzorg voor het grootste gedeelte op mijn schouders neerkwam, heb ik mijn moeder gelijk gegeven.
Eigenlijk ongelooflijk, want ook ikzelf heb een periode mijn moeder niet willen zien. Onder druk van zowel broer als zus ben ik toch weer overstag gegaan en na wat hulp van een psycholoog kon ik beter met mijn moeder overweg. Ik voelde het ook absoluut als een plicht om er voor haar te zijn, toen ze ziek werd. De mantelzorg was niet de oorzaak van mijn burn-out maar heeft er ook absoluut geen goed aangedaan. Toch heb ik er geen spijt van dat ik het contact weer hersteld heb.
Toen na het overlijden van mijn moeder er een berichtje van de bank kwam dat ik overleden zou zijn….. (foutje, maar wel het gevolg van acties van mijn zus) was voor mij de maat vol en heb ik ook geen moeite meer gedaan. Mijn broer was er altijd voor mij, echt altijd en ik had nooit gedacht dat ik ook met hem zou breken. Maar toen hij openlijk mijn partner afviel en zich bleef bemoeien met mijn leven, ondanks dat ik al een vrouw van 40 was en de kant van mijn ex koos, kon ook hij de boom in van mij. Als nakomertje heb ik me toch altijd al alleen gevoeld, dus ach… Maarja, wat voor een voorbeeld geef je je kinderen dan he? Ik heb altijd gedacht dat het wel goed zat. Altijd erop vertrouwd dat ik het beter zou doen, het mij niet zou gebeuren… en toch is het gebeurd!
De geschiedenis herhaalt zich overduidelijk. Mijn zoon blijft weg van verjaardagen om mij (en mijn partner) uit de weg te gaan. Mijn dochter gaf in een appje aan dat ze niet langer met mij om kan gaan. (reden onbekend). Van mijn zoon weet ik wel hoe het komt; breken hoefde voor mij niet, maar het komt er dus in de praktijk wel op neer. Ik ga hier in het openbaar uiteraard niet verder op in. Niet omdat het mij ooit verboden is om iets over mijn leven op mijn website te zetten (ik betaal de serverkosten, dus ik bepaal wat er online komt en NIEMAND anders!), maar omdat het geen zin heeft.
Ik kan niemand dwingen om met mij om te gaan en ik ben nu zo ver dat ik het ook niet wil! Dwingen bedoel ik…. Als je mij in je leven wilt, heel graag, maar als je het niet wil, dan is het ook okee! Ik vind het alleen wel allemaal heel erg jammer. Wij zijn geen uitzondering hoor. In heel veel families is er ruzie. Het komt vaker voor dat er ruzie is, dan dat iedereen het goed met elkaar kan vinden! Heerlijk lijkt me dat: zon grote familie waar iedereen blij is met iedereen en men voor elkaar klaar staat, zonder iets terug te verwachten, maar gewoon omdat men van elkaar houdt! Het is mij niet gegeven…. hoe ik het ook geprobeerd heb… op de één of andere manier zit het denk ik in onze familie genen.
Ik heb bijna 20 jaar geleden het moeilijkste besluit van mijn leven genomen door voor mijzelf te kiezen en weg te gaan bij een man die mij mentaal ziek maakte. Ik heb in ieder geval mijn kinderen wel geleerd dat ze goed voor zichzelf moeten zorgen: alleen nooit gedacht dat ik daar zelf ook onder zou lijden. Ik kan alleen maar hopen dat ze er zelf wel vrede mee hebben en er geen last van hebben. Want natuurlijk doet het mij pijn en natuurlijk denk ik heel veel aan hen en mis ik ze. Maar ik ben wie ik ben en kan mijzelf niet veranderen. Dus blijkbaar hebben we een bepaalde les te leren en moet het zo gaan. Ik eindig dus met mijn twee favoriete citaten:
The Universe grant me the serentity to accept the things I cannot change,
the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference.
Live and let Live!
©Loes Raaphorst 01/2020