Burton – de 1e week

 

Zo, de eerste week zit er bijna op: nog niet helemaal, maar ik was door m’n titels heen 😉 We hebben dus een groot probleem: een zwarte kat fotograferen is moeilijker dan ik dacht! Al hebben we dan een hartstikke goede camera , het blijft een kunst apart om de belichting goed te krijgen. Dus bij deze: de goede foto’s heeft Lex gemaakt en als je denkt: goh wat een rare kleuren, dán heb ik ze zelf gemaakt!

 

 

Bovendien is het ook zo dat Burton nog dermate klein is, en dus zwart, dat hij heel vaak niet opvalt. Ik heb nu eenmaal een donkergrijze krabpaal, een zwart bankstel en zwarte kussentjes op m’n eetkamerstoelen. En natuurlijk ligt meneer het liefste dáár! Dus nu ben ik wel verplicht om de foto’s wat groter neer te zetten dan anders.

 

 

Inmiddels heb ik Burton al een paar keer gewassen. Het arme dier!! Hij zit dan werkelijk te bibberen alsof ie nooit meer warm kan worden. Na heel even spartelen geeft hij zich overigens totaal over aan de gedwongen ellende, en laat zich dan vervolgens rustig droogföhnen! Tijdens de wasbeurt zit King heel geïnteresseerd te kijken, maar de föhn is toch wel heel erg eng hoor! Niet voor Burton: hij is het helemaal gewend: tilt z’n kopje op, vindt het prima als ik poten optil, z’n staart onderhanden neem en zelfs z’n koppie is okee!

 

 

Misschien komt het van de verhuizing, misschien van de overgang op het verse vlees (al heeft hij dat bij de fokker ook al gegeten), maar Burton is een beetje aan de diarree. Ik noem em momenteel dan ook Stinky!! Mijn hemel, dat er zulke afschuwelijke luchten uit zo’n klein beestje kunnen komen zeg… De kattenbak is al heel wat vaker verschoond dan normaal gesproken! Maargoed, ik heb hem regelmatig gewogen en hij is nog niet afgevallen, dus we gaan er maar vanuit dat het nog goed gaat. 

 

 

Hij eet prima: heel rustig maar hij is net een boemeltreintje. Als ie eenmaal op gang gekomen is, gaat ie door tot het bittere eind. Waar King nog af en toe zit te schrokken, alsof dat met z’n bijna 7 kg nodig zou zijn, doet Burton het rustig aan, maar gaat dus gestaag door. Hmmm… als ik er zo over nadenk… net als bij Lex en mij dus: Lex is altijd in no time klaar, en ik doe uren over een zelfde hoeveelheid 🙂 Maar al bij al kunnen we op dit moment nog wel zeggen dat we een Maxi Coon en een Mini Coon in huis hebben! 

 

 

terug wordt vervolgd

©Loes Raaphorst 05/2010