Charlie – voor het eerst naar buiten
Charlie groeit gelukkig elke dag een beetje: hij weegt nu ruim 1400 gram. De medicijnen zijn allemaal op en hij doet het nu al een week op eigen kracht. Hij hoest en proest nog wel regelmatig, maar zijn afweer moet natuurlijk nog verbeteren. En laat ik het maar eerlijk zeggen wat ik denk: beter een slechte start dan een slecht eind! Ja toch? Ik had beren van katten, groot stoer en sterk, en kijk eens wat daar mee gebeurd is! Dus vertel ik mijzelf elke dag opnieuw dat ik van het moment moet genieten, me niet te veel zorgen moet maken en moet kijken naar wat wél goed gaat. Of je het klimmen in een boekenkast ook goed kan noemen is misschien de vraag; komisch vond ik het wel!
Na alle stoere Coons is het wel heel erg leuk om nu een knuffelkat te hebben hoor. Charlie ligt het allerliefste bij één van ons: lekker warm!
Hij past nu nog precies in de holte van Lex’ arm!
En Nee, Lex heeft hem niet zelf gepakt… Charlie is zelf bij de baas op z’n arm geklommen.
Nu heeft hij overduidelijk behoefte aan slaap: vrouwtje, lazer op met die camera!
Vorige week wilde ik weten of ik met zijn medicatie kon stoppen. De dierenarts kon of wilde niet op mijn verhaal en foto’s afgaan; of ik even langs wilde komen. Charlie is nog niet ingeent, dus ik vond dat een beetje linke soep. Bij een dierenarts komen zieke dieren en ik wilde niet dat Charlie in de wachtkamer wat op zou lopen. Ik heb het reismandje van binnen helemaal ‘bekleed’ met kussentjes en dekens en het reismandje zelf in een kussensloop gepropt. Alleen de voorkant was nog open. Mijn idee was: die kant houd ik tegen mijzelf aan, dan moet het wel goed gaan. Verder vond ik het veel te hard waaien op de galerij, dus wilde ik zeker weten dat Charlie ook onderweg warm en tochtvrij zat. Hmmm…. ik vertelde dit trots aan de fokker, die meteen in de lach schoot en mij er aan herinnerde waar Maine Coons vandaan komen…. Duhhhh.. Bovendien, Charlie moet natuurlijk wel de káns krijgen een afweer te ontwikkelen! Dus, toen het een paar dagen geleden heerlijk weer was, heb ik de balkondeur open gezet en Charlie voor het eerst (onder begeleiding) naar buiten gelaten! Hij heeft genoten! Toch allemaal nieuwe luchtjes….
Burton ging mee naar buiten. Ze hebben samen heerlijk liggen stoeien.
Filmpjes kan ik niet op mijn website inbouwen, dus hier volgen een reeks actiefoto’s.
Charlie gaat vól in de aanval en is absoluut niet onder de indruk van de veel grotere Burton.
Voor de trouwe lezer.. jullie weten dat Burton een relatief kleine Coon is….
Burton is nu mijn oudste Maine Coon: 9 jaar en 2 maanden. En zoals te zien is, nog hartstikke speels!
Het lijkt er misschien fel aan toe te gaan, maar heus, het valt wel mee.
Mwraaaaauuuuw, hoor je Burton hier bijna zeggen.
Charlie hangt ook regelmatig in mijn handen en geloof me, die melktandjes zijn behoorlijk scherp!
Het speelkwartiertje is weer afgelopen: Burton gaat zijn ‘wonden’ likken
en laat (heel lief) Charlie in de waan dat hij gewonnen heeft!
Inmiddels kan Charlie ook binnenshuis op het allerhoogste niveau meekomen.
Het allerbovenste mandje is nu ook bereikbaar!
Vijf dagen geleden lag King daar nog….. snif….
Tutt moet nog steeds niet zoveel van Charlie hebben. Te druk, te veel ‘gedoe’, ze blijft liever op zichzelf en is als enige dame erg gesteld op haar privacy.
Ze is niet echt van de slanke lijn… dát dan weer niet! 😉
©Loes Raaphorst 04/2019