Coatlicue

Mythologie

Coatlicue of Slangenrok is de moeder van de Azteekse goden. Ze ontleent haar naam aan het feit dat ze een rok van kronkelende ratelslagen draagt. Ze wordt vereerd als aardgodin en als moeder van leven en dood. Op een dag vond ze twee witte veren. Die prikte ze op haar borst en ze werd zwanger. Toen de andere goden, haar kinderen, ontdekten dat ze zwanger was, besloten ze haar te doden opdat haar nieuwe nageslacht hen niet zou verdringen. Alleen haar dierbare dochter Coyolxauhqul, de maangodin, waarschuwde haar moeder. Coyolxauhqul werd onthoofd door de zonnegod en de treurende Coatlicue plaatste het stralende hoofd van haar dochter tegen de hemel.

Betekenis

Coatlicue komt je helpen bij het accepteren van je verdriet. Ze vertelt je dat je er niet omheen kunt, dat je je er niet voor kunt verstoppen. Om heel te worden moet je je verdriet verwerken. Was je bang voor de pijn die het accepteren van je verdriet en het verwerken ervan met zich mee zou brengen? Heb je je verscholen voor je verdriet, door te doen alsof er niks aan de hand was? Misschien ben je bang dat je verdriet zo groot is dat het je nooit meer zal verlaten.

Heb je wel iets van je verdriet verwerkt, maar niet alles, zodat het je op onverwachte momenten overvalt? Misschien blijf je hangen in een situatie die je achter je zou moeten laten, omdat je bang bent voor het verdriet dat met dat laatste gepaard gaat. Om heel te worden is het noodzakelijk dat je rouwt. Het wordt tijd dat je jammert en huilt en klaagt. Je moet nu je vrienden en familieleden om steun vragen.

Leven draait om verliezen en verlies hoort bij het leven. De seizoenen wisselen elkaar af en alles verkeert in een overgangsfase. Elk verdriet zal, als je het accepteert, uiteindelijk afnemen. Je zal je steeds sterker en levenslustiger gaan voelen. Op een dag zullen je wonden zijn vervaagd tot littekens. Onthoud dat je verwerkingsproces duurt zolang als het nodig is en dat de lengte van die periode voor iedereen verschillend is. Coatlicue zegt dat je je verdriet onder ogen moet zien om ruimte te maken voor heling.

Ritueel

Je hebt een trommel en een stok nodig. Trommel niet met je handen: je zou ze kunnen beschadigen of je zou je, omdat je ze wilt beschermen, misschien niet helemaal overgeven aan je emoties. Kies een moment waarop je niet gestoord zult worden. Ga ontspannen zitten met een recht rug. Adem diep in en uit. Laat alles gaan. Adem diep in tot in je buik, het centrum van je lichaam en adem weer uit. Wanneer je je gecenterd en ontspannen voelt, geef je jezelf de ruimte en toestemming om je verdriet onder ogen te zien. 

Zoek de plaats in je lichaam waar je het verborgen houdt. Zit het in je hart? In je longen? In je zonnevlecht? Als je visueel bent ingesteld, stel je dan open voor de beelden die bij je opkomen. Als je kinesthetisch bent ingesteld, laat je lichaam dan je verdriet voelen. Het kan recent verdriet zijn of oud. Een verdriet dat je nooit of alleen maar vluchtig onder ogen hebt gezien. Wanneer je je er eenmaal voor openstelt, zul je merken dat je overspoeld wordt door verdriet, of juist dat je het maar moeilijk te bevatten vindt. Geeft je gevoelens de vrije loop, zonder in te grijpen en zonder te oordelen. Accepteer ze gewoon.

Wanneer je het verdriet echt gaan voelen, ben je klaar om te gaan trommelen. Het doet er niet toe hoe het klinkt. Het gaat erom dat je geluid maakt. Breng je eigen ritme van verdriet tot uitdrukking. Gebruik ook je stem. Laat jezelf bewegen of dansen of gek worden van verdriet. Doe wat je wilt. Hoe meer je erbij betrokken bent, hoe dieper en bevredigender de ervaring zal zijn. Jammer en huil en klaag en kerm. Misschien monden je geluiden en je ritme wel uit in een bepaald lief dat je steeds kunt zingen waanneer je je verdriet wilt uiten. Misschien klinkt het telkens anders. Doe wat het beste voor jou is.

Blijf je verdriet uittrommelen tot het in iets anders verandert. Ga steeds dieper. Beleef je verdriet tot het transformeert. Als dit nog niet het moment is om al je verdriet te verwerken, loop dan tot je enkels het water van verdriet in en doe de rest later. Als je je verdriet hebt uitgetrommeld en het getransformeerd is, of als je precies hebt gedaan wat goed voor je was, zet de trommel dan aan de kant. Haal langzaam en diep adem. Inhaleer de energie die je hebt opgewekt. Dank en prijs je eigen moed. Open als je zover bent je ogen. Welkom terug!