Consequent zijn: de basis van een goede en gedegen opvoeding
Opvoeden, er wordt ontzettend veel aandacht aan besteed tegenwoordig. Programma’s als ‘van etter tot engel’, de ‘opvoednanny’, babyfluisteraar enz scoren hoge kijkcijfers. Ook de politiek bemoeit zich er steeds meer mee. Ouders kunnen tegenwoordig ook ‘gestraft’ worden als hun kinderen systematisch strafbare feiten plegen.
Als moeder van drie kinderen snap ik het eigenlijk niet. Eén van mijn kinderen heeft ADHD. Mijn zoon kreeg als jong kind al snel het stempel opgeplakt om moeilijk opvoedbaar te zijn. Speciaal onderwijs en allerlei ’trainingen’ waren het gevolg. Natuurlijk heb ik ook naar mijn eigen manier van opvoeden gekeken. Gelukkig was mijn zoon tevens mijn dérde kind en ben ik niet écht aan mijzelf gaan twijfelen.
Ik geloof heilig in het nut van consequent zijn én blijven. Duidelijkheid is voor een kind ontzettend belangrijk en dat houdt niet op bij de basisschool. Ook voor tieners blijft het van belang om deze waarden te handhaven. En nee, ik geloof niet in sláán, want dan geef je wel heel erg te kennen dat je je kind niet meer aankunt. Ook ellenlang onderhandelen heeft totaal geen zin.
Mijn zoon is opgegroeid tot een ongelooflijk lieve jongen, een stoere gozer, die heel rechtlijnig maar oh zo oprecht is. Hij zei onlangs nog tegen mij: mam, je waarschuwde mij twee keer en bij de derde keer kreeg ik straf en daar hield je je dan ook aan. En zo is het ook!
Maar wat schertst mijn verbazing als ik andere ouders om mij heen gadesla? Er wordt keer op keer gewaarschuwd, bijna tot aan het oneindige aan toe. En áls er dan eens een keer wel een straf opgelegd wordt, worden er weer uitzonderingen op gemaakt.
Een voorbeeld? Okee, ouders verbieden hun kind een weeklang van de computer gebruik te maken. In mijn ogen een heel toepasselijke straf, want misschien gaan de ettertjes dan eens buitenspelen, in plaats van alleen maar voor een monitor te zitten. Helaas, het werkt niet, want het kind, de tiener, heeft het heel goed voor elkaar en vertelt dat hij de pc nodig heeft voor school.
Een snelle blik op zijn monitor vertelt mij echter dat MSN aan staat. Toch vreemd hoor, dát heb je in mijn belevingswereld niet nodig voor school. En als het gaat om vragen over schoolwerk? Wat is er mis met de telefoon? Of nog beter.. op de fiets stappen en even naar het vriendje of vriendinnetje toe gaan? Zo deden we het vroeger ook hoor, én het is wel zo consequent!
Straf is straf, en als het kind er dus geen nadeel van ondervindt, omdat het dus inderdaad méér moeite moet doen om datgene op te zoeken wat hij nodig heeft, leert het nóg niet die belangrijke les. Namelijk, ouders zijn de baas en er moet gewoon geluisterd worden!
Stop dus met het vriendje of vriendinnetje te willen zijn van je kind en ga eens een echte ouder worden! Iemand die ervoor zorgt dat dat kind leert dat een afspraak er is om je aan te houden, én niet… om via omwegen toch zijn eigen zin weer te krijgen!
Bron©Loes Raaphorst 04/2007