Dader of Slachtoffer?
Na 20 jaar huwelijk geeft Lilian het op; ze kan niet meer en ze wil niet meer! Op haar 20e is ze met haar jeugdvriendje getrouwd en dat had ze beter niet kunnen doen. Maarja, samenwonen werd door haar ouders niet geaccepteerd en om de lieve vrede nog een klein beetje te bewaren, werd er toch maar getrouwd.
Ze werd gewaarschuwd, dat wel. Van verschillende kanten zelfs. Deze jongen was niet van haar ‘niveau’ werd er gezegd. Deze jonge man kwam duidelijk uit een wat ‘minder’ nest. Natuurlijk wilde Lilian hier niet naar luisteren. Wie luistert er nu wel op die leeftijd naar mensen die allemaal minstens 2x zo oud waren en zelf duidelijk ongelukkig in de liefde?
Helaas heeft ze ook niet naar haar eigen gevoel geluisterd. Na de eerste klap die zij incasseerde was er wel dat stemmetje in haar hoofd wat haar vertelde dat dit niet goed was. Op het eindexamen feest moest de leraar wiskunde er aan te pas komen haar vriendje te kalmeren. Ze had beter moeten weten en het gedrag van haar vriend moeten herkennen in plaats van het toe te schrijven aan jaloezie.
Het was niet haar schuld, het was zijn schuld: hij had weer eens te veel gedronken! Bang als Lilian was, maakte ze het niet uit, maar probeerde zich zo te gedragen dat er geen reden meer was voor jaloezie of teveel drank. Dat laatste was uiteraard te veel gevraagd, en het werd eerder regel dan uitzondering dat er klappen vielen onder invloed van drank.
Lilian was echter eigenwijs; ze is gewoon met hem doorgegaan en getrouwd. Al snel kwamen er kinderen, met de nodige problemen natuurlijk. Gewone, normale kinderproblemen, maar Lilian’s echtgenoot kon er niet mee om gaan. Zijn handen gingen steeds losser zitten en van het statiegeld van de kratten bier, kon bijna een heel gezin op vakantie.
Lilian werd al ongelukkiger, maar voelde zich verplicht naar haar kinderen toe, er het beste van te maken. Na een aantal jaren werd duidelijk dat haar jongste ADHD had. Het kwartje viel! ADHD is tenslotte erfelijk en Lilian’s man bleek het ook te hebben. Sterker nog, hij had het uitgevonden! Alles viel voor Lilian als een puzzel in elkaar.
Het drinken, de financiële problemen, de opvoeding van de kinderen, het inconsequente gedrag, de agressie, de depressies, de nooit minder wordende drang bezig te zijn, de afkeuring, kortom alle nare eigenschappen van haar man werden ineens duidelijk. Het idee van Lilian om op een dag gewoon weg te gaan verdween weer naar de achtergrond. Hoe kon ze in haar eentje voor haar kinderen zorgen, terwijl ze eigenlijk haar jongste niet alleen kon laten, als ze zou gaan werken?
Ze modderde dus maar door. Na een flinke crisis, de zoveelste dronken bui en seksueel misbruik besloot Lilian dat het genoeg geweest was: ze belde haar schoonouders met de mededeling dat ze hun zoon op konden halen uit de voortuin. Ze belde een advocaat en besloot te scheiden. Waarom het lot niet meewerkte was niet duidelijk, maar op dat moment werd haar jongste ernstig ziek en tot overmaat van ramp in het ziekenhuis opgenomen.
Ze moest het zijn vader dus wel laten weten; en die had spijt. Spijt als haren op zijn hoofd en hij begon een nieuwe campagne. Hij wilde Lilian niet kwijt. Wat zou hij zonder haar moeten beginnen? Hij zag het niet meer zitten; kortom, nog voor er ook maar iets gebeurd was, kreeg Lilian al weer te horen dat het haar schuld zou zijn, wanneer hij ‘er een eind aan maakte’.
Lilian was ten einde raad. Ze rende af en aan naar het ziekenhuis en tot overmaat van ramp liet haar beste vriend haar ook nog eens in de steek. Ze was de wanhoop nabij en besloot de scheiding uit te stellen. Haar man lachte in zijn vuistje. Hij had zijn zin weer. Gelukkig was Lilian wel zo slim dat zij haar voorwaarden had gesteld: geen klappen meer en geen drank meer.
Het is een tijdje goed gegaan. Alhoewel, aan de buitenkant, want diep in haar hart wist Lilian maar al te goed dat ze niet gelukkig was. Sterker nog, ze begon slechter en slechter te slapen. Het idee dat ze weer wakker zou worden terwijl ‘hij’ al weer bovenop haar lag, hield haar wakker. Ze kon gewoon niet meer. Ze wilde gewoon niet meer.
Op een nacht, na het innemen van 2 slaappillen, kon Lilian weer de slaap niet vatten. Ze is haar bed uitgegaan, heeft uit de strijkmand wat schone kleren gepakt en is zonder contactlenzen in of bril op in de auto gestapt. Ze is zonder erbij na te denken, weggereden. Weg van haar man, weg van haar kinderen, weg van haar vertrouwde omgeving en weg van haar baan.
Ze is naar een onderduikadres gegaan en besefte daar pas wat ze eigenlijk gedaan had. Al snel werd zij aangewezen als de ‘schuldige’, de dader. Zij had tenslotte een man laten zitten met drie kinderen. Zij besefte maar al te goed dat zij met deze actie beslist geen schoonheidsprijs zou winnen, maar ze kon eenvoudig niet anders meer.
Inmiddels zijn we een jaar verder; het gaat redelijk met Lilian. Ze heeft af en toe contact met haar kinderen, die zij eindelijk alles heeft verteld. Er is begrip, dat wel, maar niet van veel mensen. Het blijft bijna iedereen verbazen hoe het toch mogelijk was dat een vrouw zolang tegen haar zin in bij zo een man is gebleven. Bij elke hulpverlener, bij elke arts, kortom elke keer maar weer moet zij zich verdedigen waarom zij niet eerder is weggegaan.
Het doet pijn. Veel pijn. Lilian is niet de dader: zij is het slachtoffer van haar eigen loyaliteit. Ieder mens is tenslotte verantwoordelijk voor zijn eigen daden, en Lilian had moeten inzien dat haar ex-man zelf verantwoordelijk was voor zijn fouten. Hij was de dader in dit alles. Het heeft Lilian heel veel moeite gekost dit onder ogen te kunnen zien. Ze is er nog niet helemaal, maar maakt vorderingen.
Ja wil graag reageren op dit verhaal.
Erg herkenbaar; het heeft bij mij gelukkig maar 2 jaar geduurd en voordat de grens bij mij was bereikt is hij met de noorderzon vertrokken. Het beste wat hij ooit voor mij en mijn zoon heeft kunnen doen. Het liegen en bedriegen, zijn behoorlijk losse handjes, zelfs tijdens mijn zwangerschap, zijn blow verslaving, het dreigen met zelfmoord en zou mijn schuld zijn, niet werken noem het maar op.
En ja, je omgeving weet het allemaal wel mooi te vertellen, maar jij zit in een vacuüm, een luchtbel waar alleen hij, jij en kind bestaan. Je laat je manipuleren en isoleren; gelukkig heeft mijn familie me nooit laten vallen maar snappen dat ik bij hem bleef en zoveel moeite voor hem deed hebben ze nooit begrepen.
Ja en toen hij verdween zat ik met een kind van 3 maanden en totaal geen eigenwaarde meer maar ik heb mijn macht terug genomen. IK heb mijn verantwoording genomen in deze relatie en dat heeft me sterk gemaakt, IK BEN ER WEER!!!
Wat ik niet snap is dat er veel onderzoek is gedaan naar fysieke en mentale mishandeling in relaties en wat dat met mensen doet. Maar als je dan eindelijk de moed hebt om als slachtoffer aan te kloppen voor hulp wordt er zo gereageerd, waarom niet eerder eruit gestapt?
OMDAT JE DAT NIET KAN… JE WORDT GEMANIPULEERD…
Vaak worden je kinderen, je familie, vrienden bedreigd en ja dat jij wordt mishandeld is tot daar aan toe maar hij mag niet anderen die je lief hebt iets aandoen. Dus alle uitkomsten van onderzoeken ten spijt…..ze worden naar mijn mening niet goed toegepast bij de slachtoffers.
Zelfs nu na alles wat er is gebeurd (hij heeft me mentaal en fysiek zwaar mishandeld voor, tijdens en na zwangerschap) vindt de kinderbescherming het in het belang van mijn zoon dat hij zijn bio-pa leert kennen??? Wie is hier nou gek??
Pffff dit moest me even van het hart en de dame uit het verhaal waar ik op reageer.. STERKTE je komt er wel zal misschien nog even duren maar echt het wordt beter.
Waar ik me zeker nog sterk voor wil maken is het feit dat je als mishandelde partner beschermd moet worden tegen bepaalde acties.
Ikzelf heb, ruim 8 maanden zwanger, in de rechtbank in het voordeel van mijn toenmalige man getuigd. Ik heb vertelt dat het die avond wel meeviel toen de politie hem op kwam pakken, na aangifte van buren.
Men zou je hiervoor moeten behoeden want al je toekomstige aangiftes worden hierdoor beïnvloedt. Had ik niet voor hem getuigd dat zat hij nu vast voor poging doodslag en zware mishandeling.
Ik kan de tijd niet meer terugdraaien maar er zijn genoeg vrouwen (mannen) die in deze situatie verkeren en die nog wel de juiste beslissingen kunnen maken.
Hele grote knuffel Sandra
Dat verhaal dat herken ik. Het onbegrip van mensen. De enorme manipulatie, die je pas achteraf door hebt. De naïviteit die ik had. Het zou voor het grootste gedeelte mijn verhaal kunnen zijn. Nogal beangstigend hoe vaak het voorkomt. op verschillende forums kun je lezen hoe vaak dit nog voorkomt.
Bij narcisten/psychopaten/persoonlijkheidsstoornissen/verslavingen, ze laten een spoor van vernieling na. Niet alleen hun directe partner ook eventuele kinderen, die ook weer kinderen krijgen waar het soms wel en soms ook weer niet goed mee gaat. Het kan nog generaties doorgaan vanwege deze gestoorde mensen
Isabel
Bron Email ©Loes Raaphorst 05/ 2010
Wil je reageren op Lilian’s verhaal, reageer dan via de reactieknop bovenaan deze pagina; vermeld wel even of jouw reactie online gebruikt mag worden of niet.
©Loes Raaphorst < 2005