Dag 2017 – Hallo 2018
Eerlijk gezegd loop ik al weken met de intentie rond om een stukje te schrijven over 2017. Het jaar is bijna geschiedenis en het is tijd om dingen los te laten en op te ruimen. Maar, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Vooral als je op de laatste dag van het jaar een brief in de bus krijgt waaruit blijkt dat de 2000 euri die je voor een bank hebt uitgegeven weggegooid geld is geweest. Dit moet even bezinken en nemen we dus mee naar het nieuwe jaar.
Gelukkig zijn de nieuwe gordijnen, nieuwe lamp én catcam wel helemaal naar het zin!
Het jaar begon eerlijk gezegd niet zo goed. Mijn dochter werd 30 maar in plaats van mee te mogen feesten hadden we oppasdienst. Ik had natuurlijk nee kunnen zeggen, maar wilde niet dwarsliggen: dit varkentje kreeg nog een staartje. Toen de ochtend daarna mijn allermooiste grootste liefste grijze sukkel Glen overleed, net 4 jaar oud, wist ik het allemaal even niet meer. Vreselijk vond ik het dat mijn kleindochter hierbij was en dit mee moest maken.
De weken erna merkte ik dat er iets in de lucht hing. Ergens voelde iets niet goed maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Gelukkig zag ik mijn kleindochter vlak voor haar echte verjaardag weer en heb haar toen meteen verrast met taart en cadeautjes. Ik vond het zo naar voor haar dat ze mij de laatste keer zo had zien huilen om Glen. Maar tot mijn grote verbazing kreeg ik niet veel later via een appje van haar moeder te horen dat ze niet meer met mij om kon gaan. Pats Boem Kledder, pak aan, dan krijg je wat!
Geen uitleg, geen toelichting, helemaal niets…. en toen ze ook nog eens wegbleef op de verjaardag van mijn kleinzoon, haar neefje en ook niets op mijn eigen verjaardag liet horen, werd het mij duidelijk. De dochter die altijd al ‘zelluf doen’ had gezegd als klein meisje, wil als volwassen vrouw dus ook geen hulp van mama. De mensen die ik het vertel zijn verbijsterd. Snappen er, net zoals ik zelf, helemaal niets van.
Behalve mijn dochter en schoonzoon, zie ik nu dus ook mijn oudste kleindochter niet meer. Dit doet pijn…. maar eerlijk gezegd doet het nog veel meer pijn dat mijn eigen kind mij niet meer in haar leven wil. Ik heb altijd gezegd dat ik meer van mijn eigen kinderen dan van mijn kleinkinderen hou…. ik ben geen standaard oma, maar om nu helemaal afgeserveerd te worden is wel weer het andere uiterste.
Ik kan alleen maar gissen naar de oorzaak. Ik vermoed dat een scheiding meemaken als je midden in de puberteit zit, zwaarder is dan ik gedacht had. Maar van een inmiddels volwassen vrouw had ik wel iets meer empathie verwacht. Helaas wil ze niet naar mijn kant van het gebeuren luisteren. Toch moet ik verder. Ik kan niemand dwingen om mij in hun leven toe te laten. Maar ik ga ook niet meer op mijn knieen liggen en smeken. Die tijd heb ik gehad. Ik verdien meer respect dan deze behandeling.
Richting het einde van het jaar waren er gelukkig ook leukere dingen: nieuw huis voor mijn zoon en hij werd ook nog eens voor het eerst vader en wij kregen er een kleinzoon bij! Het is heerlijk voor een moeder om te zien dat het goed gaat met haar kinderen. Gelukkig gaat het met mijn zorgenkindje, mijn oudste, helemaal fantastisch! We hebben zelfs een vakantie geboekt samen, dus een heerlijk vooruitzicht voor 2018.
Begin 2018 zijn Lex en ik ook nog eens 15 jaar getrouwd. Ik ben nog steeds heel blij met hem en hou zielsveel van hem. Samen met hem en met mijn lieve katten ga ik toch wel met vertrouwen het nieuwe jaar in. Een paar weken geleden hoorde ik Lex tegen iemand zeggen: Loes heeft alleen haar katten maar….. en dat is ook zo! Maar… die katten zijn toevallig wél mijn alles en hoe meer ik mensen leer kennen, des te meer ik van deze poezels houd! Ik hoop nog altijd op een nieuwe grijze…. want dieren zijn makkelijker te ‘vervangen’ dan kinderen. Een nieuwe dochter is lastiger…..
Happy New Year
©Loes Raaphorst 12/2017