Dagje Uit – Zeeland

Heenreis

Terugreis

Na een hele periode van hard werken, veel uren maken en weinig aandacht voor elkaar, is de klus waar Lex op het werk mee bezig was zover dat er weer eens een vrije dag opgenomen kon worden. Ik weet dat er heel veel grapjes over ambtenaren bestaan, maar mijn ambtenaar werkt wel hard! Ik mag dan misschien wel gestopt zijn met werken, maar Lex niet. Vrije tijd wordt ook nog regelmatig opgeslokt door de VVE waar Lex vrijwilligerswerk doet, dus als ik mijn man een dag voor mij alleen kan hebben, moet er echt wel tijd voor vrij gemaakt worden. Uiteraard komt er dan de vraag: okee schat, wat wil je doen vandaag? 

 

Als kind heb ik met mijn ouders alle vakanties in Nederland, op onze boot, doorgebracht en heel veel van Nederland gezien. Heel vreemd zijn we nooit aan Zeeland toegekomen. Dus toen Lex vroeg, wat wil je doen vandaag, zei ik: Poffertjes eten in Middelburg! (en nee, niet in het Burger Weeshuis – foto hierboven – in Zierikzee) Ik kon mij ook niet meer herinneren of ik ooit over de Zeelandbrug was gereden, dus dat gaf helemaal de doorslag. Zeeland here we come!

Onderweg naar Middelburg reed ik natuurlijk weer eens verkeerd. Een rotonde twee-derde rijden is en blijft lastig als je blonT bent. Maar net toen ik wilde keren zagen we in de verte een oude toren staan. Dus Lex stelde voor gewoon even door te rijden; we hadden immers de hele dag de tijd! Laat het nu het stadje Zierikzee zijn, waar we ook nog nooit geweest waren, dus de beslissing was snel gemaakt, want we hadden toch een pitstop nodig. Het was inmiddels bijna twaalf uur, dus Lex kon wel een ‘pre lunch’ gebruiken. Er stonden ook poffertjes op de kaart, maar toen ik die wilde bestellen, keek Lex beledigd op. We zouden immders echt gaan lunchen in Middelburg! Hihi, dus heb ik maar een ’tompoesje’ genomen. Lex kon uiteraard de Tiramisu niet weerstaan, waarvan acte!

 

Na deze leuke stadswandeling was het eindelijk zo ver: op weg naar Middelburg en eindelijk die Zeelandbrug over. Eerlijk is eerlijk, in Engeland, Wales en Denemarken hebben we de grote bruggen al bereden, maar hier in ons eigen kikkerlandje hebben we tenslotte ook een aardig bruggetje wat de moeite waard is. De Zeelandbrug (1965, aanvankelijk Oosterscheldebrug) is een verkeersbrug over de Oosterschelde met een totale lengte van 5022 meter. Hij verbindt Noord-Beveland met Schouwen-Duiveland, en zorgt aldus voor een kortere verbinding tussen de plaatsen Vlissingen, Middelburg, Goes aan de zuidelijke kant, en Zierikzee, Bruinisse en Rotterdam aan de noordelijke kant. De brug was bij oplevering de langste brug van Europa. Het geld voor de bouw van de brug had de Provincie Zeeland geleend. Om de lening terug te kunnen betalen moest voor iedere passage bij Colijnsplaat tol betaald worden. Tot 1989 is de tol gebruikt voor de afbetaling, daarna werd de tol in een onderhoudsfonds gestort. Op 1 januari 1993 werd de brug tolvrij. En natuurlijk ging de brug open voor een wel hele grote boot… toen wij er aankwamen 🙂

 

Maar uiteindelijk kwamen we dus keurig iets na één uur op onze bestemming aan. Middelburg is echt een hele leuke plaats. We hadden echter wel even een beetje een probleem waar we onze auto het beste konden parkeren. Ik had al snel een plekje gevonden, maar daar mochten we maar kort blijven staan en Lex wilde liever het zekere voor het onzekere nemen. Dus op zoek naar een plekje waar we langer konden blijven staan. Plek zat eerlijk gezegd. Goed geregeld hoor, dat parkeren in Middelburg. Er stond alleen wel meteen een parkeerwachter bij onze auto toen ik uit wilde stappen. Ehm… mijn man is op dit moment aan het betalen hoor… riep ik meteen. Geen probleem mevrouw, het gaat niet om uw auto, maar de auto naast u. Lex kwam al lachend teruglopen. Joh, dát is voordelig hier. Voor 4 euro kunnen we in Den Haag nog niet eens een half uurtje blijven staan, en nu de hele middag! Fijn schat, nou nog op zoek naar Danny Vera en de poffertjes!

Lekker aan de wandel door het centrum. Leuk stadje hoor en het weer werkt ook goed mee. Aanvankelijk was het nog een beetje frisjes, maar al bij al goed te doen. Ongelooflijk dat ik nu zonder problemen met m’n knie door kan lopen. Natuurlijk kreeg ik wel moeie benen en voeten, net als Lex, maar géén stekende pijn meer bij elke stap die ik zette. Ineens kwam Lex met het voorstel om een rondvaart te maken. Hij weet dat ik varen nog altijd heel erg leuk vindt. Diep in m’n hart verdenk ik hem er echter wel van dat hij zelf ook wel graag even wilde zitten. Het geluk was nog es met ons, want op het moment van het kopen van de kaartjes was er nog net genoeg tijd voor een plaspauze (oh dáárom wilde Lex die rondvaart dus) voor de volgende tour zou beginnen. Maar zonder gekheid, het was een hele leuke rondvaart van ruim drie kwartier! En dat voor 6,25 per persoon! Helemaal leuk toch? En veel gehoord over Middelburg. Ik weet nu waar Balkende destijds zijn opmerking over de VOC mentaliteit vandaan had! Ik vermoed zelfs een bloedverwantschap tussen onze schipper en de vorige minister president. 

Aan alles komt een einde, dus ook aan onze rondvaart. Inmiddels is het toch echt tijd voor de échte reden dat we naar Middelburg zijn gekomen. We hebben al wat ‘menukaarten’ bekeken, maar nog geen restaurant gevonden waar Poffertjes op de kaart staan. Gelukkig had ik Lex een paar dagen geleden al een link met het adres gegeven. Ik had immers op Google gezocht naar ‘poffertjes eten in Middelburg’. Dus dankzij de techniek van tegenwoordig kon Lex heel makkelijk met zijn mobiel even checken waar we naar toe moesten. Oops, dát was dus wel precies de ándere kant op, maar dat maakt niet uit. Lopen is geen probleem meer voor mij! Dus iets na half vier bereiken we de uitgestorven ‘Kabouterhut’ van Middelburg. Het is dus een Pannenkoekenrestaurant 🙂 Moeder de Vrouw wordt van boven geroepen, de ovens worden opgeport, en jawel hoor, we kunnen lunchen. Maar… géén Poffertjes! Ze hebben uitsluitend pannenkoeken. Google is helemaal abuis. Het restaurant zit er al 45 jaar maar er is nog nooit een poffertje gebakken 😉

Ach, wat hindert het. De pannenkoeken waren heerlijk en al is het dan vier uur ’s middags, we hebben geluncht! Het wordt nu wel tijd voor de terugreis. Dus terug naar de auto. Daar wacht ons een aparte verrassing. We dachten tot half zes betaald te hebben, hadden er immers met de parkeerwacht nog over lopen grappen dat het in Middelburg een stuk goedkoper is dan bij ons in de Randstad, maar niks is minder waar. Het blijkt veel duurder te zijn. Of we even 62 euri af willen tikken als ‘gemeente belasting’. Oops, OUCH! Toch wel een beetje beduusd verlaten we Middelburg. 

Het plan is om via Neeltje Jans terug te rijden. Neeltje Jans is als werkeiland een onderdeel van de Oosterscheldekering. Na het voltooien van de Deltawerken is er op Neeltje Jans een informatie- en attractiepark geopend. In het informatiecentrum is een expositie over de Deltawerken te zien met (visuele) informatie. Neeltje Jans is circa 285 hectare groot en ligt halverwege de Oosterscheldekering tussen Schouwen en Noord-Beveland, maar hoort niettemin bij de gemeente Veere op Walcheren. De naam Neeltje Jans is verkregen door een boot die op de zandplaat vastgelopen is en die ook die naam droeg, het is een oude volksbenaming voor de beschermgodin Nehalennia. Vroeger was Neeltje Jans een zandplaat in de monding van de Oosterschelde. Door de zandplaat op te hogen is het werkeiland gecreëerd, dat ten tijde van de bouw van de stormvloedkering werd gebruikt. Toen het werk in 1986 klaar was, hebben Natuurmonumenten en Het Zeeuwse Landschap het eiland opgekocht en omgevormd tot natuurgebied dat onderdeel is van Nationaal Park Oosterschelde.

 

 

Tja, en al waait het dan best wel, het is overduidelijk dat ik het heel erg naar mijn zin heb gehad vandaag. Voor een leeuwinnetje dat niet kan zwemmen, houd ik overduidelijk toch wel heel erg van de kust en de zee. Als ik mijn winterjas bij me had gehad en het nog wat vroeger op de dag was geweest, was ik graag naar het einde toe gelopen. Hier komt een mens toch helemaal van bij! Nog eventjes geduld en dan gaan we op vakantie. Ik hoop dat we daar ook een paar keer de zee van dichtbij zullen zien. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in. En al hebben we vandaag dan ongelooflijk lopen snoepen, het zal niemand verbazen dat er maar één eind voor deze dag geschikt is. Lijnen doen we een andere keer wel weer: nu vooral nog even nagenieten!

 

©Loes Raaphorst 04/2016