De Heks van Portobello

De Heks van Portobello – Paulo Coelho

ISBN10 9029564733
ISBN13 9789029564731

Persoonlijke ervaring:

Kennen jullie dat? Een bepaalde schrijver, een bepaald boek, wat telkens maar weer opduikt in je leven? Maar waar je om wat voor een reden dan ook telkens maar niet aan toe komt om het daadwerkelijk te gaan lezen? Zo was dat met mij, met Paulo Coelho, (De Alchemist), en nu dus weer met zijn boek “De Heks van Portobello”.

Ik noem mijzelf al sinds ik mij kan herinneringen een ‘heksje’, al doe ik daar in het dagelijks leven niets mee, maar het woord ‘heks’ alleen al triggert mij nu eenmaal enorm. Dus waarom zo lang gewacht met het lezen van dit boek? Wel, ik denk, vanwege de informatie op de achterkant, het onsamenhangende verhaal wat allerlei mensen uit het leven van de hoofdpersoon daar vertellen.

Ik ben er echter van overtuigd dat boeken, teksten, niet zomaar op mijn pad komen, en dat in alles wat ik voor mijn neus krijg, (of liever gezegd: onder ogen krijg), iets staat wat ik dus ‘moest’ zien. En al heb ik het boek op dit moment nog niet helemaal uit, ik ‘moet’ het gewoon even met jullie delen.

Het betreft hier een fragment, verteld door Edda, de ‘meester’ van de hoofdpersoon Athena, en het heeft mij diep geraakt.

***

“Ik heb tegen Athena gezegd: ‘Je moet niet voortdurend hierheen komen met dat soort onnozele vragen. Als een groep jou als leraar wil, waarom grijp je die kans dan niet aan om meester te worden?
Doe zoals ik altijd doe.
Probeer je goed te voelen, ook op die momenten waarop je jezelf maar een waardeloos schepsel vindt. Weiger te geloven dat je slecht bent: geef de Moeder je lichaam en ziel, geef je aan haar over door te dansen of te zwijgen, of door de gewone dingen van het leven te doen – zoals je kind naar school brengen, het eten klaarmaken, of zorgen dat je huis aan kant is. Alles is aanbidding, als je maar geconcentreerd bent op het nu.
Doe geen poging om iemand van wat dan ook te overtuigen. Wanneer je iets niet weet, vraag het dan of zoek het uit. Maar ben je eenmaal bezig, wees dan als een rivier die stil en rustig stroomt, zich overgevend aan een grotere energie. Geloof – zoals ik je ook bij onze eerste afspraak hebt gezegd.
Geloof dat je het kunt.
In het begin zul je chaotisch zijn, onzeker. Vervolgens zul je het gevoel krijgen dat ze denken dat ze bij de neus genomen worden. Dat is absoluut niet zo: jij hebt de kennis en de kunde, alleen moet je je daarvan wel bewust zijn. De menselijke geest is heel vatbaar voor suggestie, vooral voor het idee dat alles alleen maar slechter wordt; de mensen zijn bang voor ziektes, voor een invasie, voor een overval, de dood. Probeer ze de vreugde terug te geven.
Wees helder.
Herprogrammeer jezelf iedere minuut van de dag met gedachten die je doen groeien. Wanneer je geïrriteerd bent, twijfelt, probeer dan te lachen om jezelf. Lach hardop, lach om die vrouw die zich zorgen zit te maken, bang zit te zijn en vindt dat er op de wereld geen belangrijkere problemen zijn dan de hare. Lach om dat pathetische gedoe, want je bent de manifestatie van de Moeder, maar je gelooft nog steeds dat God een man is, een en al regels is. In wezen is het leeuwendeel van onze problemen te herleiden tot dit: het volgen van regels.
Concentreer je.
Mocht je niets kunnen vinden om je aandacht op te focussen, concentreer je dan op je ademhaling. Langs die weg, via je neus, komt de rivier van licht van de Moeder binnen. Luister naar het kloppen van je hart, volg je gedachten die je niet onder controle kunt krijgen, bedwing de neiging om onmiddellijk op te staan en iets ‘nuttigs’ te gaan doen. Ga een paar minuten per dag zitten en doe dan niets, geniet zoveel mogelijk.
Wanneer je borden staat af te wassen, bid dan. Wees dankbaar voor het feit dat je borden hebt om af te wassen; dat betekent dat er eten op lag, dat je iemand te eten hebt gegeven, dat je voor een of meer personen met liefde hebt gezorgd: je hebt gekookt, de tafel gedekt. Stel je voor hoeveel miljoenen mensen op dit ogenblik helemaal niets af te wassen hebben of niemand hebben voor wie ze de tafel kunnen dekken.
Natuurlijk zullen andere vrouwen zeggen: afwassen, dat doe ik niet, laat de mannen maar afwassen. Laat de mannen maar afwassen als ze dat willen, maar denk niet dat daarmee de ongelijkheid is opgeheven. Er steekt niets verkeerds in het doen van eenvoudige dingen. Maar als ik mijn opvattingen publiceer, dan heet het wel dat ik daarmee het belang van de vrouw schaad.
Wat een onzin! Alsof afwassen, of het dragen van een bh, of het openhouden van deuren iets is wat voor een vrouw vernederend is. Als ik eerlijk ben, vind ik het fantastisch dat een man de deur voor me openhoudt: in zijn etiquetteboekje staat geschreven “De vrouw is zwak en dus houd ik de deur voor haar open”, in mijn hart staat geschreven “Ik ben een koningin, ik word als een godin behandeld.”
Ik ben hier niet om het belang van de vrouw te dienen, immers niet alleen de vrouwen maar ook de mannen zijn manifestaties van de Moeder, de Goddelijke Eenheid. Groter dan Haar kan niemand zijn.
Ik zou het heerlijk vinden om je les te zien geven over wat je aan het leren bent; dat is het doel van het leven: openbaring! Je verandert in een zenderkanaal, je luistert naar jezelf en verbaast je over wat je kunt. Doet het je denken aan je werk bij de bank? Misschien dat je het nooit hebt begrepen, maar het was de energie die toen door je lijf stroomde, door je ogen, je handen.
Je zult zeggen: ‘Nee, zo is het niet, het was dansen.’
Het dansen functioneert gewoon als een ritueel. Wat een ritueel is? Dat is iets wat monotoon, saai is, transformeren tot iets wat anders is, ritmisch is en de Eenheid een bedding kan geven. Daarom zeg ik heel nadrukkelijk: wees anders, zelfs bij het borden afwassen. Beweeg je handen zo, dat ze nooit een gebaar herhalen, maar wel het ritme vasthouden.
Als je meent dat het helpt, probeer je dan beelden voor de geest te halen, bijvoorbeeld van bloemen, vogels, bomen in een bos. Maar geen dingen afzonderlijk, zoals de kaars waarop je je aandacht focuste toen je voor het eerst hier was. Denk aan iets wat een heleboel dingen, dieren of mensen omvat. En weet je wat je op zal vallen? Dat je op dat beeld geen invloed hebt.
Ik zal je een voorbeeld geven: stel je een vlucht vogels voor. Hoeveel vogels zag je? waren het er elf, negentien, of vijf? Je weet wel ongeveer hoeveel, maar niet het exacte aantal. Waar kwam dat beeld, die gedachte, nou vandaan? Iemand heeft je daarmee opgezadeld. Iemand die weet hoeveel vogels het precies waren, of hoeveel bomen, stenen, bloemen. Iemand die in zulke fracties van seconden voor je zorgt, en Haar macht toont.
Je bent degene die je gelooft te zijn.
Ga niet alsmaar herhalen, zoals mensen doen die in ‘positief denken’ geloven, dat er van je gehouden wordt, dat je sterk bent, of dat je iets kunt. Je hoeft dat niet tegen jezelf te zeggen, omdat je het al weet. Want wanneer je twijfelt aan jezelf – en dat zal zonder meer vaak gebeuren in deze fase van je ontwikkeling – doe dan dat wat ik je al eerder heb gesuggereerd. In plaats van te proberen over je gevoel van minderwaardigheid heen te stappen, lach er gewoon eens om. Lach om je zorgen, je onzekerheden, je angsten. Kijk er eens met humor naar. In het begin is dat moeilijk, maar het zal je steeds makkelijker afgaan.
Nou, ga terug naar huis en ga naar die mensen toe die denken dat jij alles weet. Overtuig jezelf ervan dat ze gelijk hebben – want iedereen weet alles, de kwestie is alleen dat ook te geloven.
Geloof.
Groepen zijn heel belangrijk, ik heb het daar met jou over gehad in Boekarest, de eerste keer dat we elkaar zagen, omdat ze ons dwingen om beter te worden; als je in je eentje bent, kun je alleen maar om jezelf lachen; maar als je met anderen bent, zul je lachen en meteen daarna handelen. Groepen dagen ons uit. Groepen stellen ons in staat na te gaan waar we ons toe aangetrokken voelen. Groepen roepen een collectieve energie op, waardoor de extase veel gemakkelijker is, omdat je elkaar aansteekt.
Duidelijk is wel dat groepen ook destructief kunnen zijn, ze kunnen je verwoesten. Maar dat hoort bij het leven, dat is de condition humaine; de mens leeft met andere samen. Maar als iemand zijn instinct om te overleven niet goed heeft weten te ontwikkelen, dan heeft hij niets begrepen van wat de Moeder zegt.
Je hebt geluk, meisje. Een groep vraagt je haar iets te leren. Dat zal jou veranderen in een meester.”

***

Beschrijving:

De heks van Portobello is het prachtige en ontroerende verhaal van Sherine, die later Athena genoemd zal worden. Haar leven wordt opgetekend, stukje bij beetje, door de mensen die haar gekend hebben: ouders, collega’s, leraren, vrienden, bekenden, haar ex-man. Sherines adoptief ouders, wonend in Beiroet, komen naar Roemenië, Transsylvanië, om daar een kind te adopteren. Tegen de raad van een van de medewerkers van het weeshuis in, die hen waarschuwt dat hun favoriete baby achtergelaten is door een zigeunerin, kiezen zij Sherine. Vol liefde voeden ze haar op Reeds als kind wordt Sherine aangetrokken door het geloof. Ze brengt veel tijd door in de kerk, en al snel kent ze de Bijbelverhalen uit haar hoofd. Ze vertelt haar ouders ook over haar onzichtbare vrienden – engelen en heiligen – en dat ze ‘een vrouw gezien heeft, helemaal gekleed in het wit, net als de maagd Maria’.

Paulo Coelho zelf over De heks van Portobello: ‘Ik heb geprobeerd het portret te schetsen van mensen die door de hen omringende maatschappij als “anders” worden bestempeld en die daarvoor een hoge prijs moeten betalen. [] Ik geloof dat we in een tijdperk leven dat op zijn einde loopt, waarvan de doodsreutel hoorbaar is een tijdperk waarin de intolerantie op een zorgwekkende manier almaar toeneemt, wat kan leiden tot enorme veranderingen.’

Recensie:

Spirituele roman van de Braziliaanse auteur Coelho [1947], die bekend is van ‘De alchemist’, ‘De pelgrimstocht naar Santiago’, ‘Elf minuten’ en ‘De zahir’. Het uit Roemenie geadopteerde zigeunerkind Athena groeit op in Beiroet. Als de oorlog uitbreekt, vlucht het gezin naar Londen, waar Athena op jonge leeftijd een kind krijgt. Ze komt zij via dansen in contact met mythologie en gaat op zoek naar zichzelf en naar haar biologische moeder. Ze ontwikkelt zich in kalligrafie en spiritualiteit en wordt een meester en zieneres die sessies gaat leiden. Uiteindelijk loopt haar missie volledig uit de hand, er komt een opstand tegen de bijeenkomsten van ‘de heks van de Portobellostraat’ en haar vriend zet een moord in scene. Deze roman bestaat uit interviews met mensen die Athena gekend hebben en een stukje van haar leven belichten, zoals haar adoptiemoeder, een bevriende journalist, een actrice, de heks Deidre etc. Sommige lezers zullen dit boek qua opzet te ingewikkeld en qua thematiek te zweverig vinden, maar liefhebbers van spirituele of mythische literatuur zal het zeker boeien. Vrij kleine druk.

(NBD|Biblion recensie, Annemiek Buijs)

]]>

Geef een reactie Reactie annuleren