De Indo die van lekker eten houdt – een reactie op Concentratiekamp

Wij hebben WO II in mijn geboorteland meegemaakt. Mijn vader werkte en leed aan de Pakan Baru Spoorweg op Sumatra. Wij hebben altijd naar de verhalen van de Hollanders, dit om het verschil aan te duiden want we zijn allemaal Nederlanders, moeten luisteren. Er luisterde nooit iemand naar ons, de Indische Nederlander. Wat hier beschreven wordt, komt in 99,99 % van de Indische gezinnen voor, maar dan richting Jap. Ik heb allerlei fobieën, souvenirs uit de Jappentijd. Ons nichtje had beriberi toen, ze kreeg het een paar jaar geleden terug, tot verbijstering van de artsen uit het Havenziekenhuis in R’dam. In de herfst van mijn leven krijg ook ik de erfenis van alles wat we hebben meegemaakt. Naar het journaal kijken kan ik niet (meer), dan komen de nachtmerries weer. 

WIJ zijn in Indië nooit bevrijd. Japan is gecapituleerd. Dank zij de bom leven wij nog. Dat wordt altijd vergeten. Wij kregen na de oorlog met Japan de bersiaptijd, met alle ellende van weer een oorlog. Daarna kwamen de Politionele Acties; dus: Oorlog. Enfin, om dit alles te verwerken ben ik met een Indisch programma gestart bij de lokale omroep. Er wordt in ons programma eindelijk geluisterd naar ons verhaal! Ik kan vellen voltypen over wat wij hebben meegemaakt. Maar ik houd het hierbij. Ik hoop dat “men” ons een beetje anders gaat zien dan alleen: “De Indo die van lekker eten houdt.”  In kosmisch Licht en Liefde teken ik, Lucette, wat: “Licht in de duisternis” betekent. 

**********

Hallo Lucette,

Oorlogen zijn verschrikkelijk voor álle mensen, no matter wat hun achtergrond, cultuur, kleur of ras is. Althans, zo heb ik het geleerd in mijn schoolperiode. Je schrijft heel resoluut over ‘men’, en dat kan ik mij ook best goed voorstellen, maar helemaal eerlijk is dat natuurlijk niet. Er zijn gelukkig ook een heleboel mensen die daar anders overdenken, én ook anders geleerd hebben. Mijn geschiedenislessen zaten wel degelijk vól met de ellende die de Indische Nederland mee heeft moeten maken.

Ik zal jouw reactie online zetten en wie weet komen er nog reacties op; die zal ik dan naar je doorsturen. Ik wens je in ieder geval heel veel succes met het radioprogramma. Ik hoop ook dat je ooit deze tijd los zult kunnen laten weer een lichtje in de duisternis zult worden.

Liefs, loes

©Loes Raaphorst 12/2005