De Verschrikkingen van een Nalatenschap –  hoever zijn sommigen van ons bereid te gaan om hun ‘erfenis’ op te eisen?

Vijf jaar ná het overlijden van mijn moeder kreeg ik volkomen onverwacht een dagvaarding van de rechtbank. Mijn bloedeigen broer vond het nodig om het restant van de nalatenschap van mijn moeder via de rechter op te eisen. Helemaal eerlijk is dat niet gegaan…. 
Hoe het afloopt is nog niet bekend, maar ik voelde mij toch geroepen om mijn kant van het verhaal bij de rechtbank duidelijk te maken. Lees en huiver… 

De waarheid! 

Ik ben een nakomertje; mijn broer was 15 en mijn zus 12 dat ik geboren werd. Vanaf mijn 11e was ik dus min of meer het enige kind thuis, aangezien broer en zus getrouwd waren. Mijn moeder was niet een makkelijke vrouw en mijn broer en zus hebben elkaar nooit gemogen. Ik heb jarenlang verjaardagen gesplitst moeten vieren omdat of de één, of de ander weer eens niet met de ander in één ruimte wilde zitten. Na het overlijden van mijn vader in 1984 is het bergafwaarts gegaan met mijn moeder.

Aanvankelijk is zij verhuisd naar een nieuwbouwwijk aan de rand van Haarlem, omdat mijn zus daar woonde en het haar leuk leek om dicht bij de kleinkinderen en haar dochter te wonen. In die periode werkte ik nog en had ze aan mij niet zo veel. Na verloop van tijd bleek dat mijn moeder toch niet zo veel aandacht kreeg van mijn zus en haar kinderen en aangezien ik toen net verhuisd was naar een nieuwbouwwijk in Velserbroek én inmiddels 3 kinderen had gekregen, wilde mijn moeder graag bij mij in de buurt wonen. Dit is uiteindelijk gelukt en zij woonde op loopafstand van mijn huis. Ik heb het geweten!

Mijn moeder ging al rap meer en meer achteruit en had geen contact meer met mijn zus. Ik heb daar bewust geprobeerd verandering in te brengen, maar zowel mijn moeder als mijn zus hadden daar geen oren naar. Mijn broer woonde al die tijd al in de provincie Utrecht en kwam gemiddeld 1x per maand bij mijn moeder op visite; uitzondering zoals feestdagen en verjaardagen daargelaten uiteraard. Mijn gezin werd echter veel zwaarder belast. Met name mijn oudste dochter, ze werkt nu in de zorg met demente bejaarden, vond haar oma erg zielig en zorgde er dan ook voor om bijna dagelijks even langs te lopen. Aangezien ik honden had en die toch uit moest laten, liep ook ik 4 a 5 keer per week even bij mijn moeder naar binnen. Korte bezoekjes, dat wel, maar er was controle en contact.

Uiteindelijk werd mijn moeder zo ziek, slecht ter been, dat ik mij vreselijke zorgen ging maken, dat mijn oudste dochter haar een keer op de grond zou vinden. Ik heb toen alles op alles gezet om een action-line aan te vragen. Een soort ketting met een bel, verbonden met een centrale, zodat in tijden van nood mijn moeder om hulp kon bellen. Ook zijn we toen aan de slag gegaan om een plaats in een verzorgingstehuis te krijgen; wat echter erg moeilijk was. Laat ik het duidelijk stellen: mijn zuster heeft hier niets mee te maken gehad, en mijn broer heeft zich hier op een afstandje mee bemoeid. 

Ik heb echter erg veel contact onderhouden met de huisarts, de verpleegkundige en de sociaal werker. Uiteindelijk na vier keer in één week midden in de nacht mijn bed uitgebeld te zijn door de alarmdienst, werd mijn moeder opgenomen in het ziekenhuis. Ik had toen een gezin met 3 kinderen, 3 katten, 2 honden en een agressieve man in de ploegendienst die meer dronk dan goed voor MIJ was! Ik wil dan ook heel duidelijk stellen dat ik 4 weken na het overlijden van mijn moeder letterlijk op mijn werk ter aarde ben gestort en in een gigantische burnout terecht ben gekomen, die zich uiteindelijk geuit heeft in een depressie en Fibromyalgie! Maar dat even terzijde.

In de periode dat mijn moeder dus steeds zieker en zieker werd én helemaal niet meer buitenkwam, is zij zich gaan ergeren aan mijn zus. Aan het feit dat ze niet meer kwam. Mijn moeder wilde zelfs haar testament veranderen, maar gezien het feit dat ze niet meer naar buiten kon werd dat lastig. Hoe dat verder is gegaan weet ik niet. Bij mijn weten is er niets officieel geregeld. Wel zat het mijn moeder niet lekker dat mijn zus na haar dood dus geld van haar zou krijgen. Mijn moeder heeft ons alledrie trouwens altijd volgestopt met enveloppen! Op 1 januari 1000 gulden was geen uitzondering! Soms leek het wel alsof ze onze liefde wilde kopen.

Maar op een gegeven moment wilde mijn moeder dit anders regelen en is er dus een nieuwe rekening geopend, een en/of rekening, op naam van mijn broer en mijzelf. Mijn moeder heeft hier geld op gestort, vooral met oog op het feit dat ze geen begrafenisverzekering had en ze zeker wilde weten dat wij daar geld voor hadden: háár geld dus! Van deze rekening is dus ook alles betaald wat er betaald moest worden. Niet van haar postgirorekening! Groot was dan ook mijn verbazing dat ik op mijn eigen dagafschriften ineens op de naam van Erven van Mevrouw Kleverlaan de Vries binnen kreeg! Mijn zus had bij de bank doorgegeven dat haar moeder overleden was en blijkbaar heeft men toen gedacht dat IK dat was. Het is niet leuk om je eigen naam in een register te zien staan met een kruisje erachter! De bank heeft het snel rechtgetrokken, maar dit was voor mij wel een teken dat ik dus geen contact meer met mijn zus wilde! 

Na het overlijden van mijn moeder, hebben mijn broer en ik alles geregeld. Financieel heeft mijn broer alle zorgen op zich genomen; ik heb daar geen afschriften, bewijzen of wat dan ook meer van. Ik ben namelijk 4 jaar geleden weggevlucht bij mijn gezin, vanwege de agressie en het alcoholisme van mijn ex-man. Ik ben letterlijk midden in de nacht gevlucht, zonder bril of lenzen in de auto gesprongen, met alleen een plastic tasje met wat schoon ondergoed erin. Ik ben toen notabene opgevangen door mijn broer in de provincie Utrecht. Dit heeft echter maar 2 maanden geduurd, omdat ik naar Den Haag verhuisd ben. Aanvankelijk ging het allemaal redelijk, tussen mijn broer en mijzelf, maar toen bleek dat hij nog wel contacten met mijn ex onderhield, en hij niet van plan was om mij op m’n woord te geloven (misbruik en geweld) heb ik het contact verbroken. (Inmiddels is mijn ex hertrouwd en 3x raden wie zijn getuige bij dat huwelijk was… juist: MIJN broer!)

 

Bij leven en welzijn (het laatste jaar voor haar dood) heeft mijn moeder het grootste gedeelte van haar geld weggegeven aan mijn broer en mijzelf. Het geld stond dus op een en/of rekening en daar is de crematie van betaald. Mijn zus heeft daar niet aan meebetaald! Mijn zus heeft echter wel na haar dood een rondje door de flat gemaakt en spullen meegenomen: o.a. de op maat gemaakte gordijnen! Te stellen dat zij alle waardevolle spullen heeft meegenomen is niet waar. Mijn moeder had een hele oude mooie kast, de naam is mijn ontschoten, inclusief 3 porseleinen delftsblauwe vazen en die zijn meegenomen door de zoon van mijn broer, haar kleinzoon dus en zoon van de eiser! Haar sierraden doosje, er was niet veel van waarde meer over na een diefstal van 10 jaar daarvoor, heb ik gekregen en heb ik inmiddels aan mijn oudste dochter gegeven. De trouwring van mijn vader en de armband van mijn moeder heb ik bij leven en welzijn gekregen van mijn moeder en draag ik sindsdien! 

Het geld wat er nog stond, na alle kosten betaald te hebben, kon niet verdeeld worden omdat mijn zus met allerlei eisen kwam betreffende dagafschriften. Mijn broer had die afschriften, maar wilde geen inzage geven. Gezien mijn burnout, welke dus 4 weken na het overlijden van mijn moeder gebeurde, heb ik mij daar verder helemaal niet meer mee bemoeid. Ik had op dat moment in mijn gezin het al moeilijk genoeg, wat dus geresulteerd heeft in mijn vlucht een half jaar later. Ik heb een tijd in de WAO gezeten, ook vanwege de burnout en de depressie die daarop volgde. Ongeveer een jaar geleden heb ik mijn broer een persoonlijke brief geschreven waarin ik nogmaals geprobeerd heb uit te leggen hoe slecht ik eraan toe was, maar die kwam ongeopend terug. Ik heb inmiddels Fibromyalgie gekregen en spanning is erg slecht voor mijn lichaam. Al viel het mij moeilijk, ik heb toen besloten alle contact te verbreken en heb daarom ook nergens meer op gereageerd; tot nu. 

Het geld wat er nog over is van de nalatenschap van mijn moeder mag wat mij betreft aan een goed doel gegeven worden. Iets met dieren, want daar hield mijn moeder van. Het feit dat mijn broer dus nu van het bedrag dat er nog staat toch ook nog de crematiekosten af wil trekken, is schandalig, want mijn moeder heeft ons daar zelf geld voor gegeven vóór haar dood. Dat mijn zus de gordijnen en misschien nog meer oude spullen heeft meegenomen, terwijl ze al 5 jaar geen contact met haar moeder had, vind ik ook heel erg, maar laat haar daar maar gelukkig mee zijn. 

Ik heb geen zin om op te moeten draaien voor kosten die mijn broer aangegaan is, alleen maar om nog meer geld te krijgen. Mijn vader zou zich omdraaien in zijn graf als hij zou weten waar zijn zoon mee bezig is. Mijn moeder heeft doelbewust mijn zus buiten de erfenis willen houden, ook al heeft ze dat niet officieel geregeld. Ik heb verder niets meer van mijn moeder, omdat alles achter is gebleven bij mijn ex. En dat alles bestond uit een paar koperen prulletjes, bloempotten en asbakjes. Mijn gezondheid laat het niet toe dat ik dit alles mondeling kom toelichten, maar ik hoop op rechtvaardigheid. En rechtvaardigheid is hier tot nu toe ver te zoeken! Geef mijn moeder de rust die zij verdient en stort na alle gerechtelijke kosten alles maar fijn in een fonds voor dieren.

 

©Loes Raaphorst 07/2006