December – schrappen die maand!
Al mijn hele leven heb ik een enorme hekel aan de decembermaand. Als nakomertje heb ik de feestdagen nou niet echt als gezellig ervaren; de grote mensen waren druk, druk, druk met alle voorbereidingen bezig en al weken van te voren was het duidelijk merkbaar dat mijn moeder ‘er eigenlijk geen zin in had’. Dat resulteerde in de meest verschrikkelijke kerstdiners, waar je een mes nodig had om de sfeer te snijden. Kortom: niet echt gezellig voor een klein meisje.
In mijn puberteit werd het er niet beter op, want juist op deze dagen werd de rest van de, inmiddels getrouwde familie, wederom verwacht voor het kerstdiner. En, verwacht is hier niet het juiste woord: geëist is beter op z’n plaats, want het ‘hoorde’ gewoon zo. Eerste kerstdag moest je thuis zijn en tweede kerstdag mocht je bij je ‘schoonfamilie’ doorbrengen. Tja en als je dan nog geen schoonfamilie hebt, zit je dus als nakomertje alleen thuis met twee redelijk op leeftijd zijnde ouders.
De komst van een eigen schoonfamilie zou dus alles beter maken, ook de December maand, maar niets is minder waar. De gebruikelijke haat en nijd speelde zich nu niet tussen broers en zussen af, maar verplaatste zich gewoon naar zwagers en schoonzusters. Ja, een hele vooruitgang 🙁 Tel daar dan nog even het drankmisbruik bij op dan heb je het plaatje compleet.
Een eigen gezin stichten was dus het langverwachte ideaal: eindelijk kon ik zelf bepalen hoe en waar ik de feestdagen door zou brengen. Toch? Helaas kwam ik ook daar weer van een koude kermis terug, want het bleef allemaal gewoon hetzelfde, ware het niet dat het toneel alleen verplaatst werd naar mijn eigen huis. Wederzijdse opa’s en oma’s bij elkaar was echter ook niet ideaal, dus begon er langzaam aan een nieuwe traditie: de ene dag de ene familie en de andere dag de andere familie.
Iedere vrouw weet wat dat betekent: dagen van te voren al in elke supermarkt in de rij staan en maar zenuwachtig zijn of je wel genoeg in huis hebt. Met zoveel eters is er altijd wel iemand die iets niet lust, dus je pijnigt je hoofd af naar oplossingen. Bovendien houd je je hart vast voor de onvermijdelijke confrontatie die zich absoluut weer aan zal dienen. Vervolgens loop je dus de laatste drie dagen voor de feestdagen met migraine rond.
Als je dan eindelijk zo verstandig bent geworden dat je een keer niemand uitnodigt, is alleen al het feit dat het vrede op aarde moet zijn, voldoende aanleiding voor de zoveelste echtelijke ruzie: ach, je hebt altijd al kerstavond in je auto door willen brengen, toch? Maar aan alles komt een einde, dus ook aan een huwelijk met alle rompslomp die daarbij hoort. Dag (schoon)familie 🙂
Tja en dan heb je het gemaakt! He, heerlijk geen verplichtingen meer, geen geregel meer, gewoon lekker samen zijn en de dagen doorbrengen zoals je zelf wilt. Geen ladingen boodschappen meer, geen zenuwen meer, gewoon lekker een broodje gezond eten met de kerst en de kalkoen vergeten! Eh… of toch niet? Samen heb je nog meer kinderen en zo zie je niemand en zo komen ze allemaal met die dagen tegelijk! Behalve met boodschappen loop je ineens ook met luchtbedden, beddengoed en kussens te slepen.
Een kerstontbijtje klaar zetten de avond van te voren? Eh… niet dus, want ik kan niet bij de tafel, omdat er een paar kinderen in de huiskamer liggen te slapen. Is het dan helemaal nooit goed, hoor ik iedereen denken?? Nee, inderdaad, in December niet nee. Gek word ik van die maand!
Maar, nu een paar jaar verder lijkt het dan toch eindelijk te gaan lukken! Mijn kinderen wonen op zichzelf, en last but not least hebben we nu toch echt tegen iedereen gezegd dat we ‘er niet zijn’ met de kerst! Het sinterklaasfeest slaan we ook over, en in plaats daarvan gaan we heerlijk naar een vriendin om lekker samen te eten en te borrelen. Super!
Tja en dan nu maar hopen dat er niet al heel snel kleinkinderen komen, die dus weer in die ouwe grijsaard gaan geloven! Ergens lijkt het me wel een goed idee om ze heel snel de conference van Harry Jekkers te laten horen, over het kleine pas geboren kameeltje in de woestijn 🙂
Want in het dierenrijk gaat het echt heel anders he? Daar liegen we niet tegen onze kinderen! Als er in Afrika in de woestijn een kameeltje geboren wordt en nog nat van de geboorte, in de gillende hitte, wiebelend op z’n beentjes staat, zegt die moederkameel echt niet: ‘warm he? en wat vervelend he, al dat zand in je oren?? Maar straks gebeurt er iets leuks. Dan komt er een kameel op een paard met een mijter op z’n kop en een staf….
Loes Raaphorst < 2005 en 12/2009