Do not stand at my grave and weep – Mary Frye
Kennen jullie dit? Je zit naar een spannende film te kijken en ineens wordt er een gedichtje voorgedragen door de hoofdpersoon. In dit geval gebeurde het in een aflevering van Judge John Deed, één van mijn favoriete Engelse acteurs: Martin Shaw. Aanvankelijk dacht ik dat het gedichtje mij raakte vanwege Shaw, maar na een nachtje slapen ben ik nog niet van mening veranderd. Oordeel zelf maar!
Do not stand at my grave and weep
I am not there; I do not sleep.
I am a thousand winds that blow,
I am the diamond glints on snow,
I am the sun on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there; I did not die.
Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.
I am in a thousand winds that blow,
I am the softly falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.
I am in the morning hush,
I am in the graceful rush
Of beautiful birds in circling flight,
I am the starshine of the night.
I am in the flowers that bloom,
I am in a quiet room.
I am in the birds that sing,
I am in each lovely thing.
Do not stand at my grave and cry,
I am not there. I do not die.
Het is geschreven in 1932 door Mary Frye (1905-2004), een huisvrouw uit Baltimore. Haar gedichten zijn nooit officieel uitgegeven, maar ze is algemeen bekend vanwege dit mooie gedicht. Ze is 98 jaar geworden.
Bron: Google ©Loes Raaphorst 02/2007