Duitse Herders – Gezinshond bij Uitstek!
Er bestaan een heleboel verschillende honden, maar voor mij is er maar één ras wat aan al mijn eisen voldoet: de Duitse Herder! Inmiddels heb ik er al vijf ‘versleten’ in zo’n kleine 20 jaar. Dat lijkt misschien vreemd, maar ik zal het uitleggen.
Op mijn 12e verjaardag kreeg ik mijn eerste hondje: een klein zwart hondje met een rood halsbandje. Heel vertederend natuurlijk, totdat bleek dat het een poedel was 😉 Zonder dollen, ik was heel blij met het beestje. Ik had mijn ouders suf gezeurd om een hond, maar er nooit bij stilgestaan dat HUN keus wel eens op een poedeltje zou kunnen vallen. Ik hield van grote honden, zoals een oom en een tante van mij vroeger hadden, maar ik moest het met dit poedel-geval doen.
Ach, nu doe ik het beestje tekort, want het was heus een heel lief dier en niet eens zo heel erg nuffig en verpest. Maar toen ik op mijn 19e op vakantie was en de Duitse herder van de camping-eigenaar spontaan verliefd op mij werd, was ik verkocht! De man vond het vreemd dat zijn hond steeds ‘zoek’ was en kwam erachter dat ik beste maatjes met hem was, terwijl het beest normaliter niets van vreemden moest hebben.
Het was een schitterende reu, en zijn baasje vertelde vol trots dat hij net vader was geworden. Nee, niet de baas, maar de hond! Ik kon uiteraard niet anders dan direct informeren waar de ‘kraamkamer’ was. Het bleek in een nabijgelegen boerderij te zijn en na overleg met mijn ex, ben ik gaan kijken. De moederhond zag er ook goed uit, waaks maar vriendelijk en na enig snuffelen mocht ik haar puppy’s bekijken.
Ze lagen in een schuur, in het hooi, en ik ben op een meter afstand van de pups gaan zitten en vrijwel direct kwam er eentje op mij af geschommeld: het was liefde op het eerste gezicht! Het bleek een teefje te zijn, maar dat maakte mij eigenlijk niet zoveel uit; veel belangrijker vond ik het dat het beestje zelf naar mij toe was gekomen. Ik heb haar mee naar huis genomen, maar moest haar helaas nog toevertrouwen aan mijn voormalige schoonouders, omdat ik zelf nog geen woning had.
Elke vrije minuut haalde ik haar op en nam haar altijd en overal mee naartoe. Tascha heette zij en na een paar maanden was het zover en woonden wij wel bij elkaar. Alhoewel mijn ex en ik in die tijd beiden nog werkten, was het prima geregeld vanwege een ploegendienst rooster. Tascha was nooit langer dan een halve dag alleen. Al snel ben ik gestopt met werken en vanaf dat moment, waren we echt onafscheidelijk.
Toen ik na de bevalling van mijn dochtertje thuis kwam uit het ziekenhuis, heb ik haar op de grond bij de hond gelegd en haar uitgebreid laten snuffelen. Ze keek mij eens aan met haar trouwe bruine ogen, en duwde haar snuit tegen mij aan, alsof ze mij wilde laten weten dat het ‘goed’ was. Al snel werden we herkend op straat, want waar de kinderwagen was, was Tascha! Iedereen mocht in de wagen kijken, maar aankomen niet. Zodra iemand met zijn of haar hand richting baby ging, sprong Tas met haar voorpoten op de wagen alsof ze zeggen wilde: eerst vragen!
Tascha was niet echt gewend om aan de riem te lopen; ze luisterde dermate goed, dat ze beter los naast mij liep dan met riem. Maar naast de wagen ging het prima. Nooit heeft ze getrokken, als ze aan de wagen vast zat. Ze was werkelijk voorbeeldig en ik nam haar overal mee naartoe. Tot het moment dat mijn dochter ernstig ziek werd en de artsen besloten dat er vanwege hygiënische redenen geen huisdieren meer in huis mochten zijn. Voor de katten en het konijn heb ik een goed tehuis gezocht, maar van Tascha kon ik geen afstand doen. Ze heeft dan ook een tijdje bij mijn ex-schoonouders gelogeerd.
Wederom moest ik mijn hond ‘delen’, maar het was de enige oplossing. Gelukkig kwam er na negen maanden een einde aan de logeerpartij en had mijn dochter haar afweer weer terug en kon Tascha weer thuis komen. Uren heb ik met haar op de grond liggen dollen en knuffelen. Ik weet niet wie er blijer was, de hond of ik! Inmiddels was ik wel hoogzwanger van de tweede, en vastbesloten, na al die maanden ziekenhuis, thuis te bevallen.
Overleg met de verloskundige, gelukkig zelf een hondenliefhebber, maakte duidelijk dat er geen bezwaar voor was, Tascha gewoon in de kamer erbij te laten. Bij het eerste geluidje van de pasgeboren baby, sprong ze met haar voorpoten op het bed en begon de baby te likken. De dagen na de bevalling waren dit keer helemaal een lust voor het oog, want Tas had besloten dat haar nieuwe plek vóór de wieg van de baby was. Iedereen mocht kijken, maar alleen als ik erbij was. De schat wist zonder twijfel dat ik het prima vond op die manier.
De geschiedenis herhaalde zich; weer liep ze naast de kinderwagen alsof ze nog nooit anders gedaan had. Tot op een dag, ze was toen acht jaar, ze last kreeg van haar darmen. Ze werd mager en zeer regelmatig kon zij haar ontlasting niet meer binnen houden en vooral vanwege de vatbaarheid van mijn oudste, was hygiëne in huis heel belangrijk, dus zat ik meer bij de dierenarts dan ergens anders. Men kon niets vinden en wij werden doorverwezen naar Utrecht, naar een speciale dierenkliniek.
Uiteindelijk bleek zij een aandoening aan haar alvleesklier te hebben: er werden geen enzymen meer aangemaakt die verantwoordelijk zijn voor het verteren van voedsel. Gelukkig was er een oplossing en kon ik enzymen in pilvorm door haar eten mengen, zodat de problemen weer opgelost waren. Ze kwam weer wat aan en het ging weer een tijd prima. De bevalling van de derde naderde, en Tascha leek aan de klossen onder het bed alweer te merken hoe laat het was. Ik zal nooit die blik in haar ogen vergeten toen ze probeerde weer met haar voorpoten op het bed te springen: dat kon zij dus niet meer!
Maar ze lag wel weer naast het bed en toen ik haar de baby liet zien, werd er weer goedkeurend gesnuffeld en gelikt. Zonder enig probleem werd ook deze gezinsuitbreiding geaccepteerd door mijn harige vriendin. Inmiddels was Tascha al tien jaar en kwam niet zo makkelijk meer de trap op naar de 3e verdieping van de flat. Verhuisplannen waren er wel, maar een auto niet meer, dus ging ik elke week met drie kinderen en de hond met de bus naar mijn moeder: een reis van ruim een uur.
De jongste in de draagzak en aan elke hand een kind… en Tascha… ach, die liep gewoon keurig naast de oudste mee. Het nieuwe huis was bijna klaar, maar helaas kwamen de darmproblemen weer terug. Binnen een week was zij 10 kilo afgevallen en had ik 10 keer het hele huis moeten schoonmaken. De hoeveelheid pillen die door haar eten gingen waren niet normaal meer en in overleg met de dierenarts heb ik besloten haar haar rust te geven. Ik heb oppas geregeld en ben lopend met haar naar de dierenarts gegaan. Ze wist het! Ik ben ervan overtuigd, maar ze liep dapper mee naar binnen, alsof ze had besloten waardig heen te gaan.
Samen met de dierenarts heb ik haar vastgehouden en afscheid genomen van mijn liefste vriendin. Het was een hele lange wandeling terug naar huis, met alleen een halsband in mijn handen. Mijn jongste kind was toen vier maanden en eigenlijk had ik het druk genoeg met drie kinderen en een huis in aanbouw. Maar na een week had ik er genoeg van: ik wilde weer een Duitse Herder! Er waren mensen die dat vreemd vonden, die mij niet begrepen. Maar juist omdat ik zoveel van haar gehouden had en altijd goed voor haar gezorgd had, vond ik dat ik best weer een hond mocht nemen.
Dus na enig informeren hier en daar, bleek er in Zeeland een teefje van 12 weken te zitten, die dringend een goed tehuis zocht. Gewapend met de baby van vier maanden ben ik op pad gegaan. Het was dit keer geen oude boerderij, maar een luxe tandtechnisch centrum, waar de pup zat. De eigenaar fokte al jaren honden en had achter zijn kliniek een heuse kennel gebouwd. Na even kennis gemaakt te hebben met de moederhond, wederom waaks doch vriendelijk, werd ik in een wachtkamer gezet, en werd de pup gehaald.
Samen met de baby ben ik op de grond gaan zitten en toen de deur openging kwam er heel enthousiast een kanjer van een pup op ons afgerend! Haar poten waren veel te groot voor haar lijf en haar oren klapperden nog alle kanten op: ik wist het meteen, Tascha zou een hele lieve opvolgster krijgen!
Heel wat namen heb ik uitgeprobeerd, maar het ‘klonk’ gewoonweg niet. Uiteindelijk werd het toch maar weer Tascha, en het voelde heel erg goed! Maar, het was niet zo eenvoudig als het leek! Drie hoog wonen met drie kinderen en een hond die nog niet zindelijk is EN nog geen trappen mag lopen is niet handig! Mijn ex was bijna nooit meer thuis, vanwege het nieuwe huis, waar bij elke rit meer en meer meubels naar toe gingen, zo ook het bed. Mijn ex leefde in het nieuwe huis en ik met de kinderen en de pup nog in de flat. Ik sliep op een matras op de grond en al rap lag Tascha II bij mij te slapen.
Ik weet niet of dat de reden was van onze band, maar na de verhuizing was het overduidelijk dat Tascha mijn hond was en mijn ex tolereerde, maar daar hield het mee op. Het huis stond nog aan de rand van de weilanden en aangezien ik de hele opvoeding van mijn eerste herder had moeten ‘delen’, was ik vastbesloten er nu het beste van te maken. Elke middag ging ik gewapend met heel veel attributen de weilanden in om mijn hond alles bij te brengen, wat een welopgevoede hond moet leren. Ik schreef ons in bij de plaatselijke kringgroep en besloot actief aan de hondensport te gaan doen.
Daar viel ik nogal uit de toon, moet ik zeggen. Het waren allemaal bomen van kerels met Mechelse herders, en men had niet veel op met kleine vrouwtjes en Duitse herders. Mijn hond was niet fanatiek genoeg, werd mij verteld. Dat ik er vierkant voor bedankte om net zo agressief als zij met mijn hond om te gaan mag duidelijk zijn. Een hond afleren tegen iemand aan te springen door keihard op zijn achterpoot te trappen, is nu eenmaal niet mijn manier van opvoeden/africhten. Ik heb er een paar foefjes geleerd, maar ben na een half jaar mijn eigen weg gegaan.
Inmiddels was Tascha II uitgegroeid tot een voorbeeldige hond, die uitstekend luisterde, maar niet van schreeuwen hield. En dat, dat was nu juist iets wat mijn ex nogal eens deed. Op een dag, ik was boodschappen aan het doen met de auto, liet hij de hond uit. Het weiland ’trok’ natuurlijk en Tascha besloot dat ze daar nog wel even naar toe wilde. Mijn ex werd kwaad omdat ze niet (naar hem) luisterde en besloot terug naar huis te gaan. Toen ik op het parkeerterrein achter het winkelcentrum naar mijn auto toe liep, zat daar een herdershond op mij te wachten!
Hoe zij geweten heeft, waar ik was, weet ik nog steeds niet, maar ze keek mij alleen maar aan en sprong in de kofferbak. Thuis toch maar even geïnformeerd of mijn ex niet iets ‘kwijt’ was, en toen kreeg ik het hele verhaal te horen. Het klikte gewoon niet echt tussen die twee, en toen mijn ex op een gegeven dag met een motorhelm op de huiskamer in kwam, scheelde het maar een haartje of Tascha had gebeten! Ze was absoluut niet agressief, maar zoiets vreemds had zij nog nooit gezien en ze beschermde mij overduidelijk.
Tot op een avond ik heel laat thuis kwam van mijn werk. Alle lichten van het huis waren aan, en toen ik binnen kwam zat mijn ex aan tafel met zijn handen en T-shirt onder het bloed. Mijn eerste reactie was: de kinderen! Die waren in orde zei hij. Het was Tascha! Hij had haar in het weiland uitgelaten en vlak voordat ze wilden oversteken was er een auto aangekomen en die had mijn hond geraakt.
Midden in de nacht, op een bouwterrein, één auto, één hond, maar het was wel raak! Tascha had door de klap haar nek gebroken, maar was nog niet dood. Ze had uit pure paniek in de handen van mijn ex gebeten. Samen met de bestuurder van de auto heeft mijn ex haar naar de dierenarts gebracht en in laten slapen. Amper drie jaar had ik haar bij mij mogen hebben, en omdat ik haar zonodig op mijn manier op had willen voeden, had ze niet goed naar mijn ex geluisterd en dat was haar fataal geworden. Ik was gebroken!
Het was heel leeg in huis; de kinderen waren ook heel verdrietig en ik, ik was ontroostbaar. Zoals ik na het overlijden van de eerste Tascha meteen weer een hond wilde, kon ik het nu niet eens verdragen aan een andere hond te denken. Het voelde niet goed, het voelde oneerlijk om weer een hond te nemen. Het heeft dan ook bijna een half jaar geduurd, maar uiteindelijk kwam het verlangen naar een herder wel weer terug.
Maar ik had het gevoel dat ik iets goed moest maken en besloot niet op zoek te gaan naar een pup, maar naar een oudere hond, die misschien wegens omstandigheden weg moest. Na veel telefoneren kwam ik in contact met een fokker die wegens persoonlijke problemen een volwassen hond te koop had. Het werd Friesland dit keer; wederom een boerderij. Nou, wat die persoonlijke problemen van die man waren, weet ik niet, maar zijn vrouw vertelde mij dat er wel een hond was die weg ‘moest’, en dat de reu in de bijkeuken zat.
Wat ik daar aantrof, was afschuwelijk! Te midden van allerlei gereedschap, emmers en troep lag daar aan een dikke ketting aan de radiator een hond. Hij dook in elkaar toen hij stemmen hoorden en begon vrijwel direct angstig te piepen. De vrouw waarschuwde mij op haar man te wachten, maar iets in de blik van de hond liet mij toch naar hem toegaan. Ik ben op mijn knieën voor hem gaan zitten en heb hem aan mijn handen laten ruiken. Hij werd rustiger en kroop een beetje naar mij toe. De fokker zelf kwam binnen en waarschuwde mij direct.
De hond was niet veel gewend, vertelde hij. Hij was overgebleven uit een nest van het jaar daarvoor en de fokker had geen tijd voor hem gehad. Wel was er een jongen uit het dorp regelmatig met de hond ‘uit’ geweest, dus de ‘normale’ commando’s kende de hond wel. Ja, dat heb ik later inderdaad gemerkt, maar op dat moment wist ik één ding zeker: ik zou deze hond meenemen en verlossen van deze akelige man en bijkeuken!
Roy sprong inderdaad zonder problemen in de auto en ik ben bij hem achterin gaan zitten gedurende de rit naar huis. Aangezien hij vreselijk stonk ben ik meteen met hem naar het strand gegaan, met de bedoeling hem in de zee te laten zwemmen om er zo voor te zorgen dat zijn vacht wat schoner zou worden. Op het strand werd het duidelijk: Roy was panisch voor mannen! Mijn ex heeft echt alles geprobeerd, maar de hond wilde niet bij hem komen. Als een klein kind verschool Roy zich achter mij, maar ook ik kreeg hem niet zover dat hij de zee in ging.
Er zat niets anders op dan hem onder de douche te zetten. Ik vertrouwde Roy zoveel, misschien wel onterecht, dat ik met hem onder de douche ben gegaan om hem echt even goed te wassen. Hij vond het niet fijn, maar deed mij niets. In de weken die toen volgden werd mij pijnlijk duidelijk dat er iets goed mis was met Roy; hij had totaal geen inprenting meegekregen. Kortom, hij was totaal niets gewend. Hij raakte in paniek van het geluid van winkelwagentjes, hij ging uit zijn dak van een plastic zak die voorbij waaide en het horen van mannenstemmen was genoeg om hem acuut te laten plassen.
Na een tijdje ging hij zich echter in huis steeds waakser gedragen; mijn ex-schoonmoeder durfde niet meer op visite te komen (was leuke bijkomstigheid, maar toch niet echt goed natuurlijk!). Roy lag constant te grommen wanneer ik mensen over de vloer had en dat was met mijn toenmalige werk onvermijdelijk. Mijn huwelijk was ook een puinhoop en Roy voelde die spanning en werd steeds moeilijker en ging steeds vaker in huis plassen. Mijn ex begon de hond op te sluiten in de berging en toen heb ik de beslissing genomen een ander huis voor Roy te gaan zoeken.
Uiteindelijk is hij terecht gekomen op een boerderij als waakhond, want zelfs na overleg met een hondenpsycholoog (ja, die bestaan echt!) werd duidelijk dat het ontbreken van enige inprenting toen Roy pup was, bijna onmogelijk te herstellen zou zijn. Ik was er kapot van, voelde mij flink tekort geschoten en de spanningen liepen hoog op. Tegen beter weten in is er toen een bokser in huis gekomen. Mijn ex had zijn zin: een hond die van hem was! Nou dat hebben we geweten. Het beest ‘stond’ op de tafel met de lamp te spelen en kwijlde, nieste, smeerde, kotste en hoestte alles onder.
Twee jaar heeft Boef mij het leven zuur gemaakt. Uiteindelijk heb ik de hond mét mijn ex buiten de deur gezet! Helaas kwamen ze na een week weer terug, maar de hond is daarna wel snel naar de fokker teruggebracht. Na een heleboel spanningen en ellende kwam mijn verlangen naar een échte hond, een herder dus, wel weer terug. Na heel veel zeuren kreeg ik groen licht en ben weer op zoek gegaan. Via via ben ik toch weer terecht gekomen in Friesland. Er zou een jonge hond zijn met lichte slokdarmklachten, maar verder gezond. Ik besloot te gaan kijken.
Na een flinke reis bleek het dezelfde fokker te zijn waar ik Roy vandaan had gehaald! De hond waar het omging zat in een kennel en sprong als een pingpongbal aan één stuk door omhoog. Mijn hart brak, maar ik wist dat het niet verstandig was deze hond mee te nemen: ik zou alleen maar weer een moeilijke hond krijgen en eigenlijk was ik dáár wel even van genezen. De fokker haalde zijn schouders op en vertelde dat hij ook nog jonge pups had zitten.
We liepen iets verder het erf op en mijn oog viel op een vreemde bouwval; een stuk beton met scheef gevallen golfplaten eromheen. Er kwam gegrom achter vandaan en ik vroeg wat daarachter zat. Ach, een oude fokteef, werd er gemompeld. Ik was nieuwsgierig en liep er naar toe. De fokker liep mee en de hond ging flink tekeer. Het was een beer van een hond en de fokker ging niet zachtzinnig met haar om. Ze werd uit haar ‘hok’ gehaald en aan een paal vastgezet op het erf, zodat ik even kon kijken.
Toen de fokker even wegliep, hield de teef direct op met grommen en ging rustig zitten. Ik ben naar haar toe gelopen, we hebben elkaar aangekeken en de vonk sprong over! Alsof wij elkaar al jaren kenden heb ik haar geknuffeld en toen de fokker terugkwam, was hij heel erg verbaasd over de reactie van de hond. Nou ja, als ik zo goed met haar op kon schieten mocht ik haar wel meenemen voor het symbolische bedrag van een gulden!
Tessa was al ruim tien jaar, maar dat kon mij niet schelen. Ze was een schat! Ondanks dat ze altijd buiten had geleefd, was het een knuffelkont tot en met! Heerlijk weer een Duitse herder binnen handbereik, ware het niet dat ze vreselijk uit haar bek stonk! Dus thuis aangekomen meteen maar een afspraak met de dierenarts gemaakt, want deze lucht ging echt alle perken te buiten. Er werd besloten onder lichte narcose haar gebit goed schoon te maken en een kies te trekken die verantwoordelijk zou zijn voor de stank.
Uiteraard ben ik bij de behandeling gebleven; de dierenarts kende mij goed en wist dat ik van pas zou kunnen komen mocht de hond voortijds ‘wakker’ worden. Tijdens de behandeling schrok hij echter. “Iets” in het tandvlees liet los, en na enig peuteren bleek het een stuk van een leren voetbal te zijn wat om een kies heen vast was gegroeid in het tandvlees. Niet de kies, maar het ontstoken tandvlees was de schuld van de stank. Tessa had ongetwijfeld hier al heel lang last van gehad.
Alles werd goed schoongemaakt en ze mocht weer bijkomen uit de narcose… maar dat lukte maar niet. We werden toch wel een beetje benauwd, de dierenarts en ik. Zou deze hond van tien jaar nu ineens het loodje leggen? Ik had echter de riem nog in de wachtkamer laten liggen en besloot die te gaan pakken in de hoop dat het geluid van mijn laarzen haar wakker zou maken; wat dus lukte! Nog dizzy van de narcose, krabbelde Tessa nog half liggend achter mij aan. De lieverd wilde met mij mee!
We hebben twee hele mooie jaren gehad samen. Ze was niets maar dan ook niets gewend, maar toch ging het prima. Hoe oud ze ook al was, waar ik was, was Tessa. Ze ging mee naar de keuken als ik ging koken, ze ging voor de wc-deur liggen als ik naar het toilet ging. Ik had nog nooit eerder zo’n dankbare hond gezien. Ze heeft echt alle liefde die zij in haar leven tekort is gekomen in die twee jaar bij mij ingehaald. Mijn ex noemde haar een ‘caravan’, omdat bij het uitlaten ze echt op sleeptouw genomen moest worden. Het kon mij niets schelen, dan liepen we toch gewoon een klein rondje?
Heel leuk was het te zien hoe Tes genoot van haar rust en oude dag. Op een gegeven moment, midden in de zomer, lag ik in de tuin in de zon. Tessa uiteraard languit naast mij. Mijn ex was voor het huis de auto aan het wassen, dus de voordeur stond open, toen een collega van mij (ruim 100 kilo) besloot dat ze wel even naar binnen kon lopen. Ik werd wakker van een enorme gil en zag nog net hoe die gekke oude Tessa mijn collega in haar bil hapte!!! Die lieverd beschermde mij dus echt! Ach, de schade viel gelukkig mee, en mijn collega besefte dat ze inderdaad dom was geweest door zomaar mijn kamer in te lopen 🙂
Na twee jaar kwam vrij rap het eind in zicht. Ze viel een keer op straat zomaar omver en volgens de dierenarts had zij een lichte attack gehad. Er werd afgesproken haar een paar oppeppende injecties te geven en dan maar af te wachten. Het is toen nog een kleine maand redelijk gegaan, tot ze op een zondagochtend omviel in de gang. Mijn ex was aan het werk, dus ik heb haar zo goed en zo kwaad als het ging opgetild en in haar mand gelegd. Ze keek mij aan met verbaasde ogen alsof ze niet begreep wat er met haar aan de hand was. Ik heb de dierenarts gebeld en ondanks dat het zondag was, mocht ik direct langskomen.
Toen we bij de dierenarts aankwamen, ging het wel weer. Ze ‘liep’ weer zelf de spreekkamer binnen. Na een kort onderzoek werd het vonnis geveld: ik mocht niet egoïstisch zijn van de arts. Tessa stierf al door de verdovingsinjectie…. de ‘echte’ prik hoefde niet meer gegeven te worden. Ik heb haar nog heel lang zitten aaien en de tranen bleven komen. Zelfs nu nog, als ik aan haar terugdenk, schiet ik weer vol. In die twee jaar dat ik haar bij mij heb mogen hebben, heeft zij mij meer liefde gegeven dan welke andere hond ook!
Het was weer leeg in huis. Ik heb het drie maanden volgehouden, maar toen ben ik weer op zoek gegaan. Dit keer via de vereniging van Duitse Herders. Ik kreeg een lijstje met telefoonnummers van mensen die hun hond weer kwijt wilden. De meest verschrikkelijke verhalen heb ik aangehoord, totdat ik het baasje van Tiuri sprak. Zijn vrouw en hij lagen in een echtscheiding en hij wilde de hond eigenlijk niet kwijt, maar kon in verband met zijn werk Tiuri niet houden. We hebben een afspraak gemaakt en hij zou langskomen om kennis te maken.
Alsof het om de adoptie van een kind ging, zo heb ik het huis schoongemaakt de dag voordat hij zou komen kijken. Er stopte een hele dure wagen voor de deur en het was overduidelijk dat de man in zeer goede doen was. Uit de kofferbak sprong een plaat van een hond, die heel keurig meteen naast haar baasje ging zitten. Toen ik de deur open deed, keek Tiuri haar baasje eens aan en nadat hij geknikt had dat het goed was, kwam ze heel vrolijk naar binnen lopen. Alsof ze niets anders gewend was ging ze bij de bank liggen en het was duidelijk een zeer goed opgevoede hond.
Ik wist het al: wat mij betreft mocht ze blijven, maar haar baasje had er duidelijk meer problemen mee. Na een kop koffie en het bekijken van de tuin vertelde hij dat hij er wel over na zou denken en hond en baas vertrokken weer! Ik wist niet wat mij overkwam. Ik dacht toch werkelijk dat het wel duidelijk was dat ik stapelgek op honden was en het voelde heel gek aan dat de man Tiuri niet meteen bij mij achter liet. Het heeft ruim een week geduurd, maar toen belde hij mij toch op. Hij had er goed over nagedacht en het was in orde, ik mocht haar komen halen.
Het adres was ergens in het Gooi bij een enorm indrukwekkend huis. Ik moest maar even mee ‘achterom’ lopen, wat een wandeling van ruim vijf minuten bleek te zijn. De man had geen tuin, maar een landgoed! Na een kop koffie op het terras, moest het er maar van komen vertelde hij. Zijn bijna-ex-vrouw had mij inmiddels laten weten dat zij niet met de hond over weg kon en dat ik nog wel zou merken hoe lastig Tiuri kon zijn. Tiuri sprong in mijn kofferbak en de man heeft zelf de kofferbak dicht gedaan, waarna hij meteen wegliep. Zijn zoontje van een jaar of acht bleef echter achter mijn auto aan lopen tot ik uit het zicht was. Het was een vreselijke ervaring!
Thuis aangekomen ging het eigenlijk allemaal goed. Tiuri heeft zich prima aangepast en al snel wist ze perfect wat ik van haar verwachtte. Tijdens het stofzuigen en dweilen bleef zij keurig in haar mand liggen en ook buiten ging het goed. Het enige probleem was één van mijn drie katten. Uren liep de hond achter het arme beest aan te jakkeren en wat ik ook probeerde, niets hielp. Ze deed niet lelijk tegen de kat, maar wilde er gewoon constant bij in de buurt zijn. Helaas heeft die obsessie voor katten wel een consequentie voor mij gehad.
Toen ik na 20 jaar huwelijk op een nacht ben weggelopen, heb ik haar niet mee kunnen nemen. Ik kwam namelijk bij iemand in huis die vijf katten had en een grote hond erbij was dus uitgesloten. Behalve mijn kinderen ben ik dus ook mijn hond kwijt. Heel graag had ik hier een paar foto’s van mijn herders laten zien, maar mijn ex vertikt het mij de fotoalbums te geven, terwijl hij de hond én de kinderen om zich heen heeft…
Tascha, I en II, Roy, Tessa en Tiuri, ik zal het met mijn herinneringen van jullie moeten doen. Behalve mijn kinderen mis ik vooral de trouwe ogen van een Duitse herder. Geen enkele andere hond heeft die lieve, oplettende blik waar ik zo van houd…
©Loes Raaphorst 2003