Elvis 2007: The Original Cast
Gisteravond was het zo ver, de aftrap van de Europese tournee: Elvis 2007: The Original Cast. Georganiseerd door de enige goede fanclub in de Benelux, Elvis Matters, maar daar later meer over 😉
De zaal in Eindhoven is afgeladen, propvol, en na een praatje met één van de medewerkers hoor ik dat er zelfs een wachtlijst was van mensen die nog een kaartje wilden. Helaas, voor hen, het was volledig uitverkocht en gelukkig voor mij, wij waren erbij!
Een groots applaus voor Joe Georcio en dan wordt er geopend (volgens traditie) door The Sweet Inspirations. Myrna, Estelle en Portia zijn beter dan de vorige keer en krijgen de zaal meteen in de juiste stemming. Portia heeft dan wel niet mét Elvis gezongen, maar is een zeer waardige opvolgster van Sylvia, die helaas een paar jaar geleden een hersenbloeding heeft gehad. Hun hit: Sweet Inspiration staat nog altijd als een huis en ik snap volkomen waarom Elvis hen destijds bij zijn band wilde hebben.
Dan is het tijd voor The Imperials en de tijd lijkt even stil te staan. Wát een stemmen hebben deze mannen! Hun A Thing Called Love ontroert me zo diep, dat ongewild de tranen alweer over mn wangen stromen. Helemaal geraakt hoor ik dat Oh Happy Day wordt ingezet, samen met de Sweets zorgen ze voor het eerste hoogtepunt van de avond; en het is nog niet eens écht begonnen!!
Na de pauze is het dan zover: Also Sprach Zarathustra! Ik heb het zelden live zó goed gehoord! Ronnie Tutt is meteen lekker op dreef en éven waan ik mijzelf in de jaren zeventig. Maar nee, Elvis zelf komt helaas niet het podium op. Terry Mike Jeffrey is de vocalist en al was ik aanvankelijk wat huiverig toen ik hoorde dat hij met de band zou meekomen, hij is tien keer beter dan twee jaar geleden in Memphis!
De line-up van de show is min of meer te vergelijken met Elvis The Concert. Terry Mike Jeffrey zet een hele goede Youve Lost That Loving Feeling neer en verbaast me keer op keer. Natuurlijk is Burton ook lekker bezig, maar mijn bewondering gaat toch voor het grootste gedeelte uit naar Ronnie Tutt. Die man verstaat zn vak hoor! Even moet ik mn best doen om Glenn Hardins piano te horen, maar tijdens A Big Hunk Of Love is ie helemaal in the picture.
Dan the special guest: niemand minder dan Bastiaan Ragas komt het podium op. Ja! Amper drie weken na het tragische overlijden van zijn broer (net als Elvis op 42 jarige leeftijd) staat Bastiaan Ragas hier toch maar mooi tussen de TCB band in op het podium. Hij opent met Heartbreak Hotel en ik dank stilletjes Peter Verbruggen van Elvis Matters dat hij deze keuze heeft gemaakt en Lee Tower thuis heeft gelaten! Polk Salad Annie is ook hartstikke goed, en gelukkig met een eigen interpretatie, al lijkt het even alsof Ronnie er te vroeg een einde aan maakt 😉 Met In The Ghetto sluit Bastiaan af, en het is duidelijk dat hij zelf diep ontroerd is. Petje af voor deze rasartiest!
(ik schijn dus volgens mijn ega in de war te zijn, want ‘Polk Salad’ was de afsluiting, kun je nagaan hoe ik onder de indruk was!)
Terry Mike Jeffrey neemt het weer over en ik val van de ene verbazing in de andere. Een fantastische vertolking van You Gave Me A Mountain, An American Trilogy en Bridge, wat werkelijk fantastisch ingeleid wordt door Glenn Hardin. Uiteraard ontbreekt Suspicious Minds niet, en het feest is compleet!
Elvis Matters heeft het wéér voor elkaar gekregen: een nóg betere show dan vorige jaren, en geloof me, die waren al fantastisch! Deze fanclub is écht voor de fans en als je even zelf met één van de TCB leden praat wordt al gauw duidelijk waarom. Peter Verbruggen is een man die hen respecteert, hun vertrouwen niet beschaamt en alles tot in de puntjes voor ze regelt!
Elvis Matters, dank jullie wel voor weer een onvergetelijke avond!
]]>
©Loes Raaphorst 09/2007