Elvis: een waargebeurd liefdesverhaal
Elke fan heeft zijn eigen verhaal; de ultieme herinnering waarom je een Elvis fan werd. Voor veel mensen kwam het voort uit familie traditie. Misschien luisterden ouders, broers of zusters naar Elvis muziek en was er geen ontsnapping mogelijk. Je moest het wel mooi gaan vinden of verhuizen. Anderen zagen in de jaren ’60 misschien een film met Elvis in de hoofdrol en werden zo geraakt. Voor een andere generatie was de ’68 comeback special de druppel. Voor mij was het de Aloha uitzending. Met de hele familie zaten wij voor de televisie. Een heleboel volwassenen en 1 kind: ik! Slechts 12 jaar oud maar zo iemand als Elvis had ik nog nooit gezien.

Mijn hele leven had ik zijn muziek al gehoord, maar ik had hem nog nooit gezien op TV of in films. Het was alsof de bliksem insloeg. Ik herinner mij nog dat alle volwassenen lachten en zongen, maar ik zat daar maar, voor de televisie, te genieten van die man met die stem en alle glamour op het podium. Zijn stem ging door mijn oren dwars door mijn hart en ziel en is daar altijd gebleven. Iedereen had het erover: als Elvis ooit naar Europa zou komen zouden ze naar het concert gaan. Ik vroeg of ik dan ook mee mocht, maar daar moesten ze alleen maar om lachen, zoals ze altijd deden als ik, het kleine zusje, iets vroeg.

Het werd 1977 en zijn dood raakte mij diep in mijn hele wezen. Mijn broer en zus belden huilend hun vrienden op, maar niemand dacht aan mij. Ik heb uren alleen op mijn kamer gezeten, piekerend wie of wat misschien een verschil had kunnen maken voor Elvis en wat er nu toch verkeerd was gegaan. Ik had het niet kunnen veranderen, net als al die miljoenen andere fans die al hun hele leven van zijn stem hielden. Vanaf dat moment gaf ik al mijn (zak)geld uit aan zijn muziek. Vier jaar lang was er niets anders in mijn leven dan Elvis. Uiteindelijk ben ik getrouwd met een niet Elvis fan en was het uit met het kopen van zijn platen; er was geen geld voor die onzin, werd er gezegd.

Maar mijn liefde voor Elvis’ muziek bleef. Het was mijn geheim, mijn manier van leven en ik koesterde mijn lp’s en tapes. Zijn stem bleef mij troosten in mijn ongelukkige huwelijk. Wanneer ik verdrietig was, draaide ik zijn ballads en gospels. Langzaam maar zeker nam ik zijn films op van de televisie om ze vervolgens te kijken wanneer ik alleen was. Ik kocht een diskman en luisterde ’s nachts naar de paar cd’s die ik had.

Een heleboel jaren later kreeg ik een telefoontje van mijn broer. Hij had groot nieuws, vertelde hij. Hij had kaarten voor een Elvis Concert. Ik kon mijn oren niet geloven en brak in tranen uit. Ik zei tegen mijn broer dat dit soort grapjes niet leuk waren. Maar hij verzekerde mij dat het echt was en ik stond voor de moeilijk taak mijn echtgenoot over te halen mij naar dat concert te laten gaan, met de hele club waar ik jaren daarvoor de Aloha show mee had gezien. Het was fantastisch. Het was werkelijk de mooiste ervaring van mijn leven. Vanaf dat moment ben ik zijn muziek weer gaan verzamelen, ondanks dat mijn man dat zonde van het geld vond.

Het verlangen andere fans te ontmoeten bleef en werd steeds sterker. Ik kreeg een computer en uiteindelijk ook een internetverbinding. Mijn hobby kan weer groeien. Ik zocht alle sites af voor foto’s, songteksten en nieuws. En terwijl ik inmiddels al achter in de 30 was, ging ik zelfs naar chatrooms en nieuwsgroepen, waar men discussieerde over Elvis. Dankzij internet vond ik Elvis’ muziek die ik nog nooit gehoord had en kwam in contact met hele aardige mensen.

Een man die ik op de chat had leren kennen zou naar Graceland gaan en naar The Concert in Memphis. Hij wist dat ik van alle bandleden de drummer, Ronnie Tutt, het leukste vond. Daar hadden we het op de chat uitgebreid over gehad. Een paar weken later bracht de postbode mij een brief met 2 foto’s van Ronnie Tutt, genomen tijdens het concert in Memphis, inclusief zijn handtekening! Ik was zo blij! Niet alleen met de handtekening, maar meer nog met de gedachte dat iemand aan mij had gedacht!

Korte tijd later hoorde ik dat er een meeting zou zijn van de fanclub. Op de chat bespraken we dat het wel heel leuk zou zijn het clubje eens in het echt te ontmoeten. Ik stond toen dus weer voor de moeilijke taak mijn man ervan te overtuigen met mij mee te gaan, want ik wist dat ik alleen helemaal niet zou mogen. De TCB band zou er ook zijn en die wilde ik absoluut zien. Een paar dagen voor de meeting wisselden op de chat telefoonnummers uit en spraken af elkaar bij binnenkomst te bellen.
Echt direct bij aankomst kreeg ik al een telefoontje. De man van de Ronnie Tutt handtekening was er al en al pratend zochten wij elkaar op. Ik herinner het mij als de dag van gisteren. Hij stond in de grote hal met allemaal mensen om hem heen en praatte door de telefoon met mij, met zijn hoofd een beetje naar beneden gebogen…. Het was liefde op het eerste gezicht voor mij! Ik kuste hem meteen om hem te bedanken voor de foto’s en de handtekening en vroeg of hij met mij mee wilde komen naar de rest van het gezelschap waar ik mee gekomen was. Hij is de hele dag bij mij gebleven en we hebben uren gepraat en gelachen: het was alsof ik hem al jaren kende.

Drie maanden later ben ik in het midden van de nacht weggelopen naar mijn broer. Ik was verliefd op de man van de chat room, die mijn liefde voor Elvis deelde. Ik verliet mijn man, mijn huis, mijn werk, mijn stad met alleen mijn kleren en Elvis spullen. Nu, inmiddels weer 3 maanden later, wonen wij samen en we gaan binnenkort trouwen. Voor het eerst van mijn leven ben ik echt gelukkig: mijn liefde voor Elvis heeft mij het mooiste geschenk van de wereld gegeven: een soulmate!

Reageren? Stuur een mailtje naar: webmaster@loesje.info

©Loes Raaphorst  2002