Engeland 2009 Wales – Dag 2 – Donderdag 30 april 2009
We rijden iets voor zeven uur ’s ochtends van de boot af: ja, aan de linkerkant van de weg. Het allereerste stukje kennen we nog van vorige vakanties maar al snel gaat mijn navigatiesysteem over op alternatieve routes. Ik rijd alleen maar en Lex bepaalt de route. We komen uit in Orford, waar een kasteel van Hendrik II uit de 12e eeuw staat. Wij zijn al jaren lid van de English Heritage, dus mogen we er gratis in. Tja, moet het wel open zijn natuurlijk, en het is nauwelijks half negen 🙂
Maar het is er wel mooi én lekker weer! Jammer dat we niet naar binnen kunnen, want het ziet er echt nog heel goed uit. Het uitzicht is in ieder geval schitterend. Maar, niet getreurd, want de Heritage heeft nog meer kastelen op onze route in de aanbieding. We rijden verder naar het plaatste Framlingham. En wat schertst onze verbazing? Dit gaat ook pas om 10 uur open! Ach ja, helemaal niet zo gek natuurlijk, maar dit is dus wel een nadeel van de nachtboot: zo vroeg in Engeland gaan de meeste mensen natuurlijk eerst naar hun vakantie bestemming toe.
Hoe dan ook, we genieten van het mooie weer. Langs de wegen in dit gedeelte van Engeland staan nu het lijnzaad in bloei en het lijkt alsof we door een gele zee van bloemen heen rijden. Af en toe komen we oker gele struiken tegen, die werkelijk adembenemend mooi zijn. Navraag leert ons dat dát Gorse is. Dit wordt onder andere gebruikt in de Bach Bloesem Remedies. Gorse of Gaspeldoorn, staat ook bekend als ‘zonneschijn in een flesje’ en beter zou ik het inderdaad niet kunnen omschrijven. De velden staan er werkelijk prachtig bij en ik ben lyrisch over het uitzicht. Zo erg zelfs, dat Lex na een paar dagen zuchtend opmerkt: ‘ik word gék van die struiken’. 🙂
Maar, we hebben nog iets op het programma staan, dus we moeten nu toch wel even een paar kilometers gaan maken. Een paar jaar geleden zijn we er ook al geweest: The Butterfly & Wild Life Park in Sutton. Er wordt daar een vliegshow gegeven met roofvogels. De vorige keer konden we niet blijven wachten omdát we de boot terug moesten halen, maar dit keer willen we dus op tijd zijn voor de eerste show van 12 uur. Het lukt!
We maken eerste kennis met ‘Eden’, een Buizerd. Hij is prachtig om te zien en scheert geruisloos van schutting naar de arm van zijn verzorgster. Het is super om dit prachtige dier van dichtbij te zien. Het volgende dier is een Kerkuil: ‘Peaches’. Ze is schattig, maar een beetje lui. Het is uiteraard een nachtdier en ze heeft duidelijk niet veel zin om echt te vliegen. Ze landt rustig op de banken tussen de mensen in. Als laatste maken we kennis met ‘Nutty’, gier. De foto’s van hem waren te veel bewogen, en dat geeft wel aan hoe ongelooflijk snel en onberekend Nutty beweegt. Hij heeft zelfs vlak náást mij op de banken gezeten. Maar.. wat is ie lelijk zeg 🙂
Het is uiteraard een echt ‘wild park’ dus er zijn ook nog heel veel dieren in volières en zelfs een aantal in open hokken. Helaas voor hen wél aan de ketting. De grote publiekstrekker is de grote Amerikaanse Adelaar.
Maar mijn grote favoriet staat hieronder. Deze uil vind ik dus zó mooi.
The Bengal Eagle Owl
Veel te snel is de show weer afgelopen en dus voor ons weer tijd om verder te gaan. We worden door onze vrienden om 16.00 uur in Walcott, Lincolnshire, verwacht. Het is niet ver meer, dus we kunnen nog een tussenstop maken. Het wordt Boston.
Boston in Engeland dan wel te verstaan 🙂 Het is een heel leuk stadje, maar eigenlijk ben ik na de slapeloze nacht aan boord, én het vele rijden aan het eind van mijn Latijn. We lopen toch nog wat om even rond te kijken.
De grote kerk stamt uit de 14e eeuw en domineert eigenlijk het hele plaatsje, inclusief het marktplein. St Botolph’s Church is beter bekend als: The Boston Stump 🙂 Voor we binnen een kijkje gaan nemen, lopen we nog even verder door het plaatsje.
De kerk is van binnen schitterend en Lex kan zich uitleven met zijn verschillende lenzen. Een beetje oefenen kan geen kwaad, want over een paar dagen zal hij de fotograaf op de bruiloft van mijn dochter zijn. Dus hij is ‘lekker bezig’ zal ik maar zeggen.
Gaaf he? Al ben ik dan beslist niet gelovig in die zin van het woord dat ik naar een kerk ga, in Engeland kan ik eigenlijk geen enkele kerk weerstaan. Ik moet en zal naar binnen en in de meeste gevallen word ik niet teleurgesteld.
Heel gaaf vond ik dit beeld, als een soort van grafsteen.
Inmiddels kan ik werkelijk niet meer, en we besluiten door te rijden naar onze vrienden. We komen iets te vroeg aan, ze zijn nog niet terug van de tandarts, maar we wachten in het zonnetje voor hun huis.
Net binnen horen we het vreselijke nieuws van Koninginnedag in Nederland en we duiken dus eerst even achter de computer om zoveel mogelijk informatie te vergaren. Het huilen staat ons nader dan het lachen.
]]>
Bron©Loes Raaphorst 05/2009