Engeland 2009 Wales – Dag 9 Donderdag 7 mei 2009
Zo eerst maar weer eens de benzinetank van de auto verwennen; de teller staat op 1636 km! Het lijkt misschien niet veel, verdeeld over 8 dagen, maar bedenk je dan wel even dat de wegen hier niet zo zijn als in Nederland of Duitsland. Meestal kom ik niet boven de 60 á 70 km per uur uit.
Het plan is om vandaag de Snowdon op te gaan. Dit is de hoogste berg van Engeland, 1085 meter hoog. En nee, niet te voet maar met een oud treintje uit 1896. We komen om ongeveer 12 uur bij het stationnetje aan, en kunnen dan kaartjes kopen voor de tocht van half drie! We moeten dus nog even onze tijd vol zien te maken.
Niet bepaald een straf dus, om hier nog even rond te moeten hobbelen.
De omgeving is echt prachtig!
Snappen jullie nu eindelijk waarom ik zo gek op Engeland ben?
Hier kan toch geen strandvakantie tegenop?
We besluiten het laatste half uurtje op het station zelf even te wachten, en wat blijkt: de wind is dermate toegenomen dat we niet tot aan de top van de berg kunnen. Nog een paar minuten later blijkt dat we zelfs het treintje niet uit mogen op het punt tot waar we wel zullen komen. Jammer maar helaas, denk ik dan maar!
Aanvankelijk begrijpen we niet precies waarom de meeste mensen al een half uur van te voren in de rij gaan staan. We hebben namelijk kaartjes waar zelfs de coupé opstaat, dus we gaan ervan uit dat we vaste plaatsen hebben. Maar het wordt ons al snel duidelijk! Het is inderdaad een coupé waar we in moeten. Er zitten al 6 mensen én een kind in, en daar moeten wij, compleet mét fotorugzak, nog eens bij. We zitten uiteindelijk dus als haringen in een tonnetje.
En al is het uitzicht dan heel mooi, het onopgevoede kind, compleet met grootouders en ouders verstiert de boel aardig. Er wordt geen enkele keer gecorrigeerd en ze zijn duidelijk bang om hun stem te verheffen.
Als we uiteindelijk op 5/8 van de berg aankomen en dus even stilstaan, begrijpen we heel goed waaróm we niet door mogen naar 1085 meter. Het is werkelijk heel slecht op de top en het wagonnetje schudt aan alle kanten. Ik ben blij dat we er niet uit mogen!
Bij goed weer is het mogelijk om vanaf dit station dus ’terug’ naar beneden te lopen, maar er wordt dus van te voren al heel flink gewaarschuwd dat de tocht lang én vermoeiend is. Toch zien we op de weg naar beneden nog wel een verdwaalde wandelaar lopen. Ongelooflijk!
En ondanks de spiegeling van de ramen, vond ik deze foto zo mooi
dat ik hem jullie niet wil onthouden!
Al voelen we ons achteraf tóch een beetje bekocht. 32 pond voor iets wat niet 2 1/2 uur maar slecht 1 uur geduurd heeft, voelt toch wat vreemd aan. Maar, misschien ligt dat aan onze nationaliteit 🙂 Daarna gaan we op zoek naar een hap eten, en moe en voldaan zijn we om kwart voor zeven weer thuis. Niet voor lang, want Lex wil heel graag nog wat foto’s van het kasteel in Caernarfon maken. Ze zijn zó mooi geworden dat ik niet kan kiezen en ze dus allemaal online zet!
]]>
Bron©Loes Raaphorst 05/2009