Engeland 2013 – The Peak District
Het was alweer twee jaar geleden dat wij de koffers gepakt hebben. Natuurlijk hadden we heel graag eerder gewild, maar de poezels hebben het geldboompje op het balkon helemaal leeggegeten. Maar eind maart kregen we dermate ernstige berichten van onze liefste vrienden in Engeland, dat we alles op alles hebben gezet om zo snel mogelijk de oversteek weer te maken. De keuze voor het Peak District was snel gemaakt: eigenlijk de enige plek waar we nog niet echt geweest waren, én op een redelijke rij-afstand van Glen & Bill. Thuis alles goed geregeld voor de poezels (dankjulliewel Brian & Margit), en dan gaat om 4.15 uur op 4 mei de wekker. Natuurlijk was het handiger geweest om via Hoek van Holland te vertrekken, maar dan zouden we de nachtboot hebben moeten nemen en een hut moeten boeken. De overtocht komt dan al snel op zo’n 600 euro. Dus bewust de keuze gemaakt om via Calais te gaan: 2 extra tanken benzine zijn nog altijd goedkoper.
Keurig op tijd, 9 uur, arriveren we in Duinkerken. We moeten even wachten maar om 10 uur is het dan zover: De overtocht duurt bijna 2 uur en dan zien we dus The White Cliffs of Dover. Ik weet nog hoe het voelde ze voor het eerste te zien…. Het leuke van aankomen in Engeland is wel dat je meteen een uur tijd ‘wint’. Onze horloges gaan een uur terug en om 11 uur plaatselijke tijd rijden we de boot af. Het links rijden is geen enkele probleem meer; sterker nog, het voelt als thuiskomen.
Het originele plan was om vandaag direct door te rijden naar onze cottage, maar bij het verlaten van de boot, kreeg ik sterk de neiging om Bill even te sms’en. We zouden immers maar een kleine omweg hoeven te maken om direct naar hen toe te gaan, wat eigenlijk de hoofdreden van deze ‘vakantie’ was. Het antwoord kwam snel en was kort: ja graag! Dit antwoord hadden we niet verwacht en hakte er flink in. In Bishop’s Stortford (hemelsbreed ongeveer ter hoogte van Harwich) stoppen we om half twee voor een snelle hap bij KFC.
Voor iedereen die niet op een persoonlijke noot zit te wachten, zou ik zeggen ‘bear with me’. Dit verslag is niet alleen maar kommer en kwel en er zitten echt nog een paar mooie foto’s tussen, dus scroll gerust verder. Voor vrienden en misschien nog wel het meeste voor mijzelf is het wel van belang dat ik even persoonlijk word. Maar ‘feel free’ om de komende regels over te slaan!
Later dan verwacht, om vijf uur, komen we bij Glen & Bill. Met tranen in zijn ogen vraagt Bill bij de voordeur: are you strong enough? En natuurlijk zullen we dat zijn! Zo ongelooflijk dapper, zo klein tussen de kussens op het speciale met lucht gevulde matras, omgeven door zuurstoftanks, snoertjes, waaiers en tissues, ligt daar onze liefste vriendin. Bill, al 47 jaar jaar haar steun en toeverlaat doet dapper, maar kan niet tippen aan de moed en het optimisme dat Glen nog tentoonstelt. Ze zijn bang voor wat komen gaat, maar hebben elkaar, vullen elkaar aan en je gunt ze de eeuwigheid samen.
Maar één blik maakt duidelijk dat het slechts nog maar enkele dagen zullen zijn. We praten, huilen, lachen en knuffelen. Na anderhalf uur is het overduidelijk dat Glen doodmoe is, maar als ik vraag of ze wil zeggen wanneer we weg moeten zegt ze: next week! We maken even een ommetje door de tuin met Bill en nog voor we de kamer verlaten hebben, zakt Glen al in een onrustige slaap. Haar ogen zijn al wat troebel, haar ademhaling reutelend en onregelmatig, maar oh wat is zij een sterke vrouw. Even voor zeven uur zeggen we gedag en beloven deze week nogmaals te komen…. ik kan alleen maar zeggen dat ik hoop dat dát alleen gebeurt als het goed voor Glen is!
Ik rijd dapper de straat uit, tot we uit zicht van Bill zijn, maar parkeer dan de auto om de hoe en breek… de eerste minuten kan ik niet auto rijden en als ik eindelijk weer een beetje door de mist van tranen heen kan zien zet Lex muziek op: BB King: The Thril is gone…. Damn, nu huil ik weer!
Naar het westem rijden op dit uur van de dag was trouwens een heel slecht idee. Van 19.00 tot 21.00 uur worden we compleet verblind door de laaghangende zon. En natuurlijk heb ik nog steeds geen zonnebril op sterkte. Daar denk ik altijd pas ná een vakantie aan…
Uiteindelijk scoren we dan om 21.00 uur nog wat ontbijtspullen in een supermarkt en komen we uiteindelijk in het pikkedonker ergens in The Middel of Nowhere via een grindpad met meer gaten dan grind, achter een paar huisjes op een open plek. Het is even twijfelen tot ik met het groot licht aan tot vlak voor een deur stop en het bordje Church Farm Cottage zie hangen. 22.15 uur: we zijn er! Natuurlijk zitten we zo vol met emoties dat we pas om 2.30 uur naar bed zijn en we dus bijna 24 uur op zijn geweest. Er is verder geen enkele foto gemaakt vandaag: wel 877 km gereden.
Zondag 5 mei: we hebben niet geslapen maar min of meer in een coma gelegen. Uiteindelijk zit ik om 14.00 uur aan een heerlijk Engels Ontbijt:
gemaakt door Lex natuurlijk! We willen een abdij bezoeken maar op de één of andere manier lukt het maar niet om hem te vinden.
De bordjes van The Heritage (Engelse natuurmonumenten) zijn bruin, en we komen we bruine bordjes, maar als we die volgen staan we dus uiteindelijk bij een soort van pretpark á la Efteling, in plaats van bij een oude abdij. Nou ja, nog tijd genoeg deze week om het nogmaals te proberen. We hebben ook al moeite om een pub te vinden die aan het einde van de middag nog ‘pub food’ serveert. Zondag is immers de dag van ‘Sunday Lunch’, maar op aanwijzingen van de lokale pub eigenaar zit ik om 19.00 uur dan toch eindelijk aan de langverwachte Fish & Chips: I love it!
Relaxing!
Eenmaal terug in de Cottage blijkt via Wifi, dat de 127 km van vandaag niet nodig waren geweest. De abdij is hier notabene maar 11 mijl vandaan. We hebben een ‘rondje’ gereden.
We komen per toeval de herhaling van The Voice UK op de BBC tegen en verder is het vooral nog bijkomen van alle emoties van gisteren. Lex maakt een lekker vuurtje: So far, So good.
Maandag 6 Mei: op de kilometer teller staat 1004 km. Eens kijken wat de dag van vandaag ons gaat brengen! Lex wil echt een rondje Peak District rijden, de we maken de eerste stop bij The Heritage Arbor Low. Dit is een prehistorische steencirkel die in de middeleeuwen omver is gegooid, uit angst voor heksen (Pagans). Heel grappig eigenlijk als ik dus later in een supermarkt word aangesproken: of ik een Pagan ben, en dat ze nog steeds niet veel Pagans zien in dit deel van Engeland, maar dat ik van harte welkom ben één keer per ‘moon’ samen dronken te worden. Ach, ik heb maar even uitgelegd dat ik erg ‘solitair’ ben. Maar terug naar de steencirkel.
Lekker sfeertje!
We houden het hek open voor een typisch Engels gezin: pa, ma en 3 kleine meisjes, waarvan de jongste nog in een buggy ligt, die pa moeizaam de met gras begroeide heuvel opsjort. Zodra ze ons voorbij lopen zegt ‘Mum’ in onvervalst Noord Hollands: komen jullie uit Nederland? Blijft gek hoor, om in het buitenland in je eigen taal aangesproken te worden. Zij heeft het dus goed gedaan. Ze is getrouwd met een Engelsman en woont nu al weer 12 jaar in het Peak District in plaats van in Hoorn! Tja, ik wilde alleen maar een lieve man; Lex wilde een wees met een rijbewijs. Hij had er een Engelse wees van moeten maken, dan was tenminste zijn droom wel uitgekomen!
We hebben een tijdje staan praten. Zij vond het overduidelijk leuk om weer even Nederlands te kunnen praten, en wij hebben haar uitgebreid om de hoogte gebracht van alle activiteiten op en rond 30 April. Het was haar helemaal ontgaan dat Willem Alexander nu koning is geworden en ik vertel haar van het interview van Willen Alexander en Maxima. Hoe hij daar uitlegde dat hij niet Willem de Vierde genoemd wil worden, omdat die ‘naast Bertha 38’ in de wei staat…. en zie hier…. ze staat er echt!
Dan verder naar het noorden naar het plaatste Castleton. We zien de steile heuvel waar het kasteel staat, nou ja, de resten ervan dan,
en besluiten voor The Castle (pub) te gaan. Ook leuk, en vooral lekker.
We gaan weer op pad. Het is een weg die we ooit met heel slecht weer en zicht van amper 10 meter hebben gereden (keep that in mind!). We konden toen geen foto’s maken, maar gaan dat nu wel proberen. Het is The Snake Pass: voor alle stoere automobilisten onder ons, en vooral voor diegene met meer dan 1000 CC onder hun kont: lekker veel stuurwerk en een hoop schakelwerk! Maar het autootje houdt zich goed hoor. Was ik al aan het twijfelen over het volgende merk: Citroen C1 of Peugeot 107, dan weet ik het nu zeker. Het laatste merk rijdt hier aanzienlijk vaker rond dan de Citroen. Bovendien, ik rijd liever in een auto met een soort van Leeuw voorop, dan in een stuk fruit 😉 Maar geniet nu maar even van de foto’s, net zoals wij genoten hebben van het uitzicht!
Cool he?
Even hiervoor kwamen we het bordje ‘Try your Brakes’ weer tegen!
Mazzel met het weer!
Het bochtenwerk…
Stoffige auto en stoffige laarzen!
Het is echt niet zo heel erg ‘diep’, maar een stuurfoutje kan toch grote gevolgen hebben….
Blijft mooi!
Uiteindelijk besluiten we de dag met Fish & Chips in dezelfde tent als gisteren. We kunnen weer heerlijk buiten eten en genieten van het zonnetje. We zijn vandaag van 10.30 tot 19.30 uur onderweg geweest en hebben toch ‘slechts’ 225 km afgelegd: we ’tuffen’ heel wat af. Als het goed is, krijg ik zo een kop thee voor mijn gedane arbeid. Ssshhhtttt, niet tegen Lex zeggen, want hij vindt nog steeds dat hij net zo moe wordt van rijden als ik!
Dinsdag 7 mei: we zijn inmiddels weer 488 km verder (armer, in benzine termen) maar gaan vandaag een ‘internet gaming friend’ van Lex opzoeken in Grantham. Dit is de geboorteplaats van Margaret Thatcher én Isaac Newton. Grantham is best een leuk plaatsje, maar ook hier heeft de recessie keihard toegeslagen. Heel veel winkels zijn dichtgetimmerd, of staan leeg. Het werk van The Iron Lady lijkt voor niets geweest te zijn. Als je het de Engelsen zelf vraagt, krijgt vooral Amazon de schuld. Er wordt zoveel besteld via internet, dat de lokale winkeltjes het echt niet meer vol kunnen houden.
Wij zijn wat te vroeg voor onze afspraak, maar vinden nog wel een paar mooie plekjes.
Ik wil zelf absoluut niet begraven worden, maar toch heeft dit plekje wel wat…
Plaquette van de school van Newton….
Hier heeft de beste man dus op school gezeten.
Het wordt tijd om de pub op te zoeken waar we afgesproken hebben, dus via het andere paadje lopen we terug.
Ho stop!!!! Deze ‘koppen’ zijn ooit van een kerk gejat en worden hier te koop aangeboden! Sorry Elsje, ik weet dat jij ze gaaf vindt,
maar ze waren iets te prijzig om mee te nemen! Heb wel speciaal voor jou deze foto gemaakt!
Een ‘beergarden’: oftewel, lekker buiten roken dus!! Gelukkig schijnt het zonnetje weer heerlijk.
Uiteraard check ik meteen of er Wifi is: we hebben dagelijks contact met Bill. Het gaat sinds ons bezoek van zaterdag flink achteruit. Het lijkt er steeds meer op dat Glen echt op ons gewacht heeft. Ik heb echter een leuk geluid op mijn nieuwe telefoon voor het ontvangen van berichtjes. Een klagelijk ‘MIAUWWW’: en ja hoor, iedereen in The Beergarden zit om zich heen te kijken waar die kat toch zit!! De vriend blijkt een aardige vent en we hebben lekker zitten kletsen. Aanvankelijk wat het alleen de bedoeling samen iets te drinken maar we zijn blijven plakken en hebben hier ook gegeten. Zoals hij bij het afscheid zei: dankzij mij is het gesprek niet alleen over internet en games gegaan. Al bleef hij mij wel consequent ‘Lo-Es’ noemen, want de ‘oe’ kennen ze immer in Engeland niet. Om 23.00 uur zijn we weer terug in de cottage en vind ik eigenlijk dat ik wel een glas wijn verdiend heb. Links rijden op onbekende overlichten wegen blijft een uitdaging en best vermoeiend! Welterusten!
Woensdag 8 mei: of het nu door mijn longontsteking komt, of door alle emoteis, dat weet ik ook niet, maar we zijn allebei nog steeds er moe.
Vandaag dus geen overvol programma. We gaan op zoek naar die abdij die we aanvankelijk niet konden vinden. Croxden Abbey. Het is indrukwekkend!
De wolken lijken onheilspellend, maar schijn bedriegt, want het is heerlijk weer.
Nee, er lag niemand meer in….
Er staat nog het nodig overeind gelukkig, en al lijkt het misschien van niet, het is wel goed onderhouden.
The English Heritage doet echt goed werk!
Ook hier is de sfeer weer ‘sereen’…. het past wel bij onze stemming…
Het ‘eindige’ van het Leven voelt iets minder definitief….
De abdij stamt uit de 13e en 14e eeuw.
De monniken leefden van het land en van het fokken van schapen.
In 1538 maakte Henry VIII een einde aan dit leven en zijn de monniken verdreven.
Het is trouwens prive bezit en staat dus onder bescherming van monumentenzorg.
Alles wordt goed onderhouden, honden zijn ook welkom, en toch vind je nergens afval of iets dergelijks.
En ja, het is écht hoog!
Als het zonnetje even weg is, lijkt het meteen een beetje sinister…
Er staat aan de overkant van het smalle weggetje ook nog een kerkje…
Daarna maken we een stop in Uttoxeter, maar dit valt erg tegen. Ook hier staat heel veel leeg en is het allemaal ook veel minder goed onderhouden dan een paar jaar geleden.
Het eten in de plaatselijke pub is in ieder geval wel prima. We maken het niet te laat vanavond. Morgen staat er een erg volle en emotionele dag voor de deur.
Het kerkje vlakbij onze cottage in Edlaston
Donderdag 9 mei, hemelvaart. We vertrekken vroeg richting Glen & Bill. We rijden 4 uur en een kwartier en zijn uiteindelijk slechts 15 minuutjes bij haar geweest. Het was een definitief afscheid het is duidelijk dat wij haar niet meer zullen zien. Wat doet het pijn om haar zo te zien. Maar oh wat zijn we dankbaar dat we nog de kans hebben gekregen om afscheid te kunnen nemen. Veel mensen is niet eens dát gegund. Bill zit er helemaal doorheen en we horen later dat Glen het nu echt helemaal opgegeven heeft. Haar kinderen werken momenteel in Londen en zullen vrijdag terugkomen. Het voorgevoel dat ze op zaterdag zal overlijden is uitgekomen. Bill mailt dat hij zeker weet dat onze komst haar de kracht heeft gegeven het zolang vol te houden, en hij is blij met de extra tijd die hij samen met haar heeft gehad. De terugweg is nu vooral voor Lex moeilijk; wat ik zaterdag had, heeft hij nu. Het is echt een dag van uitersten: de éne vriendin zie je voor het laatst en de andere vriend voor het eerst.
Vanavond hoef ik niet te rijden. We worden om 17.00 uur opgehaald door Todd Slaughter en Vicky. Hij is president van de oudste Engelse Elvis fanclub. We werken via www.elvisnews.com met hem samen. Ze zijn beiden hele vriendelijke mensen en na ons aangehoord te hebben, heeft Todd bedacht ons mee te nemen naar een toneelstuk. Ze maken zich echter een beetje zorgen, omdat ze niet zeker weten of we het wel zullen kunnen waarderen. Het zou namelijk nogal grof, aanstootgevend en schunnig zijn. Todd vraagt voor de zekerheid nog een keer of we wel open-minded zijn.
Nou hij heeft zich echt voor niets zorgen gemaakt: het toneelstuk is hilarisch! Okee, het is grof, maar ook heel grappig, zelfs ontroerend, heel onderhoudend en zelfs sex on stage. Het heet Cooking with Elvis, maar is eigenlijk niet in woorden te vangen. Als je ooit de kans krijgt het te zien, GAAN!!! Als vermoed ik wel dat de meeste Elvisfans het verschrikkelijk zullen vinden. Je moet namelijk wel een gezonde dosis (zwarte/sexy) humor hebben! Er zit alcoholisme, boulimia, vraatzucht, sodomie en zelfs een moord in! Want tja, als je een verlamde Elvis impersonator bent, en er is nog maar één lichaamsdeel wat wél werkt….
Na afloop worden we weer netjes thuis gebracht en praten tot diep in de nacht. Todd & Vicky hebben ons een heerlijke avond gegeven, wat niet weg neemt dat we nog steeds elke minuut aan Glen & Bill denken. Morgen hoe dan ook uitslapen want het zal niemand verbazen dat we na deze zeer emotionele dag door alle wijn heen zijn. Terwijl ik dit schrijf moet ik regelmatig in mijn hoofd overschakelen van het Engels naar het Nederlands. Zelfs met een borrel op, ben je dus zo snel gewend aan een taal.
Vrijdag 10 mei: het is al 13.30 uur wanneer we ons Engelse ontbijt achter de kiezen hebben (ik inmiddels met 1 vulling minder in m’n mond) en de plannen van gisteravond om het grootste, mooiste shopping center te bezoeken zijn van de baan.
We kijken wel wat de dag ons brengt. In ieder geval niet te veel in de auto, want morgen wordt weer een dag van extreme afstanden. We belanden in Matlock; een leuk en lief plaatsje waar het zowaar levendig is en de winkels nog niet massaal dicht getimmerd zijn. Op de terugweg moet er getankt worden. Er staat weer zo’n 500 km op de teller, wat het totaal al op 1730 km brengt. Als we uitrekenen hoeveel het 9 jaar oude wagentjes het hier doet is 1 : 17,8 totaal niet slecht!
Het lijkt heel wat, maar het bleef bij een paar spatjes!
Bloemetjes, schone straten, een paar wandelaars… ja het is een leuk stadje.
Dit vind ik zelf denk ik de allermooiste foto van de hele vakantie.
Zeg nu zelf: sprookjesachtig toch?
En deze kwam Lex tegen…. de heksenzwam??
Een 14e eeuwse brug mag ook niet ontbreken!
En ja het water stroomde best wel hard.
En help me onthouden dat wanneer we naar Engeland verhuizen we wel ‘hoog’ genoeg gaan zitten….
kijk maar naar waterstanden op de onderstaande foto!
Dit stond dus nog niet zo lang geleden helemaal onder water!!
Het is echt ‘jantje lacht, jantje huilt’ met het zonnetje vandaag!
En vanaf de andere kant bezien…
Grapje van Lex: winkel met scootmobiels!! Jaja schat, ik wéét dat ik 2 jaar en 49 weken ouder ben dan jij!
Maar al bij al is het dus een heerlijke middag geworden en hebben we gewoon per toeval een leuk stadje gevonden.
We gaan op zoek naar een pub om te eten…
Weliswaar een pub gevonden maar die was gesloten… dus maar weer naar een andere!
Na een heerlijke steak in de pub zijn we om 20.00 uur weer in de cottage. Lekker even een bak thee, facebook en email checken en dan ga ik zoveel mogelijk al inpakken.
Morgenochtend moeten we immers bijtijds weg. En die wijn? Lex heeft een klein flesje gekocht voor de laatste avond: Proost!
Zaterdag 11 mei: we moeten om 10.00 uur het huisje uit en dat redden we dus precies. Rond half twaalf heb ik het ineens al helemaal gehad. Nog niet eens twee uur gereden, maar ik moet er gewoon even uit. Er schijnt een bekerfinale (voetbal) in Londen te zijn, en beide clubs komen vanuit het Noorden, dus de snelweg is overvol met auto’s met zowel lichtblauwe als donkerblauwe vlaggen! Ook in het wegrestaurant is het dringen geblazen. Gelukkig gedragen de supporters zich onderling prima.
Dan ineens gaat Lex zijn mobiel. We schrikken ons lam. Nee, het is niet Bill. Hij heeft ons echter vanochtend laten weten dat het nog maar enkele uren zal duren. De twijfel is groot. De wil om bij hen te zijn is nog groter, maar deze laatste uren zijn té kostbaar voor Bill, en behoren hem en hun kinderen toe. We weten dat Bill ons op de hoogte zal houden, maar onderweg hebben we uiteraard geen Wifi. Ik weet niet of het door de Costa Coffee kwam, of door mijn drang om zo snel mogelijk weer ergens te zijn waar Wifi zou zijn, maar ik ben werkelijk als een gek de weg weer opgegaan en heb bijna plankgas doorgereden tot Dover, waar we om 15.00 uur al aankwamen.
We hadden het al eerder meegemaakt en hoopten nu dus ook een aantal boten eerder te kunnen nemen. Onze boot zou namelijk pas om 21.15 uur gaan, dus we hadden wel de nodige tijd nog te overbruggen. Als we NU mee zouden kunnen, zouden we rond 22.00 uur thuis kunnen zijn. Helaas, het zat niet mee. We konden absoluut niet omboeken. We zouden eventueel wel met een andere maatschappij over kunnen, maar dat ging ruim 110 pond kosten. Wel een beetje zonde van het geld, als je al een betaald ticket in je binnenzak hebt zitten. Dus helaas, er zat niets anders op, om de omgeving maar te verkennen. Dover zelf stelt niets voor. Dus toen maar letterlijk de tegen de witte klippen opgereden.
Maar als je naar huis wilt, wil je eigenlijk helemaal niet meer iets anders bekijken….
Lex heeft nog een paar plaatjes geschoten….
Maar ik ben met m’n kont en m’n jas tot over m’n oren heengetrokken bovenop de Cliff op een bankje gaan zitten….
Al kan ik dan niet zwemmen… de zee blijft prachtig!
Hier moet je dus echt niet naar beneden storten hoor, het is echt heeeel hoog.
En deze foto is iets over vieren genomen…. en later bleek dat Glen op dat moment is heengegaan….
We zijn weer naar beneden gereden en hebben het service restaurant opgezocht om wat te eten. Het was inmiddels bijna 1700 uur. Blijkbaar werd er iemand 50 jaar en we zaten naast een grote tafel met een flink aantal schreeuwende gevulde kinderstoelen. En met ons eten voor onze neus, kreeg Lex het smsje .. Glen is niet meer. We hebben het eten niet geproefd, alleen naar binnen geschoven, en hebben op de parkeerplaats buiten als twee kleine kinderen staan huilen. Hindert niks, Glen is wel een biljoen tranen waard!
Maar het is 17.30 uur en onze boot gaat pas om 21.15 uur. Ondanks dat zijn we maar gaan inchecken en in de rij gaan staan. Er stond al één auto voor ons. Even wat gelezen, en toen mn stoel maar achterover gegooid in de hoop toch even wat slaap te kunnen pakken. Na een uur schrik ik wakker: Lex heeft nog meer slecht nieuws. Onze boot heeft vertraging. We kunnen pas om 22.15 weg! En als dan de kapitein je aan boord ook nog via de intercom waarschuwt voor a rough sea dan zakt de moed je wel in de schoenen.
Uiteindelijk rijden we om 1 uur s nachts (lang leve het tijdsverschil) in Calais van de boot af. Pikdonker en regen, net als de vorige keer. Mijn bedoeling is om in één keer door te rijden. Ik wil nu echt alleen nog maar naar huis. Maar om 3.30 uur moet ik het opgeven. We parkeren even tussen de slapende truckers op een parkeerterrein net over de grens, en ik doe stomme ochtendgymnastiek om de auto heen. Even wakker zien te worden en zorgen dat ik de rest van de reis nog veilig door kan rijden. Dat lukt: om 4.45 uur zijn we weer thuis. We hebben er precies 2500 km opzitten.
De poezels zijn blij en beledigd, in willekeurige volgorde. We zitten te vol met emoties dat we uiteindelijk pas om 8 uur zondagochtend naar bed gaan. En voor al diegenen die mij al gevraagd hebben of ik een beetje bijgekomen ben van deze vakantie? Eh . Nee dus!
Rest in Peace, little brave Glen. You were the best foster mother in law I could ever wish for. We will cry for you: you are worth a trillion tears #sad
For now I can’t listen to it myself, but this one is for you, my dearest Glen…
©Loes Raaphorst 05/2013