Engeland 2014 – Wales
Na een heel bewogen jaar was het dan eindelijk weer ‘onze’ tijd: vakantie! Over de bestemming hoefden we het niet te hebben, want een bepaald gedeelte van Wales hadden we nog niet bezocht. De meest westelijke punt, om het maar eens plastisch uit te leggen. We vertrekken op vrijdagavond, 12 september 2014, via Hoek van Holland. Het boeken van een invalidehut heeft zo z’n voordelen: wat een ruimte! Gelukkig hoeven we de extra ruimte niet voor een rolstoel te gebruiken: Lex heeft alleen nog een kruk bij zich. Behalve de extra ruimte, heeft een invalidehut 2 normale bedden in plaats van een stapelbed: wel zo prettig dus.
Zaterdagochtend reden we in alle vroegte van de boot af op zoek naar een ontbijt. Natuurlijk hadden we op de boot kunnen ontbijten, maar dan had ik nóg een uur eerder m’n bed uitgemoeten en gezien de lange rit die voor de boeg lag vond ik dat geen goed idee. Het is heerlijk vertrouwd om weer in eigen auto in Engeland te rijden. We stoppen regelmatig voor een kop koffie en/of wat lekkers en komen ook nog de nodige mooie dingen tegen onderweg.
Maar als je op één dag van het oosten naar het westen van Groot Brittannie rijdt, is het natuurlijk logisch dat je ook een paar minder leuke dingen tegenkomt. Het leek die zaterdag wel de nationale dode dieren dag. Ik vind het altijd heel naar om aangereden dieren te zien, maar deze keer kwam het allemaal nog wat harder binnen dan anders. Nog niet eens 2 weken geleden hebben we afscheid van Hardin moeten nemen, zeer onverwachts en op veel te jonge leeftijd. Als ik na het zoveelste egeltje, een handvol dassen en zelfs een vos, een grijze kattenstaart uit het bosje langs de weg zie steken, rollen de tranen over m’n wangen.
Raglan Castle
We hebben bewust gekozen voor een cottage in het midden van het gedeelte van Wales waar we dus nog niet geweest zijn. Carmarthen is de hoofdstad van Carmarthenshire, ook wel de Garden of Wales genoemd. Landbouw en veeteelt is alom zichtbaar: het is een heel vruchtbaar gebied. Natuurlijk kon een bezoekje aan de stad zelf niet uitblijven.
Eerlijk gezegd viel het stadje mij een beetje tegen. Al kwamen we wel een heel gaaf beeld van Merlijn de Tovenaar tegen. Ik speel al anderhalf jaar het spel Game of Thrones op internet met een vriendin die in York woont. Haar alterego heet Merlyn, dus vond ik het heel logisch dat we deze foto meteen naar haar doorgestuurd hebben. Maar het zegt wel genoeg over de stad denk ik, dat ik dus enthousiaster ben over een beeld, dan over de plaats zelf.
Het was zondag… misschien dat dát de reden was dat het zo enorm rustig was…? Het gaf mij zelfs een beetje een ‘uitgestorven’ gevoel.
Maar naar Wales ga je natuurlijk niet echt voor de steden, zeg nu zelf. Het gaat om de natuur en het landschap waar bij elke bocht in de weg een ander betoverend uitzicht verschijnt. Links rijden is helemaal niet lastig, vooral als je je beseft hoe ‘breed’ de wegen zijn. Op onderstaande foto rijden we nog buiten de bebouwde kom en mag je 50 mijl, of te wel 80 km/per uur rijden. En lach maar, The Welshmen doen het dus ook gewoon! Tja en dán moet je dus wel ineens even goed bedenken dat je naar de ‘juiste’ kant van de weg uitwijkt! Maar over het algemeen heb ik de maximum toegestane snelheid niet gereden hoor. Het is gekkenwerk om op zulke weggetjes zo hard te willen rijden!
Hier hebben we nog een beetje zicht, maar meestal zagen we een tegenligger pas op het laatste moment aankomen!
De mooiste plekjes komen we tegen….
En dat is nu zo fijn met het op vakantie gaan met eigen auto…. want die is zo aan de kant gezet om even te genieten van het uitzicht.
En dan zijn er nog steeds mensen die niet begrijpen dat ik liever in Engeland zou wonen….
en dit soort bruggetjes zijn echt geen uitzondering: je komt ze echt nog overal tegen!
In het dorpje Talley staat een abby, of liever gezegd, liggen de restanten van wat ooit ongetwijfeld een prachtige abby is geweest.
Beetje spooky he?
Wanneer je hier even rondloopt, voel je de geschiedenis bijna herleven. Prachtig toch?
Voordat we op vakantie gingen hebben we niet echt plannen gemaakt wat we zouden gaan doen. Wij vinden het nu eenmaal het leukste om gewoon te zien waar we uitkomen. Maar één ding had Lex me wel beloofd. We zouden een dag naar de kust gaan en proberen een boottochtje te maken. We besluiten dus al vroeg in de vakantie om richting New Quai te rijden, omdat het nu nog goed weer is. (later zou blijken dat we weer als vanouds de hele vakantie prachtig weer hebben gehad, maar ach, juist omdat we daar niet vanuit gaan, hebben we altijd goed weer) De rit naar de kust gaat dwars door Pembrokeshire en juist dit gedeelte van de kust van Wales hebben we dus nog niet gezien. Onderweg kijken we onze ogen al uit. Wat een mooie omgeving!
In New Quai struikelen we bijna over de winkeltjes die ‘boottochtjes’ verkopen. In plaats van de eerste de beste te nemen, lopen we nog even door. Er moet een compromis gesloten worden: ik wil het liefste de hele dag het water op, en Lex vindt een uurtje wel genoeg. We kiezen voor een boottocht van anderhalf uur. Er gaat ook een zeebiologe mee, een dame uit Barcelona die de plaatselijke schipper helpt en ons de nodige informatie zal geven. We moeten nog even wachten en om de tijd te doden lopen we alvast de pier op. Ondanks dat ik niet kan zwemmen heb ik iets met de zee! Mijn vakantie is pas geslaagd als ik de zee gezien heb, waar ik ook ben! Toch dwalen m’n gedachten weer af naar thuis… waar geen grote grijze goedzak meer op me wacht!
Starend naar deze meeuw, bedenk ik weer hoe gek Hardin op veren was, en hoe wild hij dan kon worden!
In het haventje is het goed toeven. Schippers maken hun dek schoon, een paar vissers halen hun hengels binnen als er een boot voorbij tuft…..
Als ik de opkomende tranen wegknipper, zie ik een anker. Het anker staat voor hoop nietwaar? En hoop doet leven!! Hier en nu dringt het tot me door: ik weet het zeker, ik wil weer een grijze Maine coon. Hardin’s moeder is nog steeds in staat om kittens te werpen en ik weet dat zij, Salsa, ergens volgend jaar weer aan de beurt zal zijn. Hoe mooi zou het zijn om een half broer of zusje van Hardin te krijgen?
Op het kaartje voor de schipper staat dat er een mogelijkheid is om zeehonden of zelfs dolfijnen te gaan zien. Ik kan het niet laten en zeg zonder na te denken tegen Lex: schat, als we een zeehond zien krijg ik weer een grijze Coon, en als we een dolfijn zien, mag ik zelf een cattery beginnen okee? Lex lacht als een boer die kiespijn heeft en ik stel hem gerust door te zeggen dat dolfijnen nu slapen en we ze echt niet gaan zien…
Eindelijk is het tijd om aan boord te gaan. Onze eerste ‘stop’ op open zee is een kreeftenfuik. Het bedrijfje heeft er een aantal voor de kust liggen en het is onderdeel van de boottocht om te kijken wat er in de fuiken zit. De eerste laat een pracht van een kreeft zien. Hij is nog te klein om te houden, dus hij zal aan het eind van de dag teruggezet worden, wordt ons verteld. Lex is ook een kreeft, maar zijn knuffelgehalte is beduidend hoger dan van deze jongen!
Een eindje verder volgt de volgende stop. Deze fuik bevat een verrassing. Nou, ahum, de zeebiologe bedenkt zich nu even en roept de schipper erbij. Er zit een hondshaai in de fuik, en samen met een kreeft maken maakt hij het bijna onmogelijk om hem te pakken en te bevrijden uit de fuik. Het lukt de schipper om de haai te pakken te krijgen. Maar als lijkt hij hier op de foto helemaal niet zo groot, hij is duidelijk uit z’n humeur en beresterk! Vraagt de biologe later ook nog: wil je em even aaien??? IEKSSS!!!
Nee dank u, blijf maar waar je bent, ik geloof je op je woord! Het beest schijnt fluweelachtig aan te voelen, nou, ik hoef niet!!! Ik ben ook blij dat ik zeker weet dat hij weer vrijgelaten gaat worden. Lex heeft nog een paar close ups van z’n tandjes gemaakt, maar ik vind het wel welletjes: dit zijn niet mijn soort dieren hoor: ik ben voor iets anders in de wieg gelegd!
De haai wordt weer teruggedaan in de fuik en we varen verder de zee op. De zeebiologe vertelt ons dat we onze ogen goed de kost moeten geven en ook op de vogels moeten letten. De zeemeeuwen weten dat waar de dolfijnen zwemmen er ook veel vis in het water zit, dus volg een meeuw en spot zo een dolfijn. Even denken we dat het niet zal gebeuren, tot iemand van de boot ineens wild vooruit wijst. We volgen haar vinger en blik en ja: daar steekt een vin omhoog uit het water, en even later zien we de dolfijn boven water verschijnen! Tranen springen in mijn ogen: wat is het mooi om zo’n bijzonder dier in het wild te zien!
We merken aan de biologe dat er nog iets anders aan de hand is….
En dan zien we wat ze bedoelt! Het is niet een enkele dolfijn, het zijn moeder en kind!
We hebben echt heel veel geluk dat we dit mogen aanschouwen! Moeder en kind duikelen er vrolijk op los!
Al bij de allereerste aanbilk van de vin van de dolfijn heeft onze schipper de motor van de boot uitgezet. We dobberden dus heel stilletjes op de golven. Juist daarom kreeg de moeder het idee dat het veilig genoeg was om boven water te komen. We hebben ongeveer een tien minuten genoten van het schouwspel, tot er ineens vanuit de verte een grote speedboot aan komt denderen. Ze zullen ongetwijfeld nieuwsgierig geweest zijn waarom wij daar roerloos ronddobberden, maar het is gewoon ‘not done’ om dan op volle kracht aan te komen varen. De dolfijnen waren dan ook meteen weg. En bedankt he!! Onze schipper maakt er nog wel melding van bij de kustwacht, maar het leed is geleden: moeder en kind zijn onder water verdwenen.
Het wordt tijd om verder te gaan. Ons volgende doel is het spotten van zeehonden. We varen weer richting de kust en kijken of we op de stenen bij de kust wat beweging zien.
Hier voel ik mij echt in mijn element. Ik hou van de zee, net als mijn vader! Uren heb ik naast hem gestaan, als hij achter het roer stond. En ook nu kan het me niet lang genoeg duren!
Zeehonden zien we niet, maar ik heb met volle teugen genoten van deze tocht!
Raar he, niet kunnen zwemmen en zo gek op de zee zijn?!
Het zit er nu echt bijna op: de boottocht was grandioos! Cardigan Bay I will be back someday!
Onze cottage was in Llandovery (klinkt als ‘gladoverie). The Stables Pantyfer is echt een aanrader! Check de website voor meer informatie, want het is echt de moeite waard. De eigenaren, Erica en Paul, zijn heel erg aardig en super behulpzaam. Ze hebben zelfs geholpen met het naar binnen brengen van onze bagage! Al was Erica wel een beetje beledigd dat we al boodschappen hadden meegenomen, want groente uit haar eigen tuin stond ook ter onze beschikking 😉
Het uitzicht vanuit de serre was adembenemend!
Via het trappetje kwam je vanzelf in de moestuin, de groente tuin en zelfs in een romantisch overdekt hoekje waar je ook in de schaduw kon zitten met een goed boek.
De schapen waren min of meer Erica’s troeteldieren en de kalkoenen waren vooral Paul’s liefde.
Ze vertelden ons dat ze dit leven waarschijnlijk nog maar een paar jaar vol kunnen houden en dan moet de boel verkocht worden….
maar hoe kan iemand dit verkopen om in een stad te gaan wonen?
En natuurlijk moesten we de eieren van de kalkoenen proeven!!
We zaten ook niet ver van de stad Swansea, waar ik veel over gehoord had. Maar dat viel wel wat tegen hoor. Beetje oude en vervallen boel.
Dan liever een rit door de Brecon Beacons, het nationaal park van Wales. Uiteraard passeren we weer cattle grid
en lopen de schapen, geiten en zelfs paarden gewoon los over de heide. Dit is het land waar ik van houd!
Hier kom je bijna geen mensen tegen….
Wat is onze moeder aarde toch mooi!
Behalve New Quai is er nog een stadje aan Cardigan Bay wat we willen bezoeken. St Davids!
Het is natuurlijk weer heerlijk weer en we drinken lekker een bak koffie met uitzicht op zee. En ik kan eindelijk het fototoestel uit Lex’ handen peuteren en hem op de foto zetten!
We kijken hier dus net onder Ierland door en aan de overkant is Amerika 🙂
We komen Pembroke Castle tegen en St Davids Cathedral. Normaal gesproken zouden we het kasteel wel in gegaan zijn en ook de kathedraal van dichterbij hebben bewonderd, maar Lex’ voet is nog best gevoelig en we moeten er toch rekening mee houden. Wat je heen loopt, moet je ook weer terug, en we willen niet het risico lopen de rest van de vakantie geen poot meer te kunnen verzetten. Er komen nog wel meer vakanties en nog meer kastelen en kathedralen. Deze hebben we dus alleen vanuit de verte gezien. Ook goed!
We gaan weer richting onze cottage, maar blijven nog even de kust volgen.
St Davids Bay
De laatste dag in Wales breekt aan. Morgen hebben we weer een lange rit voor de boeg naar Bill, in Walcott, Lincolnshire. We mogen weer bij Bill logeren. Komt heel goed uit, want Walcott is niet al te ver van York, waar Susan woont. We zijn al anderhalf jaar internet vriendinnen, maar hebben elkaar nog nooit ‘in real life’ ontmoet. Daar gaat dus verandering in komen. We zullen elkaar maandan zien in de beroemde teashop Bettys. Maar zover is het nog niet. We gaan vandaag nog even genieten van Wales. Maar er staat dus niet een al te lange rit op het programma, vanwege morgen. We komen de Teifi River tegen. De Teifi is een rivier in West-Wales die in de Ierse Zee uitmondt nabij de stad Cardigan. De rivier mondt uit in de Cardigan Bay. De vallei van de Teifi werd sinds de prehistorie bewoond.
En dit is een bruggetje in Cenarth….
Iets vertelt mij dat bij slecht weer dit helemaal onder water staat…..
Tja, dat heb je met al dat mooie weer he? Dan is zo’n rivier ineens een heel klein stroompje geworden!
Toch is er in al die jaren dat wij al in Engeland komen wel wat veranderd. 10 jaar geleden kon je nog bijna overal gratis parkeren.
Tegenwoordig staat er zelfs naast zo’n brug een mannetje die geld vraagt om hier op het grind te parkeren.
We komen een wildreservaat tegen. Ik zal voor de lol de naam even typen: Gwenffrwd Dinas. En nee, ik heb geen typfout gemaakt.
Het Welsh is werkelijk niet uit te spreken en we kunnen er geen enkele logica in ontdekken.
En al hebben we dan geen enkele stuk ‘wild’ kunnen ontdekken, het was er wel mooi!
Er is een wandeling die we kunnen maken: de bordjes zeggen dat het slechts anderhalf uur lopen is……
Maar als zelfs het pad ophoudt, ben ik de spelbreker. Lex zou nog wel verder willen, maar ik durf het niet aan. Niet alleen vanwege Lex’ voet en mijn knie….
maar ik moet er niet aan denken wat er mogelijk allemaal tussen dat hoge gras kan kruipen……
Dus terwijl Lex het toch nog even verderop bekijkt, blijf ik hier op een bankje even uitrusten.
Wanneer we verder rijden komen we weer in de Black Mountains, waar we op een stuwmeer stuiten. Llyn Brianne!
Een gigantisch hoogteverschil…..
We zien een Red Kite vliegen (Hollands = Wouw) en gelukkig kan Lex hem nog op de foto krijgen. Terwijl hij daar mee bezig is, komt er een schaap vanuit het niets ineens achter hem staan.
Inmiddels rijden we al een paar uur en we hebben al zeker een uur geen andere mensen gezien! I love Wales!
Het zit er weer op voor dit jaar!
©Loes Raaphorst 10/2014