Engeland Vakantieland – The Lake District 2011
Engeland is groter dan je denkt: je kunt Nederland zés keer boven elkaar liggen en dan nóg bedek je niet het hele gebied van het zuiden van Cornwall tot het noorden van Schotland! Gewoon even een feitje, om duidelijk te maken dat we écht nog niet alles van dit prachtige land gezien hebben. Maar, zo langzamerhand, na acht jaar Engelandvaarders te zijn, kunnen we wel zeggen dat we aardig wat gezien hebben.
Het Lake District, oftwel Cumbria, was nog niet aan de beurt geweest, dus begon het (voor insiders: met name bij Lex) te kriebelen om de overtocht weer te maken. Dus een dag voor Koninginnedag, exact twee jaar na de vorige keer, vertrokken we om 18.15 uur richting Hoek van Holland, waar we om 19.30 aan boord van de Stena Britannica gaan. Lex heeft een luxe comfort buitenhut geboekt, die inderdaad behoorlijk wat ruimer is dan het hok met stapelbedden van een paar jaar geleden. Lekker eten in het Metropolitan Restaurant, zorgt dat we per direct al in vakantiestemming zijn!
Toch maar een beetje bijtijds ons bed opgezocht, want morgenochtend gaat om 4.50 uur de wekker alweer! Inmiddels geldt dan de Engelse tijd, dus we ‘missen’ ook nog eens gevoelsmatig een uur. We moeten wel vroeg op, want om 6.30 uur begint de ontscheping al. We hebben ruim 600 km voor de boeg van Harwich naar het noordwesten, Ambleside, middenin het Lake District. Na zo’n korte nacht én al die indrukken is het niet verwonderlijk dat ik het om 10.15 uur werkelijk al spuugzat ben en mijn ogen bijna niet meer kan open houden. Ja lach maar 😉 Loesje wordt ook een dagje ouder hoor!
We stoppen bij Rutwater, een mooi meer, waar ik echter in het echt niets van gezien heb, en het net als jullie met de foto’s moet doen! M’n kontje raakte het gras en wroefff.. weg was ik! Maar een uurtje later zijn we weer op weg. Keurig 2 uur rijden en dan even rust. Is echt wel nodig hoor! Al moet ik heel eerlijk zeggen dat het links rijden mij totaal geen moeite meer kost! Zelfs instinctief uitwijken doe ik daar naar links, ipv naar rechts!
Keurig volgens plan zijn we om 18.00 uur in Ambleside, bij onze cottage! En niks dankzij een TomTom, gewoon door ouderwets kaartlezen van mijn navigator! (je moet ze bezig houden he, die mannen!). Na een plaatselijke pub overvallen te hebben, (en ik mijn eerste fish & chips van de week achter de kiezen heb), storten we op de bank in het huisje helemaal in: morgen is er weer een dag.
Zondag 1 mei 2011: allereerst goed en lang geslapen, waar we allebei aan toe waren. Lex is mijn persoonlijke butler deze week, want eerlijk is eerlijk, de rest van het jaar verzorg ik het ontbijt en maak ik elke ochtend trouw zijn lunchpakketje klaar. Dus toen ik onder de (vreselijke!) douche vandaan kwam, kwamen de geuren van het eerste Engelse ontbijt van de week me al vrolijk tegemoet!
Ambleside ligt aan het grootste meer van het Lake District: Windemere. We hebben dus meteen een prachtige rit rondom het meer gemaakt. Natuurlijk NIET over de normale wegen! Lex liet me weer flink oefenen tegen hellingen van 25%! Plankgas, in de eerste versnelling en dan net aan 15 km per uur halen: hellup: I need a SUV! Maar aan het eind van de middag toch weer veilig terug in Ambleside, waar we nu toch echt lichtelijk wanhopig worden, van het gebrek aan wérkzame Wifi punten. We hebben immers per sms gehoord dat Osama Bin Laden gedood is, en willen daar natuurlijk ook alles van weten! Na een rondje door het dorp hebben we eindelijk een soort van internetcafe gevonden. Uiteraard ook aan site-seeing gedaan en mooie foto’s gemaakt en lekker gegeten. (ja natuurlijk Fish & Chips voor mij!)
Maandag 2 mei: het plan was om richting de kust te rijden. Ik wilde de ‘oceaan’ zien, maar uiteraard heet dat hier nog de Ierse Zee. Maar ergens hebben we een afslag genomen (thanks Lex) en kwamen middenin The Cumbrian Mountains terecht met verschillende bergpassen met een stijgingspercentage van 30%! Geloof me, met een 1000 cc (1 liter) motortje is dat géén vrijetijdsritje!
Bedenk je dan ook meteen even dat op zo’n bergpas de weg amper anderhalve auto breed is. En ja hoor, natuurlijk, midden op een helling van 30%, waar ik plankgas in de eerste versnelling nog maar nauwelijks tegenop kwam, kwamen er twee tegenliggers aan!!! Zelfs met de handrem aangetrokken, en m’n voet krampachtig op de rem, glijden we zachtjes achteruit richting afgrond!!
Hellup: Houston we have a problem! Lex begint te schateren en stelt voor om uit te stappen: lekker ding.. en ik dan??? Maargoed, de paniek maar even verbeten en toch geprobeerd om iets opzij te manoevreren om de tegenliggers te laten passeren. (zijspiegels raken elkaar). Het feit dat jullie nu de foto’s zien is dus het bewijs dat ik het gered heb, maar het zweet stond in m’n handen en ook op andere plaatsen waar ik het hier maar niet over heb.
Hoe dan ook, de zee heb ik dus alleen in de verte zien liggen, want we kwamen een kasteel tegen. Muncaster is in werkelijkheid een veredeld landhuis, met een uilenshow en prachtige tuinen. Nu zijn wij helemaal niet zo van het ’tuinieren’, maar zo’n mooi onderhouden landgoed is echt puur genieten hoor. Helemaal wanneer het weer zo heerlijk meewerkt. Wie zei ook alweer dat het altijd regent in Engeland? Ieder krijgt wat em toekomt, zullen we maar denken: wij hebben hier in ieder geval een paar heerlijke uurtjes doorgebracht.
We waren net op tijd voor de demonstratie, dus dat was erg leuk. Het zijn prachtige dieren! De kleine ‘barn owl’ weegt maar 275 gram en had problemen met tegen de wind in te vliegen, zo licht is zo’n diertje! The Big European Eagle Owl had er absoluut geen problemen mee en het was een schitterend gezicht om te zien hoe prachtig de vogel op z’n eten afvloog! Vooraf werd er nog wel even heel duidelijk op gewezen dat uilen ‘ALLES’ eten, dus dat iedereen echt van het gras af moest blijven. Geen vingers uitsteken en ook niet even gezellig zwaaien! Trouwens, een barn owl kan vanaf een hoogte van 6 a 7 meter het hart van een muis horen kloppen!
Maarja, toen moesten we weer terug en ik zag mijn geest al dwalen… ergens boven de bergpassen van het gebergte, maar gelukkig heeft Lex een ‘gewone’ weg voor me gevonden. (iets verteld mij nu dat ik er op de heenweg dus gewoon ingeluisd ben!!) Maar Lex zou Lex niet zijn als hij halverwege een smalle helling zegt: oh schat, dit is maar 25%, dus dat is makkelijk he? Grrrrr… de grappenmaker!
Natuurlijk hebben we géén foto kunnen maken op het moeilijkste punt….
…. dat was echt veel te gevaarlijk!
Op de terugweg hebben we in Ambleside aan de rand van het meer nog een hapje gegeten en omdat we nergens Wifi zijn tegengekomen zat er niets anders op dat de rest van de avond dus naar het nieuws te kijken. 9/11 heeft voor Lex en mij allebei verdrietige herinneringen, dus we willen toch zoveel mogelijk meekrijgen van al het nieuws rondom de dood van Bin Laden.
Dinsdag 3 mei: op ons ’to do and must see’ lijstje van het Lake District stond ook een waterval! Natuurlijk kiezen we weer voor de alternatieve route en laten de snelwegen links liggen. Trouwens, een snelweg in Engeland is dus vaak gewoon een weg met tegenliggers, zonder al te veel franje. In Nederland zouden we hier waarschijnlijk een maximum snelheid van 70 km per uur zien, maar hier in Engeland doen ze niet kinderachtig en mag je op dit soort wegen ‘gewoon’ 50 mijl per uur rijden… wat dus ruim 80 km per uur is. Eén blik op de wegen maakt je duidelijk dat ik het dus wel iets rustiger aan doe hoor!
Bij Ullswater zou een hele bijzondere waterval te bewonderen zijn. Dus wij op zoek en inderdaad: het was even klimmen, hier en daar glibberen, maar echt de moeite waard. Lex had inmiddels goede wandelschoenen gekocht, dus dáár kon het niet aan liggen. Maar net als vroeger met m’n kinderen hield ik af en toe m’n hart vast: zijn evenwichtsorgaan heeft ooit een opdonder van een virus gekregen en laten we het er maar op houden dat zelfs ’s ochtends vroeg die kerel van mij soms als een ‘drunken sailor’ rond stapt.
Nu was de klim niet zo heel hoog, maar wel zonder hekje of afscheiding en één blik naar beneden vertelde mij dat je je daar dan toch ernstig zou bezeren. Maargoed, ik ben op een gegeven moment maar vóór hem gaan lopen, zodat ik niet bij elke stap van hem hartkloppingen kreeg! Het bewijs dat is zelf ook dat eind geklommen heb, is gelukkig ook op de foto’s te zien! Ik heb mij niet laten kennen, en uiteraard gewoon op m’n vertrouwde laarzen, ipv bergschoenen ;-P
Daarna weer in de auto en richting Carlisle. Om een idee te geven: hemelsbreed zit je dan ergens op de hoogte van Hadrian’s wall, dus bijna tegen Schotland aan! Ik wist dat er daar een hele oude steencirkel is, van minstens 4500 jaar oud. Heel apart gelegen tussen de uitlopers van Cumbrian Mountain. Het weer was prachtig en ook de sfeer, daar boven op die bergtop, was heerlijk. Het doet een heel klein beetje denken aan Stonehenge. Ik heb de cirkel uiteraard helemaal gelopen, en Lex heeft z’n uiterste best gedaan om alles zonder al te veel mensen op de foto te krijgen.
Het is een ouderwets woord, maar ik gebruik het toch: de sfeer was hier ‘sereen’!
En een close up maakt nóg meer indruk….
Okee, niet zo groot als Stonehenge, maar toch man-hoog hoor!
Indrukwekkend he?
360 graden foto van Castlerigg 😉
Wanneer we terug naar de auto lopen, worden we aangesproken door een Schots stel. Blijkbaar hadden ze ons eerder die middag ook al bij de waterval gezien en was hun oog op de camera van Lex gevallen. (of misschien op die idioot zware fototas die hij onverbeterlijk elke keer trouw meesleept vanuit de auto). Ze vragen ons of we interesse hebben in het mooiste uitzicht van de hele omgevingn. Nou dáár zeggen we geen nee tegen, uiteraard!
Het is even een eindje rijden, we rijden dus achter hen aan, maar de man is hier overduidelijk bekend met de wegen. Hij heeft jaren in dit gebied gewerkt, vandaar. Na een slingerweg door de wildernis, en over een heel smal oud bruggetje, komen we boven op een berg…. op een redelijk open plek. Dit hadden we nooit zelf kunnen vinden; nog niet met de beste landkaart die er te koop is. Het uitzicht is adembenemend mooi en even staan we alle vier zonder te praten te genieten van al het moois.
Zeg nu zelf….
… hier wordt een mens toch stil van?
Twee jaar geleden was hier die gigantische overstroming….
maar vandaag is het er adembenemend mooi!
Ashness Bridge
Traditioneler dan dit kun je ze niet vinder 😉
Soms gebeuren de dingen niet zomaar. Ik vertel dat ik altijd een reisverslag op internet zet en de vrouw vraagt of ik een facebook account heb. Dus ik geef haar mijn visite kaartje, (van de Reiki Regenboog Praktijk) en enthousiast vertelt zij dat zij Reiki I heeft. Ze twijfelt echter om door te gaan met Reiki II. Uiteraard heb ik haar dat aangeraden en hebben we nog een heel leuk gesprekje gehad! Op de terugweg komen we weer over een hele oude toegangsbrug, waarvan de man ons had verteld dat het waarschijnlijk de meeste gefotografeerde brug van het gebied is: Ashness Bridge. Hierna houden we het voor gezien voor vandaag: dinnertime!
Woensdag 4 mei: na een gebroken nacht, (het bed is echt niet normaal hard en mijn fibro ruggetje kan daar maar moeilijk mee omgaan), gaan we wat later op pad, maar wél voor een ultieme cruise op het Windemere! Even wat feiten op een rijtje. Windermere is 17 kilometer lang en strekt zich uit van Newby Bridge tot Ambleside. De breedte varieert van 400 tot 1500 meter. Het meer bedekt een gebied van 14,7 vierkante kilometer, en heeft een maximale diepte van 65 meter. Het meer ligt op 130 meter boven zeeniveau.
Het meer krijgt zijn water van de Brathay, Rothay, Troutbeck en Cunsey Beck rivieren, en vele kleine waterstroompjes. Er zijn twee steden aan het meer: Ambleside en Bowness-on-Windermere. De stad Windermere grenst ondanks zijn naam niet aan het meer, maar ligt er 15 minuten lopen vandaan. Het meer stond oorspronkelijk bekend als Winandermere, maar een spoorwegbedrijf vond deze naam te lang en gaf het station bij het meer de naam Windermere. Deze naam werd later ook aan het meer zelf en de stad gegeven.
Het meer wordt grotendeels omgeven door heuvels van het Lake District. Windermere is een van de weinige Britse meren die getijden kent. Lake Windermere is een zogenaamd ribbon meer, wat lang dun en vingerachtig is. Dit soort meren ontstonden duizenden jaren geleden gedurende de ijstijd door middel van gletsjers en erosie. Het meer is het thuis van veel vissen en andere waterdieren. In de winter wordt het meer veel aangedaan door ganzen die naar het zuiden trekken.
Nu heb ik tot m’n 18e elke vrije dag en elke vakantie op het water doorgebracht, op de boot van mijn vader, dus ondanks dat ik niet kan zwemmen, is varen voor mij toch iets heel bijzonders. It brings back memories! Het gevoel wat je krijgt als je met je voeten op het dek staat, en de motor voelt dreunen, vind ik heerlijk. De wind door je haren, het geschitter van de zon op het water, het rustige op en neer deinen, het zijn allemaal dingen waar ik even stil van word. Halverwege de cruise leggen we even aan in Bowness. Na een ‘emmer koffie’ bij Costa gaan we weer terug naar de haven, die afgeladen is met zwanen! Terug op de boot heb ik de kans om voorop de punt te kunnen zitten en ik geniet er van!!
Daarna ging het wat minder voorspoedig allemaal. We wilden wat winkelen en eten, maar na drie keer geld in de parkeerautomaten gegooid te hebben en geen fatsoenlijke winkel of eetgelegenheid gevonden te hebben, toch maar terug naar Ambleside, waar ik mij door Lex min of meer over laat halen om Indiaas te eten. Laten we zo zeggen: Lex vond het heel lekker….
Donderdag 5 mei: vandaag gaan we maar eens extra bijtijds op pad en dat bleek wel nodig ook. De bedoeling is om the Yorkshire Dales eens van dichtbij te gaan bekijken. (heel bekend van de KRO detective Dalziel and Pascoe). Wat een prachtig gebied!! Alleen wel jammer dat er zo ontzettend veel dode dieren, met name konijntjes, op de weg liggen. Heel begrijpelijk hoor, want een auto kan hier geen kant op, en de beestjes willen waarschijnlijk alleen maar naar de andere kant oversteken, maar toch…. ik pas mijn snelheid dus echt aan: ik rem wél voor dieren! Het is ook een gebied waarbij je aan het begin over ‘cattle grid’ rijdt, wat zoveel wil zeggen dat het vee hier dus los rond loopt. Uiteraard bij voorkeur óp het asfalt! Ik heb me laten vertellen dat ze dat juist doen, omdat dát zo lekker warm aanvoelt, als de zon een paar dagen geschenen heeft.
Vooral het feit dat je hier dus uren niemand tegenkomt… trekt mij enorm aan!
Road to Nowhere?
Restant van de bosbranden in de verte…
Een paar dagen voor wij in deze streek aankwamen heersden er vreselijke bosbranden. Op de hellingen kun je zien dat hele gebieden verbrand zijn, en dat er brede geulen afgegraven zijn door de brandweer om het verspreiden van het vuur zo mogelijk nog iets tegen te gaan. Gelukkig hebben wij hier geen last van gehad, maar de waarschuwingen waar nog wel degelijk van kracht. De karakteristieke stenen stapelmuurtjes, die uitvoerig beschreven worden in de boeken van Peter Robinson, zijn hier ook schering en inslag. Ik heb ooit op één van de eerdere vakanties gezeurd dat ik ze zo weinig zag… nou, daar ben ik nu wel van teruggekomen 😉
Lekker steil weer natuurlijk 😉
Nog meer muurtjes….
Eén of ander aquaduct, oh nee een spoorbrug van dieseltreinen 🙂
We komen uiteindelijk in Durham. Het is een leuk plaatsje (eindelijk zou ik haast zeggen) met een prachtige kathedraal, die zelfs op de Unesco lijst van Erfgoed van de wereld staat. Helaas mag er binnen niet gefotografeerd worden: de buitenkant uiteraard wel, maar het blijft jammer. Het is echt een heel mooi plekje en het park rondom de kathedraal is ook heerlijk rustig.
Terug is het een race tegen de klok. Nou ja, ik overdrijf natuurlijk een beetje, want op vakantie heb je de tijd aan jezelf, maar ik wil liever niet in het donker door de Dales terugrijden, want van verlichting hebben ze hier nog nooit gehoord! Vandaag was dus een ‘ouderwetse’ vakantiedag: we hebben ruim 300 km op 1 dag gereden en dat dus met een gemiddelde snelheid van 40 km per uur!
Vrijdag 6 mei: allereerst lekker uitgeslapen, want dat komt er morgen niet meer van. Eerst maar eens naar Keswick, wat een heel leuk plaatsje blijkt te zijn. (ik had bijna de moed opgegeven om eens even lekker te shoppen). Dus vol goede moed door naar Wurlington en Whitehaven, wat twee kustplaatsjes zijn, aan de Ierse Zee. Maar hoe mooi de omgeving en de natuur hier ook is, zo armoedig zijn de stadjes. Er was echt niet veel aan, sorry!
Geef mij maar die vergezichten hoor, ipv de bebouwde kom!
Gelukkig zijn er weer lammetjes, na de mond en klauwzeer van een paar jaar geleden.
Op de terugweg van de kustplaatsjes kwamen over een horseshoepass. Natuurlijk weer met de mooiste vergezichten die je maar kunt dromen. Uiteraard óók met de bijbehorende haarspeldbochten, en wederom zucht en steunt mijn autootje flink bij al die steile hellingen. Op één van de zeer steile hellingen blijf ik toch even stilstaan, zodat Lex een paar foto’s kan maken, vanuit de auto. Het is hier immers niet zo slim om de auto uit te gaan! Precies op het moment dat ik mijn knipperlichten aanzet, en Lex het raampje open draait, komt die enige tegenligger van de hele rit, de bergpas af. Hij stopt naast onze auto en draait zijn raampje open: even zijn we heel verbaasd, maar dan vraagt de bestuurder heel vriendelijk: are you allright folks, or do you need some help? Kijk, dát is dus de mentaliteit van de gemiddelde Engelsman! Altijd correct, altijd aandacht en een vriendelijk woord! Zodra hij de de camera van Lex zag, begon hij te lachen en verontschuldigde zich zelfs dat hij ons ‘gestoord’ had! Stiff upperlip? Echt niet!! Gewoon super aardige mensen!
Natuurlijk een meer op de achtergrond…
en een échte Engelse ‘lucht’!
Het is soms even zoeken tussen de bomen door….
maar altijd dubel en dwars de moeite waard!
Land of Hope and Glory? Nou, voor mij wel in ieder geval!
En de rust die hier hangt…. écht zalig!
Gelukkig kan ik vanavond me weer te goed doen aan de zoveelste keer Fish & Chips, want dat zal waarschijnlijk wel weer de laatste keer van deze vakantie zijn. Daarna is het tijd om alles weer in te pakken, want we moeten bijtijds het huisje verlaten én hebben weer een flinke rit voor de boeg. Dit kerkje was ons uitzicht vanuit de keuken van ons appartementje 😉
Zaterdag 7 mei t/m dinsdag 10 mei: we vertrekken naar onze vrienden Glen & Bill in Walcott, een heel klein dorpje iets ten zuidoosten van Lincoln. We hebben hen twee jaar niet gezien en hun ontvangst is als thuiskomen na hard werken en dan een warm bad nemen. We worden deze dagen weer ongelooflijk verwend. Onvermoeibaar maakt Glen de ene na de andere maaltijd klaar. Ze hebben een heerlijk (zelfgebouwd) huis met een gigantische tuin. Op één dag hebben we een roofvogel, een hert en een haas in hun tuin gezien. Tel daar de prachtige luchten bij op, dan snapt iedereen waarom ik het daar zo naar mijn zin heb gehad.
Het uitzicht van de tuin….
Je zult maar een hertje in je achtertuin zien….
Een dubbele regenboog….
Welk soort weet ik niet, maar het was wel een roofvogel 😉
Vreselijk hoor, om zo te moeten wonen…. 😉
Avondrood….
Heaven above the Sayles Residence…
Op zondag maak ik kennis met de traditionele ‘sunday lunch’ met alles erop en eraan. Lex wordt elke morgen met een uitgebreid Engels ontbijt verwend en we genieten echt van hun gezelschap. Als we op de laatste avond samen uit eten gaan, verbaas ik me dat Bill de autoradio nogal hard aan laat staan. Het wordt al snel duidelijk: hij heeft bij de plaatselijke radio een Elvis song aangevraagd en we horen de DJ zeggen dat dit nummer speciaal voor ons is, op bezoek bij Glen & Bill en nu onderweg naar Damon’s, een heel gaaf restaurant om te gaan eten.
Dinsdag is het dus echt voorbij en vertrekken we rond 11.30 uur op weg naar Harwich, waar we de boot om 20.00 uur moeten hebben. De rit is welbekend, maar we stoppen nu even in andere plaatsjes dan op andere reizen. Toch is voor mij op de één of andere manier zo’n laatste dag de lol er een beetje vanaf: dan wil ik eigenlijk alleen nog maar naar huis. Natuurlijk is dat dom, want we hebben nog best een paar mooie dingen gezien, maar mijn hart is er dan niet meer bij. Dát is dan al thuis, bij m’n poezels. De laatste uurtjes heb ik letterlijk afgeteld hoor!
Alles bij elkaar hebben we een geweldige vakantie achter de rug en heb ik in een week tijd toch weer 2050 km gereden! Engeland heeft mijn hart gestolen, en als het er ooit van kán komen, dan gaan we er wonen! Maar dan wél, mét de katten, want ook al waren ze in goede handen, werden ze goed verzorgd, ik vond het toch wel erg lang! En voordat men nu tegen me gaat zeuren dat ik blij en dankbaar moet zijn dat we op vakantie kúnnen, dan zeg ik dus meteen: ik ben heel blij met m’n normale leventje, en heel blij en dankbaar wanneer ik gewoon in mijn eigen appartementje zit, samen met m’n dieren en m’n man!
©Loes Raaphorst 05/2011