Ethelind
Ik heet Ethelind, een Scandinavische naam die mij aanduidt als ‘edele wijze’. Hopelijk roept dit niet de herinnering bij u op aan een stoffig klaslokaal. Ik zie mijzelf liever als verhalenvertelster. Ja ik beschik over veel kennis. Ik heb altijd graag geleerd en ben ook van mening, dat kennis in een bepaalde vorm en structuur behouden en doorgegeven zou moeten worden, zodat deze niet waardeloos wordt en verwatert dankzij onnauwkeurigheden. Het vergemakkelijkt het leren voor diegenen die dingen niet zonder meer in hun natuurlijke vorm kunnen aannemen. Maar daarom hoeft het nog niet direct droog, saai of als onomstotelijk dogma geleerd te worden!
Een spannend verteld, realistisch verhaal of een schat aan oude, overgeleverde liederen is veel meer geschikt om kennis levendig en toch oorspronkelijk te houden. We kunnen bijv. veel over al lang uitgestorven levende wezens te weten komen als we kijken naar fossielen. En toch verschaffen de verhalen over hun leven, hoe ze jaagden, zich voortplantten en hun jongen grootbrachten, ons pas echt een tastbaar beeld van hun wereld. Ik geef toe, mijn roeping om te leren is voor feeën ongewoon. Formele kennis is bij mijn volk niet gebruikelijk, aangezien wij het grootste deel van onze kennis direct uit de natuur halen. Niet alle wezens kunnen dat echter en ik zou diegenen willen helpen die op een andere manier ervaringen moeten opdoen.
Mijn leerlingen – meestal zijn het mensen – nemen mij graag als voorbeeld. Daar ben ik trots op, aangezien de rol van mentor me ligt. Het is enorm bevredigend om een hongerige geest behulpzaam te zijn bij zijn verdere ontwikkeling. Ik hecht daarbij ook waarde aan moraal. Kennis en de instellingen waaraan geleerd wordt, kunnen makkelijk misbruikt worden en zo probeer ik mensen ook verantwoord en bewust met kennis te leren omgaan. dat is niet altijd het geval geweest.
Veel leerlingen zou ik het liefst alles onthouden hebben, ik vond hen het niet waard om deze kennis te ontvangen, omdat ze te dom, te groen en onverantwoordelijk waren. Ik motiveerde mijn beslissing met formele regels. Ook duldde ik nauwelijks tegenspraak, met als resultaat dat de leerlingen die ik had overgehouden en die ik les wilde geven, zich van mij afkeerden. Zo lesgeven dat de leerling zijn verworven kennis vruchtbaar inzetten kan en zichzelf en anderen geen schade berokkent, is de grootste uitdaging, want deze belooft ook persoonlijke tevredenheid. Ik ben niet meer alleen de beschermster van de bibliotheek, ik help bij de geboorte van nieuwe ideeën, en tegelijkertijd herinner ik aan alles wat zinvol en nuttig is aan onze tradities. ik zou me geen mooiere opdracht kunnen wensen!
©Loes Raaphorst 05/2005