Hardleers?! – ongeneeslijk
Hoe komt het toch dat we maar niet van de fouten van een ander kunnen leren, maar hoe dan ook altijd eerst zelf op ons bek moeten gaan, willen we iets voor wáár aannemen?
Het ergste is nog dat ik heel goed een ander kan vertellen hoe hij iets wel of juist niet moet doen…. Het klopt dat ook altijd, ik bedoel dus, ik geef echt wel goede adviezen. Maar op een één of andere manier sla ik mijn eigen adviezen altijd in de wind en doe ik toch wat er van mij verwacht wordt, in plaats van wat ik eigenlijk wil of vind.
Zelfs nadat ik in het verleden vaak genoeg met mijn neus op de feiten gedrukt ben, dan nóg presteer ik het om dezelfde fout gewoon nóg een keer te maken. Geen enkel probleem en ik ben niet eens een ezel. Ik ben nog veel erger… meer een prehistorisch muildier zonder eigen wil geloof ik, want zelfs nadat ik ‘op mijn bek’ ben gegaan, dan NOG maak ik keer op keer dezelfde fout.
Ik bedoel maar, na zo’n veertig jaar ken ik mijzelf wel een beetje en wéét ik waar ik wel en niet tegen kan. Ik kan bijvoorbeeld niet tegen kaas en melkproducten en die eet ik dus ook niet. Maar ik kan ook niet tegen ruzie, en ook niet tegen onenigheid en ook niet tegen teveel mensen op een kluitje. Ik weet van mijzelf dat ik privacy nodig heb, dat ik ruimte nodig heb, dat ik rust nodig heb. Dat ik voldoende nachtrust moet hebben, dat ik niet tegen dwang en controle kan, dat ik mijn vrijheid heel hoog in het vaandel heb staan en ondanks dat, ondanks dat ik dat allemaal best wel weet, maak ik keer op keer dezelfde fout door tóch tegen mijn gevoelens in te gaan. Toch JA te zeggen, terwijl ik ik NEE bedoel.
Lekker wel, die goede raad van mijzelf: een cursus NEE zeggen, terwijl ik het zelf niet eens toe kan passen. Lekker wel, dat ik niet eens mijn eigen goede raad opvolg. Rekening houden met de gevoelens van een ander zit blijkbaar in mijn bloed als een soort ongeneeslijke gen. Het gevolg? Mijn hele lijf en geest protesteert, mijn hele wezen gilt om rust en ruimte, maar ondanks dat, ga ik gewoon door met JA zeggen; ga ik gewoon door op dezelfde wijze waar ik al vaak genoeg mee tegen de lamp gelopen ben.
Hardleers? Ja het zal wel, het moet haast wel, want elk weldenkend wezen had zo langzamerhand haar lesje wel geleerd, denk ik. Een cursus assertiviteit volgen? Waarvoor? Ik weet in theorie echt wel hoe het moet. Ik weet precies waar ik naar moet luisteren en wat ik dan moet zeggen… het komt er alleen niet uit. Om een één of andere duistere reden schijnt het woordje NEE mijn strot maar niet uit te kunnen komen. Ben ik dan een watje misschien? Nou, haha, ik denk het niet… aangezien de meeste mensen mij een bitch vinden. Ik schijn nog steeds over te komen als een tante met haar op haar tanden. Als iemand die niet over zich laat lopen, als iemand waar je rekening mee houdt…
Nu ik zelf dus nog 🙁
©Loes Raaphorst < 2005