Het grote geheim – De onafscheidelijke tas
Als man heb ik, zeker in de zomer, een probleem. Namelijk: waar laat ik mijn spullen als ik gewoon in een makkelijke zomerbroek en een polo’tje de stad in wil. Niet dat ik nou zo veel mee te sjouwen heb, maar sleutels, portemonnee en sigaretten moeten toch mee. Een telefoon heb ik niet, althans, geen mobiele, dus dat scheelt weer. Maar waar láát je heel die troep?
Je kan het natuurlijk in je broekzakken proppen, maar dat vind ik geen gezicht, van die uitpuilende bulten op heupen en billen. IJdelheid, ja, ik weet het, maar wat doe je eraan? Het is echter ook niet comfortabel: zodra je je in een stoeltje op een terras laat zakken, beginnen al die voorwerpen in al die broekzakken in je bovenbenen te poken of in rug en billen te porren.
Op dat soort momenten ben ik weleens jaloers op de vrouwen. Vrouwen worden overal en altijd vergezeld door hun onafscheidelijke tas, waar ze al dat soort dingen in kwijt kunnen. Vrouwen zitten nooit met het probleem waar laat ik mijn telefoon, mijn agenda, mijn portemonnee, mijn sleutels. Zij hebben altijd het antwoord: in hun tas.
Waar ik echter nog niet uit ben, is waarom de meeste vrouwen dag-in dag-uit lopen te slepen met een soort bovenmaatse boodschappentas. Meestal van die zeer onelegante, vormloze apparaten. Wat heeft een gemiddelde vrouw nou in vredesnaam elke dag mee te sjouwen?
De al genoemde sleutels, portemonnee en telefoon, een agendaatje misschien, een pen, een lippenstift en een reservetampon. Dan ben je er toch wel zon beetje. Maar daar heb je toch geen tas van een kubieke halve meter voor nodig? Dames, vertel! Ontsluier de geheimen van de hedendaagse damestas eens. Deze man wacht vol spanning af!
Ik ben benieuwd of er dames zijn die het grote geheim willen ontsluieren 🙂
Groetjes, Peter H.
Bron Email©Loes Raaphorst 08/2009
Wow, ik ben bang dat ik alle mannen dan vreselijk teleur moet stellen, want ik heb al járen het kleinste damestasje wat er maar op de markt gebracht wordt. Super klein, waar alleen mijn portemonnee in past (waar overigens ook mijn rijbewijs en kentekenpapieren ingepropt zitten, een sigarettenkoker (zo plat mogelijk) en m’n mobiel, die tevens fungeert als agenda, fototoestel, notitieblok en mp3 speler 🙂 Sleutels heb ik altijd aan mijn riem hangen, met een speciale sleutelhanger en mijn lipstick is zó goed dat hij de hele dag blijft zitten.
Maar, Peter, ik wil wel een klein tipje van de sluier oplichten hoor. Vroeger, toen ik nog geen last van m’n schouders en lijf had, had ik inderdaad ook zo’n grote tas. Uiteraard met een volgeschreven agenda erin, zo’n ringbandformaat, want je kon nooit weten, wat ik nog eens op zou moeten zoeken op een dag. Een toilettasje met alle make-up die ik maar bezat, sleepte ik ook van hot naar her.
Om het maar even niet te hebben over nieuwe pakjes zakdoekjes, een paar lege plastic tasjes, een haarborstel, een spiegeltje en m’n favoriete boek. Meestal ook een ‘draagbaar’ fotoalbum, want wieweet kwam ik wel iemand tegen die mijn foto’s wilde zien. Bovendien, ook al ging ik niet met de auto, de autoradio had ik altijd bij me: beter dat, dan onverhoopt toch thuis laten liggen he? Natuurlijk had ik aparte mapjes voor m’n rijbewijs, keuringspapieren, kentekenbewijs en papier geld, want voor kleingeld wilde ik weer zo’n leuk, apart, schattig beursje meeslepen!
Na een flinke slijmbeursontsteking in mijn schouders, kreeg ik van de therapeut het advies om over te stappen op een kleiner tasje. Dus eerst zo’n ding om m’n middel geknoopt, maar ja, dát accentueert een buikje nog veel meer, dus vandaar tegenwoordig dus het kleinste pietepeuterigste schoudertasje wat ik kan vinden. Dus, misschien moet je overstappen op overhemden mét borstzak, en toch maar een (all-in-one) mobiel aanschaffen en voortaan alles met je pinpas betalen, dan hoef je ook niets meer apart mee te zeulen 🙂
Bron Email©Loes Raaphorst 08/2009
]]>
Bron Email©Loes Raaphorst 08/2009