Hokjesgeest – alleen maar Hollands, of juist vrouwelijk?
Mensen zijn roedeldieren toch? Althans, dat heb ik ooit ergens geleerd. We schijnen de rare eigenschap te hebben altijd en overal ergens ‘bij te willen horen’. Het begint al in de wieg, maar dan liggen we er nog niet echt wakker van, of de luier moet erg nat blijven natuurlijk. Op de peuterschool worden de eerste stappen al gezet naar ons latere leven: ik wil naast hem zitten hoor!
De ongelukkigen onder ons, kwamen vast en zeker helemaal ‘nieuw’ op een basisschool en hadden de eerste levensbelangrijke indeling dus al gemist. Of je wilde of niet, je moest vechten voor het plekje wat je graag wilde hebben, achteraan natuurlijk, vlak bij het
populairste kind van de klas. Hoe verder je van hem of haar afzat, gaf duidelijk aan in hoeverre je ‘erbij’ hoorde.
Op de middelbare school werd het heel anders… toen wilde niemand ook nog maar ergens bij horen, wat uiteraard weer groepsvorming tot gevolg had. Anti-groepen om het zo maar eens te noemen. In ieder geval leek het wel alsof die hele populaire kinderen van de basisschool hier toch iets minder in trek waren. Maar ach, na wat geëxperimenteer met kruidenthee en spacecake, viel ook de antigroep rap uit elkaar.
Er bleef niet zoveel meer over, dan maar volwassen te worden. Er moest tenslotte ook voor het eerst gestemd worden, dus…. hoera, we konden ons weer bij een groep aansluiten. Heerlijk, lekker warm en vertrouwd. Je moest er toch niet aan denken helemaal alleen ergens voor te staan, toch?
Na een algehele vrijgezellentijd, uiteraard met een hele groep, kwam er iemand op het idiote idee om over het instituut ‘huwelijk’ te gaan nadenken. Na enig dubben, bleek het toch niet zo gek, want…. nu kon je eindelijk een ‘eigen’ groep gaan stichten. Lekker, kindertjes maken en veel ook, want een grote groep is veilig. En al had niemand daar in het begin nog aan gedacht, maar de familiereünies stonden ook al rap voor de deur.
Oh gezelligheid kende hoogtij dagen. Alle aapjes weer lekker bij elkaar. Maar net als in de dierenwereld, hadden ook deze groepen wel eens last van een, laten we het maar een ‘vreemde eend’ in de bijt noemen. Zo’n aangetrouwd kreng, jullie kennen er vast ook wel eentje. Tja, die kwam natuurlijk uit een andere groep en er was maar 1 optie: aanpassen of verzuipen die handel! En zo leefden iedereen nog lang en gelukkig… of toch niet?
Sommige mensen lijken misschien minder op onze voorouders dan goed voor ze is. Niks groepsvorming, niks ergens bijhoren, die kiezen liever hun eigen weg. Maar ja, dan moet je ook niet mopperen als het wel erg eenzaam wordt. Als jouw kinderen dus wegblijven, of in een andere groep opgenomen worden. Zij zijn nog jong en voelen zich daar waarschijnlijk wel lekker bij. Al die vrienden van vroeger, die blijven lekker in de vertrouwde groep. En je moet ook niet klagen als jouw man wel goed met zijn ex om blijft gaan, en samen op het voetbalveld naar hun kinderen kijkt, omdat jij niet van voetbal houdt. Verder moet je beslist niet zeuren dat de telefoon nooit meer gaat… je belt zelf toch ook niemand meer?
Moet je dan maar nieuwe hokjes gaan zoeken? Hebben die hokjesgeestmensen dan misschien toch gelijk? Hebben we het gevoel ‘ergens bij horen’ misschien toch harder nodig dan we wel eens denken? Zelf weer kindertjes krijgen en alles overnieuw laten beginnen? Ahum, ben ik een beetje oud voor 😉 Misschien een fanclub?! Ja… heb ik geprobeerd, maar in het Elvis-wereldje lopen meer ego’s rond dan waar ter wereld en gunt niemand elkaar het licht in de ogen. Dan op de spirituele tour. Heerlijk ontspannend op zoek naar je innerlijke zelf. Fijn, ware het niet dat ook hier de nodige ‘hennetjes’ rondfladderen die zich overal mee bemoeien, terwijl ze niet eens het fijne ergens van weten. Misschien was dat ‘avondje-avro’ van vroeger zo gek nog niet. Ieder in zijn eigen huis op zijn eigen bank ,maar toch samen naar Guus, oh nee, Fred Oster kijken. Hoorde je toch ergens bij, maar had je geen last van elkaar. Misschien heb ik nog ergens een oudtante die alle afleveringen van toen opgenomen heeft…. of hadden we toen nog geen videorecorders? 😉
©Loes Raaphorst < 2005