Home Sweet Home – eindelijk een Thuis?

Een dak boven je hoofd; voor veel mensen is dat een heel normaal gegeven. Het is ook heel belangrijk; een plek waar je thuis bent, waar je je veilig voelt, waar je je terug kan trekken en waar je helemaal jezelf kan en mag zijn. Dit is mijn relaas over dat gevoel en over die plek. 


Schotersingel 87, Haarlem

Ik ben geboren in een herenhuis aan één van de mooiste singels van Haarlem: de Schotersingel. Prachtige grote huizen met plafonds op een hoogte van bijna vier meter! We hadden een schitterende voortuin, waar mijn vader een rozentuin van had gemaakt. Hij heeft daar zelfs een keer een prijs voor gewonnen in een plaatselijke wedstrijd: de mooiste voortuinen van Haarlem. De voordeur was extra breed en hoog en je moest 3 treden op voor je bij de voordeur was! Een schitterende vestibule, die groot genoeg was om verstoppertje in te spelen. Mijn vader had ook een boot en we hadden dus een eigen aanlegsteiger in de Singel, voor ons huis! 

We hadden ook een hele grote achtertuin waar zelfs aan het einde nog een garage was. Omdat wij bijna op de hoek woonden, konden we via de zijstraat de garage bereiken. De achtertuin was echt heel groot en zelfs de kolenboer kwam achterom omdat via een luik voor de keuken, de kelder makkelijk te bereiken was. Het huis had 11 kamers, of eigenlijk 10, want van één slaapkamer was een badkamer gemaakt. 

Ik heb in heel veel van die kamers geslapen, want ons gezin veranderde nog wel eens van samenstelling. Het kleine voorkamertje boven de voordeur was mijn eerste slaapkamer. Ik weet nog hoe mooi de zon naar binnen scheen als mijn moeder mij ’s ochtends aankleedde op de commode. Maar ik heb ook een tijdje in het ziekenhuis gelegen, toen ik nog heel jong was. Bij de nonnetjes! Toen ik daarna weer naar huis mocht, hadden mijn ouders de serre omgebouwd tot slaapkamer. Omdat ik heel lang op bed moest liggen, was het handiger om beneden mijn slaapkamer te hebben. 

Gelukkig kreeg ik daarna een ‘eigen’ kamer: helemaal op zolder, waar ook mijn broer en zus sliepen. Dat heeft niet zo heel lang geduurd, want toen ineens kwam er een vriendin van mijn broer bij ons wonen. Duhhh…. ze moest dus bij mij op mijn kamer! Als je 9 jaar bent, is dat aan de ene kant wel even spannend, maar aan de andere kant toch ook helemaal niet fijn. Toen zowel mijn broer, als mijn zus het huis uit gingen, heb ik aan de achterkant van het huis geslapen. Eerst in de kamer van mijn zus en daarna in de kamer van mijn broer. Het voelde niet als mijn eigen kamer…. 

Helaas sloeg het noodlot toe: mijn vader kreeg een hartinfarct en mocht niet meer werken. Het grote herenhuis werd dus onbetaalbaar. We hebben nog een tijdje de hele tussenverdieping verhuurd aan een Stichting die gastarbeiders aan werk hielp, maar dat was toch ook niet ideaal. Mijn ouders konden het niet meer opbrengen en het huis moest helaas verkocht worden. We gingen verhuizen naar IJmuiden, toen ik in de zesde klas van de lagere school zat. 


Doorneberglaan, IJmuiden

Het werd een flat in een hele nieuwe wijk, vlak bij de duinen. We woonden op de bovenste etage, de 6e en hadden een schitterend uitzicht. Maarja, als je in Haarlem de lagere school af moet maken, terwijl je al in IJmuiden woont, dan heb je dus eigenlijk nergens meer vriendjes en vriendinnetjes. Toen ik na de schoolvakantie naar de brugklas ging was het beter geregeld: we woonden tegenover de school! En ik kreeg een hondje! Maar…. na anderhalf jaar kreeg mijn vader eindelijk erkenning voor zijn rol in de 2e wereldoorlog en ontving hij een pensioen van de Stichting 1940 – 1945. Hij was immers een ex politiek gevangene die 4,5 jaar in een concentratiekamp had doorgebracht. 


Leendert Meeszstraat, Haarlem Overveen

Via woningruil kwamen we toen in Overveen terecht: de ‘dure’ buurt van Haarlem Zuid. We woonden recht tegenover de bollenvelden en het landgoed Elswout. Een groot huis met een hele grote tuin en zelfs een eigen ‘oprijlaan’ en garage. Ik kreeg aanvankelijk een hele grote slaapkamer, wat best fijn is als je 14 jaar bent, maar wederom woonde ik dus heel ver van school en had ik weer nergens vrienden omdat ik meer tijd in de bus doorbracht dan dat ik thuis was. Na amper 2 jaar moest ik alweer mijn kamer opgeven. Dit keer moest ik plaats maken voor mijn oma van ver in de 90. Ze kon niet meer alleen thuis wonen en wilde niet naar een bejaardentehuis. 

Ik ging van de zonnige voorkamer met uitzicht op de bollenvelden naar de zolderetage van het huis. Daar kreeg ik dan wel 2 kamers, een slaap en een zit kamer. Ach, het kon mij inmiddels niet meer zoveel schelen; een oma in huis is niet ideaal en het heeft gelukkig niet zo heel lang geduurd. Mijn kamer heb ik niet meer teruggekregen, maar dat maakte ook niet meer uit. Ik had maar één wens: zo snel mogelijk het huis uit en een plek van mijzelf creëren. Mijn vader had al iets voor mij geregeld via kennissen op de Scheepsmakersdijk in Haarlem, maar dat waren echt maar 2 kamers, toen mijn ex een huurwoning toegewezen kreeg in IJmuiden. Dus ik ging weer terug naar IJmuiden. 


Planetenweg, IJmuiden

Op de planetenweg heb ik 9 jaar gewoond: mijn kinderen zijn er geboren en ik heb er best veel meegemaakt. Het huwelijk bleek al snel geen rozengeur en maneschijn te zijn en met 3 kinderen en een Duitse herder 3 hoog in slechts 3 kamers te wonen was verre van ideaal. Toen ik na 9 jaar ging verhuizen naar een Premie A woning in een hele nieuwe wijk, zei mijn buurvrouw: goh, je woont hier al een tijdje, misschien heb je eens zin in een kopje koffie? Ik heb haar toen maar verteld dat ze dat beter een paar jaar eerder had kunnen vragen, daar ik nu weer ging verhuizen! 


Tjalk, Velserbroek

In Velserbroek woonde ik in dezelfde straat als mijn beste vriendin en vooral de eerste jaren heb ik het daar best wel naar mijn zin gehad. De kinderen groeiden op en mijn vriendin en ik deden alles samen. We pasten over en weer op elkaars kindjes Het huis was prachtig. Een voortuintje en een grote achtertuin. De kinderen sliepen op de 1e verdieping en ik op zolder. Maar, een huis kan nog zo mooi zijn, als je niet gelukkig bent, voelt het niet als thuis. Mijn huwelijk liep stuk en ik ben weggevlucht. 


Meerkoetlaan, Vinkeveen

Ruim twee maanden heb ik in Vinkeveen op een zolder geslapen, tussen de wasdroger en het gereedschap. Ik was letterlijk homeless en dat voelde verschrikkelijk. 


Willem Dreespark, Den Haag

Inmiddels was Lex in mijn leven gekomen, maar ook hij liet zijn woning achter, dus er moest woonruimte gezocht worden. Via via kwamen in de onderverhuur terecht in een gemeubileerde flat in Den Haag. Het Willem Dreespark. Ik weet niet eens meer op welk nummer… ik denk dat het 2 hoog was, maar ook daar ben ik niet meer zeker van. Ik was zó in de war en zat midden in een burn-out en depressie dat die hele periode min of meer één grote nachtmerrie was. Alleen als Lex bij mij was, voelde ik mij veilig, maar hij moest natuurlijk ook werken. Ik zat al snel hele dagen thuis en ben ook afgekeurd in die periode. Als dan ook nog eens de echte huurder besluit de huur op te zeggen en we dus binnen 8 weken op straat zouden komen te staan, wist ik het echt niet meer. 


Hulshorststraat, Den Haag

Op zulke momenten ga je pas waarderen wat het betekent om een veilige plek te hebben! Met heel veel kunst en vliegwerk konden we een week voor we die flat uit moesten verhuizen naar onze eerste echte eigen woning in de Hulshorstraat in Den Haag. Na een paar maanden kwam zelfs mijn oudste dochter bij ons wonen. Zij moest haar kamer met de zoons van Lex delen. Zij waren nog dermate jong dat ze regelmatig de weekenden bleven slapen. 

Helaas was het een tussenetage en al rap hadden we met zowel de onderbuurvrouw als de bovenburen onenigheid. De straat zelf verloederde waar je bijstond en na 5 jaar was de maat voor mij echt vol! Na heel veel smeken van mijn kant en de verhuizing van Lex’ werk aan de andere kant, gingen we dan eindelijk richting Zoetermeer. Het Jonkerbos bestaat uit een heel groot appartementencomplex maar wij wonen gelukkig op de bovenste verdieping. Ik noem het ook wel eens lachend: mijn Penthouse! 


Jonkerbos, Zoetermeer

Inmiddels hebben wij een volkomen katvriendelijk appartement met een volledig afgeschermd balkon en horren voor elk raam wat open kan. We hebben ruimte genoeg voor ons tweetjes en nu ik gestopt ben met werken ook geen praktijkruimte meer in mijn eigen huis. Wat in eerste instantie een mooie oplossing was, een behandelkamer in huis, ging mij steeds meer tegenstaan. Mijn eigen huis voelde toch nog niet helemaal ‘van mij’. Ik kon nooit de boel de boel laten, want voor mijn gevoel moest het altijd opgeruimd zijn in verband met cliënten die door mijn huiskamer moesten. 

Of het nu gewoon in mijn aard zit, of misschien komt het door de traagheid waar ik mij inmiddels ergens thuis kan voelen, maar ik heb nog jarenlang aan Lex gevraagd ‘of de verwarming aan mocht’. In plaats van het gewoon te doen, vroeg ik daar nog steeds toestemming voor! Twee jaar geleden kreeg ik mijn allereerste eigen kledingkast! Nog nooit eerder hadden mijn kleren in een echte kast gehangen! Yeah! Nu alweer anderhalf jaar geleden kwam ik op het idee om de muur in onze slaapkamer te schilderen. Ik heb gekozen voor een knalrode muur, met een soort van ondergaande (of opkomende) zon erop! De kleur rood heeft mij heel erg veel goed gedaan. Ik begon mij eindelijk een beetje thuis te voelen. Meteen daarna ben ik ook begonnen met het schilderen van al het houtwerk. Samen hebben we alles geschilderd. Na het stoppen met roken was dat geen overbodige luxe, maar nog belangrijker voor mij… ik kreeg eindelijk het gevoel dat het huis echt van mij is. Vorige maand heb ik voor het eerst van mijn leven zelf gordijnen uitgezocht! Ja lach maar, maar het is wel zo! Eindelijk hangt er hier vitrage die IK mooi vind, in plaats van mijn schoonmoeder, of vorige huurder, of vorige eigenaar! 

15 jaar lang heb ik gevochten en gestoeid met alle afstandsbedieningen. 15 jaar kon ik compleet in paniek raken als ik voor de zoveelste keer weer eens niet de tv aankreeg of niet zelf iets op Netflix kon vinden, maar ook dat is nu ineens over. Een veilige plek om te leven is zó belangrijk voor mij. 

Grapjes over het feit dat ik geen baan heb en het huis dus eigenlijk van Lex is, vind ik niet echt leuk. Dit jaar wonen we hier 10 jaar. Dat wordt een record! Nog nooit eerder heb ik ergens langer dan 10 jaar gewoond! Nog nooit eerder heb ik 10 jaar in dezelfde kamer geslapen! Zonder grote hond in huis heb ik mij altijd onveilig gevoeld. Zita was een hele geruststelling voor mij. Nu is ze er al weer een jaar niet meer. Ik ben dus blij dat we 9 hoog wonen en ik hoop maar dat de meeste inbrekers hoogtevrees hebben! Soms doe ik dus zelfs op 9 hoog gewoon de deur op slot! 

Eindelijk is het huis van ons. We hoeven het met niemand meer te delen. We hebben een logeerkamer, maar dat is inderdaad een logeerkamer en ik bepaal wie er wel of niet blijft slapen! Soms moppert Lex als hij thuis komt over de radiozender die ik op heb staan….. ook wil hij sommige programma’s niet zien.. Die moet ik dan maar kijken als hij op zijn werk is. Maar… dat is dan ook het enige, voor de rest kan ik doen en laten wat ik wil en begin ik mij echt thuis te voelen. Samen met mijn katten, de liefste dieren van de hele wereld, kom ik de dagen wel door. Ik zal altijd wel iemand blijven die het glas half leeg ziet, in plaats van half vol, maar dat is nu eenmaal mijn aard. Het is nu wel mijn glas… want al die oude glazen die ik van jan en alleman heb gekregen toen ik overnieuw moest beginnen op mijn 40e, heb ik weggegooid! 

De enige plek ter wereld waar ik mij nog beter voel dan thuis is Groot-Brittannië, dáár zou ik dolgraag willen wonen. Uiteraard wél met mijn katten, want die mis ik enorm als we er op vakantie zijn! Maar voor nu is het Jonkerbos mijn thuis. 

©Loes Raaphorst 01/2018