In Memoriam: Glen
4 juli 2012 – 12 februari 2017
Zondagochtend, onze kleindochter sliep een nachtje bij ons, werd ik door een schreeuw van Lex wakker…. Glen deed raar. In de 10 seconden die ik nodig had om bij hem te komen was het al gebeurd. Glen is overleden! Nauwelijks vierenhalf jaar, nooit ziek geweest, voor het oog kerngezond….. maar het doet er allemaal niet meer toe… we zijn hem kwijt! Net als zijn oom Hardin op heel jonge leeftijd. Glen hebben we niet eens vanaf zijn geboorte gehad. We hebben hem maar 2 jaar bij ons mogen hebben. Mijn grote voorkeur voor grijze katers blijkt niet erg gelukkig. Dit is de 3e die niet oud bij mij mocht worden. Het is te zot voor woorden om te denken dat het aan een kleur kan liggen, maar ik ben zo verdrietig dat ik niet meer weet wát ik moet denken.
De mevrouw van de dierenambulance die Glen kwam halen heeft ons verzekerd dat we hier niets maar dan ook niets aan konden doen. Volgens haar heeft Glen een hartaanval gekregen en is het heel snel gegaan en heeft hij geen pijn gehad. De schrik zal groter geweest zijn dan eventuele pijn. De pijn in mijn lijf is er niet minder om. Er is een songtekst…. Everytime we say goodbye, I die a little….. en zo voelt het van binnen. Ik weet me even geen raad. Net als bij Hardin kwam Tutt acuut bij Glen langs. Onze kleine mopperkont die als enige af en toe mot met Glen had, zat naast hem te snuffelen en snapte meteen wat er aan de hand was.
Ik niet.. ik snap er niets van. Ik kan er nog niet bij met mijn hoofd. M’n hart weet dat het over is… en voelt als een steen, maar dit kán toch niet waar zijn? Maar het is wel waar… Glen is niet meer. Onze prachtige ongelooflijk aanhankelijke grote dikke grijze goedzak zal niet meer tussen ons in op bed of op de bank liggen. Lieve lieve Glen, I miss you more than words can say…..
©Loes Raaphorst 02/2017