In Memoriam: Hardin
18 februari 2010 – 31 augustus 2014
Ik begrijp er niets van… net vierenhalf jaar: Hardin, de grote grijze goedzak van the TCB Band, is er niet meer.
Afgelopen vrijdagochtend gilde hij het uit tijdens het stoeien met zijn kleine broer, Burton. Niet gewoon, want Hardin was twee keer zo zwaar als Burton en liet Burton altijd even begaan, tot hij het zat werd en zijn gewicht in de strijd gooide en Burton het op moest geven.
Deze vrijdag niet… ik ben tussenbeiden gekomen en heb Burton weggeduwd en Hardin opgepakt. Hij gilde het wéér uit. Voorzichtig op bed gelegd, waarbij zijn achterpoten min of meer slap over de rand bleven liggen. Dit was NIET goed, dat was duidelijk.
Dierenarts gebeld, afspraak gemaakt en Hardin rustig op bed laten liggen. Na een klein poosje is hij zelf van het bed afgegaan en op het balkon in een hoekje gaan liggen. Dit vertrouwde ik niet en heb de kattenbox gepakt en hem daar meteen in gelegd.
Aan het einde van de middag naar de dokter. Ook dáár gilde hij toen de dierenarts hem uit de bak tilde. Zij heeft hem onderzocht: temperatuur gemeten, nee geen koorts. Ingewanden deden pijn, maar met name het onderste einde van zijn rug was pijnlijk. Hij heeft een injectie tegen de pijn gekregen en we kregen pijnstilling voor het weekend mee en het zou na het weekend beduidend beter moeten gaan, anders weer terugkomen.
Vrijdagavond lag hij voor oud vuil: duidelijk onder invloed van de pijnstiller. Suf en veel slapen. Af en toe sloop hij van de ene naar de andere kant van de kamer, maar meer ook niet. Zaterdagochtend hem weer pijnstillers gegeven, wat er goed in ging. Hij heeft toen ook nog een paar hapjes gegeten. Daarna ging hij zelf op zijn favoriete plekje op ons bed, tussen de hoofdkussens in liggen.
Zaterdag in de loop van de avond nog geprobeerd hem wat kattenmelk te laten drinken. Hij wilde dat niet… en dát had me eigenlijk moeten waarschuwen, want Hardin was altijd gek op catmilk. Hij voelde toen ook koud aan. Kouder dan ik van hem gewend was. Ik wilde hem dolgraag in mijn armen nemen, maar wist dat ik hem daar pijn mee zou doen, dus heb ik hem laten liggen… helaas!
’s Nachts hebben zowel Lex als ik hem nog geaaid: hij lag aanvankelijk aan Lex’ kant van het bed in de hondenmand, maar toen ik voor de 2e keer wakker werd lag hij aan mijn kant van het bed: mijn eerste woorden waren, hoe is het met Hardin?? Maar toen ik rechtop ging zitten, sloeg de angst toe. Tutt zat naast Hardin, op een vreemde manier…. en eigenlijk wist ik het toen al meteen…. Hardin was al overleden!
Okee, hij lag een meter naast mijn bed, maar toch.. ik was er niet bewust bij dat hij overleed. Ik vind het vreselijk dat ik hem de laatste uren niet heb kunnen knuffelen en troosten. De blik in zijn dode ogen zal ik niet snel vergeten….
Lex heeft de dierenambulance gebeld en ik heb Hardin in een schoon wit laken gewikkeld en hem op tafel gelegd. Alle katten zijn langsgeweest om te snuffelen. Tutt heeft een hele tijd naast het witte ‘pakket’ op de tafel gezeten. Samen hebben we afscheid van Hardin genomen.
De man van de dierenambulance was heel aardig en vol begrip. Ik heb Hardin zelf in de transportbox mogen leggen en toegedekt: hij paste er amper in!
Hardin, de grote grijze goedzak is er niet meer… hij heeft alle kittens hier in huis opgevangen, onder zijn hoede genomen en verdedigd.
Ik begrijp heus wel dat dieren niet het eeuwige leven hebben, maar een kat hoort ouder dan vierenhalf te worden! Dit is niet eerlijk en onverklaarbaar.
Lieve lieve Hardin, of er nu een kitten bij kwam, een andere kater kwam logeren, of een kleinkind op bezoek kwam… jij accepteerde alles en iedereen onvoorwaardelijk! Als ik alleen in bed lag, lag jij naast mijn hoofdkussen bij me te slapen. Je kleine broertje, Burton, heeft een gigantisch groot ego: jij had dat niet: jij was gewoon lief voor alles wat kleiner was dan jijjzelf!
Behalve lief, vond ik Hardin ook ongelooflijk mooi: een Blue Smoke Kater met een heerlijke stoere kop! Ik mis je knul!!
Ik hoop dat je in je veel te korte leven het wel naar je zin hebt gehad bij ons. Ik mis je meer dan ik kan zeggen….
©Loes Raaphorst 09/2014