In Memoriam: Jerry
1 december 2010 – 25 september 2018
En toen waren er nog maar vijf….
Vlak voor onze vakantie naar Schotland begon ik mij zorgen te maken over Jerry: hij werd magerder en magerder. Nu was hij nooit een dikkerd maar dit werd zelfs voor hem extreem. Hij was wel weer flink verkouden en we gaven de airco, de Dyson airblower en zelfs de pollen in de lucht de schuld. Helemaal tegen mijn principes in ben ik hem natvoer gaan geven. Tijdens onze vakantie heeft Astrid, onze lieve kattenoppas hem ook extra in de gaten gehouden en zij kwam erachter dat hij pijn had tijdens het eten. Wanneer Jerry zijn kop naar beneden boog, om te gaan eten, moest hij heel erg niesen en kwam er van eten niets meer. Zij zette zijn eten daarom iets hoger en dat ging inderdaad iets beter. Maar, toen ik terug kwam van vakantie was Jerry nog steeds niets aangekomen. Wel was hij heel blij dat ik weer thuis was en zolang ik bij hem bleef staan tijdens het eten, deed hij zijn best!
Toch vertrouwde ik het niet en ‘iets’ in Jerry’s blik vertelde mij toch dat het hoogtijd werd om naar een dierenarts te gaan. 1 september hebben we dat gedaan en ik schrok van de dierenarts. Jerry had namelijk een bult op zijn voorhoofd en terwijl ik dacht dat dat een voorhoofdholte ontsteking was, dacht de dierenarts aan een tumor! Jerry had namelijk al sinds zijn kitten tijd last van de niesziekte. Zodra zijn weerstand iets minder werd, stak dat meteen weer de kop op. De dierenarts adviseerde een rhinoscopie: een zelfde soort onderzoek als bij mensen waarbij met een camera in de neusholten gekeken kan worden en eventueel een biopt kan worden genomen. Wel een kostbaar onderzoek, maar essentieel om vast te stellen of het inderdaad om de niesziekte (redelijk behandelbaar) of een tumor zou gaan.
We hebben de rhinoscopie laten doen en ik ben erbij gebleven. Ik laat nu eenmaal mijn kinderen én mijn dieren niet alleen achter bij een dokter of in een ziekenhuis. Vooraf al de afspraak gemaakt met de dierenarts dat als zij nu meteen al zekerheid kreeg, Jerry niet meer wakker gemaakt zou worden uit de narcose. Maar het was niet zeker… het wees nog steeds naar beide kanten, dus moesten we toch echt de kweekjes van het laboratorium afwachten. Tijdens de twee weken wachten heeft Jerry voor de zekerheid toch nog antibiotica gekregen en moesten we hem neusdruppels geven. (ik weet nu dat een neusspray NIET te doen is bij een kat, maar neusdruppels wel!) Gelukkig mocht ik doorgaan met de pijnstilling en dat werkte prima. Ik weet echt zeker dat Jerry vanaf het moment dat we voor het eerst naar de dierenarts gingen, geen pijn meer heeft gehad. Met de pijnstillers begon hij ook weer goed te eten, zich te wassen en begon hij zelfs weer te spelen.
Later bleek dat de dierenarts het bacteriële gedeelte van het onderzoek al binnen had en Jerry resistent was voor de antibiotica, dus met andere antibiotica zou hij geholpen kunnen worden…. maar ze heeft heel even de rest van de uitslagen afgewacht en die waren vernietigend: een tumor! Weer hoorde ik per telefoon dat het foute boel was…. met dit verschil dat er duidelijk was dat er geen hoop meer was. Uiteraard heb ik in hetzelfde telefoongesprek een afspraak gemaakt om Jerry te laten gaan. 24 uur later kwam de dierenarts bij ons thuis. Jerry is in mijn armen in slaap gevallen en vredig ingeslapen. Hij heeft mijn tranen wel gezien en mijn verdriet wel gevoeld, maar ik weet zeker dat hij mij dankbaar was. Hij woog inmiddels nog maar nauwelijks 4 kg, wat echt ongelooflijk weinig is voor een Maine Coon.
Jerry is niet meer bij ons…. ik heb hem nog niet eens 2 jaar voor hem mogen zorgen. Jerry was de kater van mijn dochter, maar haar andere katten accepteerden hem niet echt en waar Jerry graag wilde spelen, wilden zij dat absoluut niet. Dus toen ik op 1e kerstdag 2016 bij hen in huis met Jerry stond te knuffelen, zei mijn dochter ineens: je mag hem hebben Mam! Nog voor oud en nieuw heb ik hem toen opgehaald en zoals verwacht ging dat prima. Jerry was hier al regelmatig geweest tijdens vakanties en hier werd hij per direct geaccepteerd door The Band. Bovendien was Jerry de volle broer van onze Scheff. Guercio zocht regelmatig steun bij hem als de stofzuiger de kamer in kwam (zie foto) en druiven eten met Jerry in de kamer werd een uitdaging. Hij was altijd al een knuffelkat bij mijn dochter in huis, maar het werd ‘erger en erger’. Waar ik zat, was Jerry en zodra ik op de bank ging zitten, plofte hij op schoot. Een wc bezoek was onmogelijk zonder gezelschap van Jerry, want hij was nóg eerder de deur door dan ik de deur dicht kon doen.
Terwijl ik dit schrijf is het een week geleden dat Jerry overleden is…. voor iedereen gaat het gewone leven alweer door. Bij mij rollen de tranen nog regelmatig over mijn wangen. Jerry was een hele lieve kat en ik zie hem nog overal lopen en liggen. Dat moet slijten, ik weet het, maar het doet wel pijn. Natuurlijk weer ik dat we onze dieren niet levenslang bij ons kunnen hebben. Maar ze ‘moeten’ wel een mooie leeftijd behalen wil ik er vrede mee kunnen hebben. Jerry, lieve boef, ik heb voor je gedaan wat ik kon… en jij hebt veel meer voor mij gedaan dan mensen denken…. Ik zal je nooit vergeten, je zit in mijn hart!
December 2016: net bij ons! 
Samen eten!
Januarie 2017: quality time 
Vriendjes!
©Loes Raaphorst 10/2018