In Memoriam Millie: 12 januari 2017 – 30 oktober 2020
3 februari – 30 oktober
Zo kort hebben we maar voor jou mogen zorgen!
Lieve lieve Millie, zo aanhankelijk, zo makkelijk, zo lief, waarom mocht je maar 3,5 jaar worden?
Je was aanvankelijk de droom voor de toekomst van een cattery, maar al snel bleek dat je wel zwanger kon worden, maar dat het elke keer mis ging. De fokker was gelukkig verstandig en is niet door blijven modderen, maar heeft een ander huis voor je gezocht: hier bij mij, samen met onze andere poezels! We hebben je toen vrij snel laten steriliseren, omdat je ook bij ons ineens weer wat bloed verloor. Waarschijnlijk was je op het moment van verhuizen toch al weer net zwanger geraakt. De sterilisatie was hoognodig, vertelde de dierenarts mij. Er zaten flinke cystes op en in beide eileiders en ook je baarmoeder was flink vergroot. Na de sterilisatie knapte je gigantisch op: je was al lief en aanhankelijk maar je deed er gewoon nog even een portie bovenop.
Toen de katten van Jesse en Femke kwamen logeren, was jij er als de kippen bij om ze welkom te heten. Toen we twee weken geleden kittens opvingen voor de fokker in verband met vakantie, was je meteen in je element: de mama die je nooit echt kon worden! Toen Lennon uiteindelijk toch weer terugkwam deed je meteen weer volop mee met spelen.
Tot.. eergisteren…. je lag op een andere plek in huis te slapen. Je kwam geen melk drinken op het aanrecht en… je kwam ’s nachts niet met me mee naar het toilet! Ik heb je toen gepakt en het viel me meteen op dat je sneller ademde dan anders. Dus toen ik ’s ochtends de huiskamer in kwam en jou inelkaar gedoken zag zitten, gingen er bij mij alarmbellen af.
Je pupillen waren groot en je was heel kortademig en ik heb meteen de dierenarts gebeld. ‘Heeft u een ogenblik’ was de vraag van de assistente… ik mompelde ja… maar na een minuut heb ik opgehangen en opnieuw gebeld en weer kreeg ik de vraag, heeft u een ogenblik, waarop ik meteen zei: NOU NEE!
Gelukkig mocht ik toen meteen komen en dat hebben we gedaan: jij en ik samen! De dierenarts wilde eerst nog even met mij praten, maar toen ze een blik in het reismandje wierp veranderde ze van gedachten en mocht je er meteen uit! Ik had weer eens niet overdreven en de dierenarts was het meteen met mij eens: er zat iets flink fout!
Er werd een rontgenfoto gemaakt en je werd meteen aan het zuurstof gelegd. Toen ik de foto zelf zag, wist ik het meteen: dit is foute boel. Er zat een vlek op je longen die bijna zo groot was dat de luchtweg geheel afgesloten was. Dat kon een fikse longontsteking zijn, vertelde de dierenarts, of een tumor. Bij mijn opmerking dat je geen koorts had, dus dat een longontsteking minder aannemelijk was dan een tumor, keek de dierenarts even van me weg.
In theorie had het nog een ontsteking kunnen zijn, maar met het verleden van de cystes en de vergrote baarmoeder, kwam bij mij meteen het besef: dit ga ik je niet aandoen! Met Scheff hebben we wel ons lesje geleerd: nooit meer dokteren en rekken, alleen omdat het kan.
Ik heb je dus laten gaan, mijn liefste Millie! Toen je in de zuurstofbak zat, kwam je nog één keer overeind om mij een ‘boks’ tegen m’n hoofd te geven en toen ging je liggen. Je snapte het zelf ook….. Ik heb je eruit gehaald en de dokter heeft je in slaap gebracht en je bent rustig ingeslapen.
Bij mij rollen de tranen vanaf dat moment onophoudelijk over m’n wangen…. ik zal je zó erg missen!!!
©Loes Raaphorst 10/2020