Kimama
Mijn naam is Kimama. Dat is Afrikaans en betekent ‘vlinder’. Wanneer ik een vlinder boven de weiden zie dartelen, herinner ik me hoe hij een vlinder geworden is. Ingesponnen in zijn cocon moest hij een lange wachttijd overbruggen om zijn vleugels te kunnen laten groeien. Daarom heb ik me onder deze boom teruggetrokken. Eigenlijk wil ik de dingen bespoedigen. Alles moet precies nu gebeuren en zich aan mijn ritme aanpassen. ik wil niet onderbroken of ingetoomd worden wanneer ik me iets voorgenomen heb of op iets wacht. Ik wil alles tegelijk beleven, op veel plaatsen tegelijk aanwezig zijn. Aangezien ik dat niet kan, ben ik gedwongen een keuze te maken.
Dat kan af en toe pijnlijk zijn en betekent echt een opoffering voor mij. Ik her er lang op moeten wachten dat mijn lievelingsrups als vlinder uit zijn pop kroop. Het tijdstip kon ik niet afdwingen! Eindelijk was het dan zover – en precies op deze dag vond een van onze grootste feesten plaats, waarbij ik de kans had om onze koningin te zien! Ik heb het feest gelaten voor wat het was en was in plaats daarvan getuige van het eenmalige wonder van de gedaanteverwisseling. Ik heb nooit spijt van mijn besluit gehad. Hoewel ik met eigen ogen heb gezien dat een grote doorbraak tijd vergt en ik deze natuurlijk gang van zaken accepteren moet, zal ik er waarschijnlijk nooit helemaal aan wennen.
Sssst, zachtjes…daar! Heeft u de kleine vlinderfeeën zien wegglippen? Ze zijn bijzonder schuw en men heeft geduld en rust nodig om hen gade te kunnen slaan, stilte en vaak een ander gezichtpunt, want ze zijn zo nietig, dat onze ogen teveel afgewend worden door andere indrukken. Volgens een oud bijgeloof zou men door een gat in een steen in het toverrijk van de feeën en dwergen naar binnen kunnen kijken. Dat is niet helemaal onwaar.
Vaak is een ander gezichtspunt voldoende om plotseling een volledig nieuwe wereld te ontdekken. Wanneer ik door het gat in de steen gluur, ben ik aanvankelijk geboden aan de rol van observator. Op deze manier kan ik de situatie overzien. Zo heb ik eigenlijk ook kunnen zien waar de vlinderwezens naartoe verdwenen zijn. Wanneer ik geprobeerd zou hebben hen achterna te snellen, zouden ze me beslist ontglipt zijn. Mijn vermeende passiviteit heeft me dus verder gebracht dan blinde actie gedaan zou hebben. Ook de vlinder werd voor zijn wachten in de donkere cocon met geheel nieuwe capaciteiten beloond. Om te beseffen welke weg in welke situatie de juiste is, vertrouw ik op mijn gevoel. Dat vertelt me ook wanneer ik rust nodig heb en aan het begin van een verandering sta of in de hectiek het juiste gezichtspunt niet vind. Sindsdien neem is er de tijd voor om regelmatig gas terug te nemen en op een ander ritme over te schakelen.
©Loes Raaphorst 05/2005