Kind met ADHD
De beslissing een derde kindje te krijgen, neem je niet licht. Eerlijk is eerlijk, als je als moeder zijnde met twee kinderen ergens naartoe gaat heb je twee handen beschikbaar. Bij een eventueel derde kindje zul je er dus toch eentje los moeten laten lopen. Het klinkt misschien wat simpel, maar in de praktijk is het wel degelijk zo.
Ik wilde heel graag drie kinderen, dus na mijn twee dochters besloot ik de gok toch nog een keer te wagen (nee nee, niet voor een zoon; een meidengezin leek mij juist enig!). De zwangerschap was op zich een ramp; vanaf de 4e maand al plat in verband met weeën en vanaf dat moment ook een darminfectie, zodat ik niets maar dan ook niets binnen hield. Uiteindelijk ben ik 3 kilo aangekomen in al die maanden en mijn baby woog ook 3 kilo.
Het werd een jongen. En eerlijk gezegd was dat heel erg wennen. Niet alleen vanwege het verschonen, maar meer vanwege de beweeglijkheid van het mannetje! Hij lag werkelijk geen moment stil en met tien dagen rolde hij al bijna van de commode af. Er was nog iets heel anders dan bij mijn dochters: mijn zoon huilde bijna de hele dag. Als ik hem bij mij nam in een draagzak was hij rustig, maar alleen in zijn bedje was echt onmogelijk.
Nu hoor ik iedereen al denken…. ze verwende hem dus! Laten we wel even onthouden dat het dus niet mijn eerste was. Gelukkig niet, want dan waren er nooit meer kinderen bijgekomen, denk ik. Nee, ik was een ervaren moeder, bleef ik mijzelf vertellen. Ik wist toch zeker wel hoe ik met baby’s om moest gaan?
Mijn knul werd groter en groter en eerlijk gezegd was hij echt ontzettend lief voor mij! Ik kon echt enorm met en om hem lachen, maar ik kon hem geen seconde uit het oog verliezen. Hij deed echt de gekste dingen. ’s Avonds om zeven uur was ik helemaal uitgeteld. Helaas werd die zoon van mij elke nacht rond 12 uur weer wakker, om vervolgens niet meer in te slapen. Wat ik ook probeerde, hij bleef wakker!
Toen hij bijna vier jaar was ben ik met hem naar de huisarts gegaan. Ik heb hem toen op zijn bureau gezet met de mededeling dat hij maar moest weten wat hij met hem deed, maar dat ik het niet meer wist. Ik werd uiteindelijk doorverwezen naar een orthopedagoog, die mij helaas alleen wist te vertellen dat ik mijn zoon op een medisch kinderdagverblijf moest plaatsen! Ik heb bedankt en ben weggegaan. Mijn zoon was druk en moeilijk, maar niet ziek!
Ik ging dus weer alleen verder en uiteindelijk liep het spaak in groep 5 van de basisschool. Die bink van mij had nu eenmaal een sterk ontwikkeld rechtvaardigheidsgevoel en een juffrouw die iedereen verbiedt te eten in de klas en vervolgens zelf een boterham nuttigt, die heeft dus problemen met mijn kind. Het werd steeds erger en erger. Mijn zoon stond hele middagen voor straf op de gang en uiteindelijk liep hij zelfs weg van school. Thuis ging het al niet veel beter; hij sliep bijna helemaal meer, en ik dus ook niet. Soms was hij zo verdrietig dat hij mij vertelde dat hij liever dood wilde. Mijn hart brak!
Ik heb alle onderwijsinstanties in de regio ingeschakeld en ben ook bij een kinderarts beland. Eindelijk werd er serieus gekeken naar mijn zoon en er werd ADHD geconstateerd. Hij moest een training volgen in sociale vaardigheden en kreeg medicijnen voorgeschreven: Ritalin! Wat een uitvinding was dat!
De eerste keer dat hij Ritalin kreeg heeft hij voor het eerst van zijn leven ruim een uur aan tafel stil gezeten en aan een bouwplaat gewerkt! Dat was nog nooit voorgekomen! Na 3 uur stond hij op, liep even heen en weer en ik zag “iets” in hem veranderen en ja hoor… het was duidelijk uitgewerkt en de bouwplaat kon hem niet meer boeien.
Het heeft een paar dagen geduurd voordat wij de juiste dosering te pakken hadden, maar ik kreeg een ander kind terug. Inmiddels was er ook een plek voor hem op speciaal onderwijs. Niet vanwege zijn leervermogen, maar meer vanwege het feit dat op zijn oude school men totaal niet in staat was om te gaan met dit soort kinderen. Hier zat hij op zijn plek. De leraar was gewend aan dit soort gedrag en stuurde mij zoon regelmatig even naar buiten, met de mededeling dat hij maar even heel hard een rondje om de school moest rennen. Hierdoor raakte mijn zoon zijn energie weer even kwijt en kon daarna weer rustig doorwerken in de klas.
Ook thuis veranderde er heel veel. Hij ging slapen! Nog niet lang, maar toen hij 10 jaar was kwam ik op een ochtend in zijn kamertje en toen sliep hij nog. Ik heb staan huilen als een kind. Ik had mijn zoon nog nooit slapend gezien! Ook niet als baby!
Is het echt zo simpel, hoor ik u vragen? Nee natuurlijk niet, er komt veel meer bij kijken. De eerst volgende ouderavond op school hoorde ik echter iets waar ik heel erg van onder de indruk was. Ieder kind moest een opstel schrijven over een grote gebeurtenis uit hun leven. De meeste kinderen hadden iets geschreven over hun verjaardag, een bezoek aan de dierentuin of het overlijden van een opa of oma. Mijn zoon niet… hij had een opstel geschreven over de eerste keer dat hij Ritalin had gekregen. De tranen liepen over mijn wangen! Ik wist dat ik de juiste beslissing voor hem genomen had.
Inmiddels zit mijn zoon niet meer op speciaal onderwijs. Met de juiste begeleiding is hij met sprongen vooruit gegaan en kan hij weer in het reguliere onderwijs terecht. Hij is van heel diep gekomen, maar heeft het toch gered! Ik ben heel trots op hem en ook op mijzelf, want een kind met ADHD haalt je zelfvertrouwen als moeder flink onderuit!
©Loes Raaphorst < 2005
Reageren? Gebruik de reactieknop bovenaan deze pagina; vermeld wel even of jouw reactie online mag.
Hoi!
Mijn dochter van 7 die juist al baby super was heeft vanaf net 4 jaar diagnose ADHD gekregen. Tot die tijd was ze enkel psychomotorisch zeer vlot maar géén ADHD gesignaleerd. Vandaar dat wij géén Ritalin willen, zeker omdat ze amper reageerde op dosis 2 keer 5 mg per dag. We weigeren te verhogen maar hebben haar op “dieet” gezet zonder kleurstoffen (E100 t/m 120) E621 ofwel smaakversterker, géén suikers ook, ook paprika en chocolade reageert ze flink op qua drukte. Het is dat jouw zoon vanaf geboorte al ADHD kenmerken vertoonde maar wie weet helpt dit ook allemaal extra bij je zoon ? Hoe jong is hij nu overigens dan wel nog aan de medicatie?
Groet, Xantippe
Bron Email©Loes Raaphorst 08/2007
J is ons eerste kind, hij is met 34 weken geboren, middels een keizersnede, omdat de placenta niet goed meer functioneerde. Toen hij 6 weken oud was mocht hij naar huis. Hij was een drukke prikkelbare baby veel huilen, weinig slapen. Vanuit de omgeving werd er gezegd dat we hem te veel verwende. Op de peuterspeelzaal klaagden ze over hem dat hij druk was en niet te corrigeren.
Toen onze tweede zoon werd geboren, ging er bij ons een wereld van verschil open, dus zo kon een baby ook zijn. Inmiddels op de kleuterschool aangekomen met J, kregen we klacht na klacht van schooljuf en ouders van andere kinderen over zijn drukke niet te corrigeren gedrag. Ergens op visite gingen we met hem niet meer: hij zat overal aan, mensen zagen je liever gaan dan komen met hem.
Ik heb me erg eenzaam gevoeld en ging twijfelen aan mezelf, wat weer versterkt werd door mijn omgeving die zei, je moet hem gewoon harder aanpakken. Zelfs opa en oma vonden dat hij maar een ouderwets pak op zijn billen nodig had.
Uiteindelijk via de schoolarts in groep drie bij de GGZ gekomen, en de diagnose adhd gesteld, Ritalin gekregen en inderdaad een behoorlijke verbetering, maar toch altijd dat wijzende vingertje van andere ouders, over je kind, waardoor ik me heel onzeker ben gaan voelen.
Na groep 8 J op gewoon VMBO gedaan, dat liep in het tweede jaar compleet mis. Na overleg zou hij naar een cluster 4 school gaan, speciaal onderwijs voor kinderen met psychische problemen, maar een wachtlijst van maanden, op het gewone VMBO wilden ze dat niet afwachten.
Hij hield zich aan geen ene regel stichtte brand, pikte snoep, loog en spijbelde, ook thuis geen land mee te bezeilen, loog en stal geld uit mijn portemonnee. Na 4 weken thuis gezeten te hebben, zeer moeilijk voor ons en zijn jongere broertjes, kwam er een plekje op de cluster 4 school .
J is nu redelijk rustig , maakt zijn schoolwerk, en doet zijn best. Hij heeft echter, in de periode, voor zijn nieuwe school geld gestolen van onze buurman, heeft dit terug betaald, excuses gemaakt, en voor deze buurman was de kous af. Echter zijn tante, onze schoonzus weet dit en heeft samen met zijn opa en oma mijn ouders dit rond gemaild, gebeld en gemeld bij diverse instanties, waardoor J in de buurt met zijn nek wordt aangekeken.
Ook gaan er nu praatjes in de wijk dat hij kleine meisjes zou lastig vallen. Onze zoon is onzeker, durft zich niet meer te vertonen op straat, en ik voel dat er over me gepraat wordt en word hier er ongelukkig van.
Inmiddels gaat het erg goed met onze zoon heeft een baantje, mag volgen jaar naar het ROC en gedraagt zich goed. Als ouder met een kind met ADHD word je al gauw gezien als slechte opvoeder. Onze anderen twee zoons hebben geen ADHD, leren goed, hebben bergen vriendjes en veroorzaken nooit problemen.
Zij hebben echter wel last van de dingen die over hun grote broer worden beweerd. Wij hebben dan ook voor J via jeugdzorg een pgb budget zodat hij af en toe een weekend of vakantie op een speciaal ADHDkamp kan, zodat je even een hap lucht kan halen.
Waar ik het meeste verdriet van heb is dat je eigen familie je zo weinig steunt. Ze steken een mes in je rug door te zeggen dat wij niet inzien dat onze zoon niet deugd , waardoor ze zich zelf vrij pleiten om dat ze als opa en oma nooit voor ons een ondersteunende rol hebben gespeeld. Wij hebben vertrouwen in onze zoon, al zal zijn weg moeilijker zijn dan andere kinderen zonder ADHD.
Bron Email©Loes Raaphorst 03/2010
Wat mij als moeder van een adhd-er het meeste pijn doet is de volgende uitspraak “tegenwoordig heeft iedereen maar adhd” of “kinderen worden tegenwoordig meteen aan de medicijnen gezet”.
Niets is minder waar en alleen ouders met echte adhd kinderen weten dat. Anderen kunnen zich niet indenken hoe het is om te leven met zo’n kind. Hoe zwaar het is. Dat doet misschien nog wel het meeste pijn, het onbegrip in je directe omgeving…
Bron Email©Loes Raaphorst 06/2010
Ik heb tranen gehuild bij het lezen op deze site. Mijn zoontje is bijna 8 jaar en heeft sinds kort ontdekt adhd. Natuurlijk loop ik al vanaf zijn 3de/4de jaar met zijn gedrag te tobben. Al verschillende opvoedkundige hulp aan huis gehad, bureau jeugdzorg ingeschakeld, de huisarts maar geraadpleegd en die stuurde ons door naar een kinderpsycholoog waar we nu een half jaar bij zitten. Een heleboel kenmerken haal ik uit de verhalen hier, niet alles is hetzelfde als bij mijn zoon, maar het kan natuurlijk bij iedereen anders zijn.
Maar idd de machteloosheid al die jaren dat je denkt dat je het verkeerd doet of allemaal verkeerd gedaan heb, het vele onbegrip van de omgeving. School helpt wel mee gelukkig, maar nu in groep 5 is het contact met de leraren toch een stuk minder, dus ook daar weer achteraan, het constante op je hoede zijn en beziggehouden worden door je zoon. Ook ik ben wel blij als ’s avonds hier alles om 20.15 op bed ligt. Ook heb ik nog een zoontje van 1,5 jaar; ook die is nu druk en opstandig als hij zijn zin niet krijgt of iets niet lukt dus daar ga je je nu ook al zorgen over lopen maken natuurlijk.
Gelukkig helpen mijn vader en schoonmoeder me wel waar ze kunnen, maar van mijn zus krijg ik geen begrip en hulp en van mijn zwager en schoonzus ook niet terwijl die zelf nu een grote knul hebben van inmiddels 16 die al jaren adhd heeft en het nu goed met hem gaat en van de medicijnen af is. Ook wij gaan bijna nergens naar toe. Mijn zoontje zit nu nog niet aan de medicijnen maar moet eerst met structuur en regelmaat alvast aan het werk gaan en een gesprek met school hebben gehad om te horen hoe hij daar is.
In de kleutergroepen 1 en 2 hebben we constant op het matje moeten komen (maar moet zeggen er zaten dan ook wel ruim 33 kinderen in zo een kleine klas 2 jaar lang). In groep 3 op een paar kleine akkefietjes na ging het wel redelijk goed (maar toen had hij een klas van 22 kinderen). Toen kwam groep 5 weer een klas met 29 kids en lekkere drukke kinderen, en nu is het inmiddels groep 5 en hoor nog steeds niets van juf of meester.
ik zoek dan ook sites of een site waar meerdere moeders zitten met kinderen met adhd waar je gewoon net als bij hyves ofzo even met elkaar kan chatten of gewoon als lotgenoten onder elkaar je ei even kwijt kan of info kan vragen enz. Dus als er tips zijn graag.
Bron Email©Loes Raaphorst 09/2010
Hoi, ik weet precies hoe dat voelt. Mijn zoon heeft ook adhd, hij wordt vier jaar in november en is sinds april aan de medicatie. Oh wat zijn wij blij; we hielden het niet meer vol, waren altijd moe, een kind dat niet wou slapen en hartstikke druk overdag. Wat zijn wij blij dat we hem hebben laten testen.
Als ouder weet je best dat iets niet klopt met je kind en gelukkig hebben wij een hele goede huisarts, die zelf ook kinderen heeft met adhd. Dus met alle testen en hulpverlening heeft dit een half jaar geduurd tot we een uitslag hadden; dat was wel een uitgestelde diagnose van adhd maar wel alle kenmerken met advies medicatie en een aanvraag voor een rugzakje voor school, wat er nu ook net door is.
Dus als je de goede begeleiding krijgt kun je hier ook heel ver mee komen. Ik hoor zo vaak van andere ouders die voelen dat ze met de rug tegen de muur staan, omdat ze niet worden begrepen door familie, of partner of hulpverlening. Dus laat je niet gek maken door anderen, jij als moeder kent je kind door en door en laat je niet van de wijs brengen met ach dat valt toch wel mee.
Nee zij gaan weer naar huis met een uurtje en jij kunt niet slapen en raakt gestrest van een kind met adhd, laat staan hoe je kind zich voelt als andere kinderen niet met hem willen spelen omdat hij zo anders is, dus dank je wel voor de ritalin. Wij zijn weer een gezond gezin met een gelukkig kind .
Bron Email©Loes Raaphorst 09/2010
Mijn jongste zoon heeft ook de diagnose adhd gekregen afgelopen jaar. En hierbij heeft hij dcd. (motorische achterstand en leerproblemen). Hij is nu 7 jaar. Ik ben niet geschrokken van deze diagnose,omdat ik als moeder al lang in zag dat onze M anders was. Ik herkende bij hem iets anders. Onze M is hoog gevoelig en pikt veel meer op dan de normale doorsnee mens. dit geldt voor prikkels uit zijn omgeving,maar ook prikkels die voor de normale doorsnee mens niet waar te nemen zijn.
Wij hebben ook het advies gekregen om te starten met medicatie. Hier ben ik erg op tegen. Als iemand een hersentumor heeft geef je toch ook niet alleen pijnstilling voor de hoofdpijn, nee dan pak je de tumor aan. Wat ik hier mee wil zeggen zoek eerst eens uit waarom een kind dit gedrag vertoont, kinderen hebben niet voor niks dit gedrag, Hier zijn heel veel oorzaken voor. Variërend van zwangerschap, voeding tot relatieproblemen tussen de ouders, negatieve mensen in zijn of haar omgeving,stralingen, nare ervaringen enz. enz.
Ik weet het is hier even gemakkelijk neer getypt. Nou heb ik het geluk dat ik zelf ook hoog sensitief ben en hierdoor onze M goed kan begrijpen. Hierdoor sta ik stevig in mijn schoenen. En kan ik onze M die veilige thuis basis geven die hij zo hard nodig heeft in deze maatschappij.
In mijn ogen kunnen medicijnen verlichting geven (zoals de pijnmedicatie bij een hersentumor), maar ze lossen het probleem adhd niet op. Denk niet dat hier alles van een leien dakje gaat, ook wij als ouders moeten er voor knokken dat het goed blijft gaan met onze M,en dat is niet altijd gemakkelijk. Er zijn momenten dat ik denk, medicijnen waren nou wel gemakkelijk geweest,maar iedere keer komt er wel weer iets op ons pad wat ons de kracht geeft om het op onze manier te doen.
Ik wil de ouders die het op een andere manier doen niet aanvallen. Ik wil alleen maar laten horen dat er meerdere wegen zijn die naar Rome lijden (oftewel naar de volwassenheid ) Ik kan er nog veel dieper op in gaan,maar daar maak ik het nu niet duidelijker op.
Gr Astrid
Bron Email©Loes Raaphorst 12/2010
Beste allemaal,
Dit is inderdaad allemaal zo herkenbaar. Als baby wist ik dat er iets niet niet goed zat. Hij is opgewekt en in sneltempo geboren. Hij had geen zuigreflex. Hij kwam drie weken te vroeg wat op zich niet heel erg is. Na zijn eerste jaar was hij hyperactief en was niet te corrigeren. Zat overal aan. Als wij op visite gingen, was ik in andermans ogen altijd te streng en niet liefdevol, ik moest zo was het advies van anderen zijn positieve gedrag meer belonen. Maar er viel niet veel te belonen, want de hele dag door gingen er tal van dingen mis. Ik kon mijn kont werkelijk niet keren of er gebeurde weer wat. V.a. die tijd was hij 2.5 jaar ‘snachts wakker en meestal begon dat als wij naar bed wilde gaan. Mijn exman heeft in die jaren me 5 keer geholpen in de nachten door het over te nemen. Over de manier waarop zal ik zwijgen, uiteindelijk door alle spanning die dat opleverde nam ik het zelf maar weer over.
Overdag had hij zo’n 10 – 15 driftbuien per dag. Liep me overal achterna, als ik moest plassen, als ik ging douchen, als ik de was deed, moest stofzuigen, dan ging hij op de stofzuiger zitten. Ik was helemaal kapot na een aantal jaar en begon me mateloos te irriteren aan mijn bloedeigen kind. Hij was niet te straffen, het kwam niet binnen of als hij gestraft was begon hij hetzelfde te herhalen. Daarbij waren er duidelijke tics de hele dag door. De tics veranderde keer op keer. Het varieerde van keelschapen tot neuriën, tikken met handen of tegen andere auto’tjes botsen de hele dag door, fladderen.
Het aankijken met een lege blik daar kreeg ik ook wat van, ik zag wanneer hij me aankeek…ik kon vertellen als brugman, maar dat het nooit aan kwam. Soms ging dat beter en had ik contact. Mijn omgeving vertelde me dat ik overbezorgd was. Toen het duidelijk was dat hij een behoorlijke achterstand had, kwamen onze beste vrienden aan met een voorlees-boek, ‘misschien is het tijd dat jullie hem meer gaan voorlezen’. Ik las elke avond voor, ondanks ik meestal dacht, ‘leave me all alone, ik ben helemaal kapot. Maar vanuit mijn moedergevoel wilde ik het beste geven aan mijn kind.
Toen ik ging zoeken op psychisch gebied, ging er een wereld voor me open. Nu wist ik het zeker ik heb niet alleen een kind met een psychische stoornis in huis, maar ook een echtgenoot. Ik draaide van alles uit voor mijn exman en zweeg over mijn andere ontdekking, ik zou me kunnen vergissen niet waar? Vervolgens werd er 1 blad, hooguit twee gelezen en werd het weggelegd. In combi met weinig hulp van hem in de opvoeding en het niet kunnen inleven, meeleven was het voor mij toen al duidelijk dat ik ooit van hem af zou gaan.
Inmiddels was ik in verwachting van ons meisje en was me ervan bewust dat ik alleen met mijn kindjes verder zou gaan. Er gingen jaren overheen, scheiding, onderzoeken kinderpsychiaters. Hij is nu 7 jaar en heeft na 4 onderzoeken pas de goede diagnose gekregen en dat is een zware meervoudige psychische stoornis, namelijk MCDD, ADHD, ODD, autisme wordt nog eens apart genoemd, en is zwakbegaafd. Alleen de MCDD is al een verzameling van stoornissen. Dat 1 mensje dit allemaal kan hebben. Erg aangrijpend! Als hij ouder is moeten we maar eens kijken of we alles wel goed in kaart hebben gebracht, aangezien de allereerste diagnose alleen ging over zijn PPD-NOS in combi met ODD.
Zelf heb ik er zoveel over geleerd, gezien en mee gewerkt, dat ik op een gegeven moment meer wist dan de gezinscoach die me door de strot is geduwd. Aan die hele man hebben we helaas niets gehad. En geloof me, ik stond echt open voor tips. Nu was het zo dat de tips die we kregen allang in de praktijk werden uitgevoerd. Moedeloos werd ik ervan. Wie kon me nu toch eens echt helpen. Hoe lang ik niet met het speciaal onderwijs ben bezig geweest, eindelijk zit hij daar nu na twee jaar vechten voor hem. Zijn vorige reguliere school wilde er alles aan doen, had twee superjuffen. Maar laten we eerlijk zijn deze kindjes die het zo moeilijk hebben, horen niet op het reguliere onderwijs, vermoeiend voor het kind, leerkrachten, andere kindjes.
Thuis was hij niet te houden en op school ging het wel. Alle prikkels kwamen er na heel erg zijn best te hebben gedaan en bij mij uit. Hoorden mensen denken, het ligt gewoon aan haar. ik heb respect gemist, heb me alleen gevoeld, kreeg inderdaad ook geen steun vanuit mijn omgeving. Ik heb gewerkt als een paard. twee burn-outs gehad, door weinig hulp van buitenaf, niemand nam het serieus. Ik was door en door verdrietig en vond het moederschap afschuwelijk en dodelijk vermoeiend, geen lol aan. Ik begon depressief en onzeker te worden, zo neerslachtig dat ik zelfs dacht…please neem me mee, ik kan het niet meer en ik wil het niet meer….
Vreselijk, maar zo voelde ik me echt na al die jaren. Ik stond er echt helemaal alleen voor. Voelde me een waardeloze moeder, waardeloos mens. Ik was de schaamte voorbij en had mezelf niet meer in de hand. Het kon me niet meer schelen want wat ik ook deed of ondernam om mijn zoon te helpen liep uit op een fiasco. Godzijdank bleef het niet zo en probeerde ik na een lange verdieping in de materie aan een nieuw beging, met nog meer structuur, regelmaat, goede voeding, en begeleiding van hem. ik wist op een gegeven moment precies hoe hij zich voelde. Ineens begreep ik hem. dit kwam pas na het accepteren dat hij was zoals hij was. Was voor mij echt een rouwproces, iets wat me heel zwaar viel.
Inmiddels heb ik een lieve vriend waarmee ik samen woon samen met de kids. Hij is zorgcoördinator en is bekend met de problematiek. Mijn ex, vroeg me enige tijd geleden wanneer hij van zijn antipsychotica afkon. Dus hij snapt het nog steeds niet. mijn zoontje heeft op slechte momenten kinderpsychoses gehad en dacht dat hij dood ging. Voortkomend uit een opmerking van iemand ‘als je niet eet en drinkt ga je dood’. Tijdens zo’n psychose at hij niet, dronk hij niet en sliep hij niet. Dit hielp dus niet mee. Na een jaar volledig inzetten voor hem (10 jaar van mijn leven)begon het vruchten af te werpen, het begon te werken, eindelijk.
Nu zit hij op het speciaal onderwijs en wordt gehaald en gebracht met het busje. Voor het eerst beleefd hij stilte in een schoolcomplex, nog meer structuur. en er is echt voldoende gezelligheid hoor! Hij heeft een terugval, waar ik op rekende. Alles is nieuw. Maar nu weet ik gelukkig dat het fases zijn en dat het niet zo blijft. Dus ik zet samen met mijn vriend de schouders eronder om hem weer te krijgen zoals hij daarvoor was. Ik wens iedereen heel veel sterkte en energie toe en geluk. Ik weet hoe het voelt om geen begrip te krijgen en hoe onwijs moe, verdrietig, boos, machteloos je kunt voelen.
Hadden mensen maar een idee he, wat wij als ouders allemaal moeten doen als je kind anders is. Inmiddels kies ik ook bewust voor mezelf en voel me daar inmiddels niet vervelend over. Zoek je rust op, blijf zoeken totdat je een redelijke balans hebt gevonden anders hou je het niet vol. Zoek naar de goede hulp, voelt het niet goed, blijf dan niet net als ik maar doormodderen met iemand , maar ga op zoek naar iemand waarbij het wel klinkt. Als moeder, ouder weet je het allerbest hoe je kind in elkaar steekt.
Nogmaals sterkte iedereen en als ik iemand kan helpen bij te staan door wat dan ook, help ik waar ik kan!
Vriendelijke groeten,
Mariska
Bron Email©Loes Raaphorst 09/2011
Aan alle ouders die denken dat ze zwak zijn omdat hun kind medicijnen nodig heeft
Aan alle ouders die wakker liggen van onzinverhalen op internet, want stel je voor dat er tóch…
Aan alle ouders die moeten vechten met de school, de omgeving en vaak ook zichzelf om te accepteren dat het níet vanzelf overgaat
Aan alle ouders die maar blijven rekenen en proberen omdat ze de juiste dosis toch óóit moeten vinden?
Aan alle ouders die hun trots opzij zetten en hun kind medische zorg geven, ondanks dat ze liever zouden doen alsof het probleem niet bestaat.
Ik ben jullie kind. Ik kon nooit spelen met andere meisjes omdat mijn concentratie tekort schoot. Ik was altijd stout, ook deed ik nog zo mijn best om lief te zijn. Jullie probeerden het te verbergen, maar ik zag de wanhoop in jullie ogen en wat vond ik het vreselijk dat ik jullie wéér pijn had gedaan. Ik kon nooit iets onthouden, werd altijd uitgelachen als de juf het voor de derde keer uitlegde en mijn hersens halverwege alweer op de screensaverstand waren gegaan. Ik voelde me raar en dom en vroeg toen ik zes was zelfs of sinterklaas mijn hoofd eraf kon halen omdat ik er zo moe van werd.
Jullie probeerden medicijnen. De dosis was te laag, te hoog, werd te vaak of zelfs niet vaak genoeg gegeven. Maanden moest er ge-expirimenteerd worden en jullie vroegen je af of jullie mij dat wel aan moesten doen. Toch zette jullie door.
De basisschool kwam en ging, en ik werd ouder. Drank en drugs werden mij tijdens de puberteit aangeboden, maar dankzij jullie had ik ze niet nodig om rust in mijn hoofd te krijgen. Mijn adhd werd erger rond mijn 15e en ik kreeg slaapproblemen. Jullie waren opnieuw alert, gaven een extra dosering en zorgden dat ik naar bed ging als de medicatie nog werkte. Ik werd nu niet meer wakker gehouden door de chaos in mijn hoofd en sliep als een os. Studeren was moeilijk, maar dankzij de medicijnen niet onmogelijk. Ik haalde mijn MBO diploma als beste van mijn klas en was hongerig naar meer.
Ik ben nu een volwassen vrouw van 25. Ik wil zelfstandig gaan wonen en dankzij mijn medicijnen kan ik zelf de organisatie en structuur aanbrengen die daarvoor nodig is. Volgend jaar haal ik mijn HBO diploma informatica en kan ik blijven werken bij het bedrijf waar ik afstudeer. De toekomst zal niet zonder hindernissen zijn, maar dankzij jullie heb ik rust in mijn hoofd, een stabiele en gelukkige jeugd als basis, en vaardigheden waar ik op terug kan vallen als het toch mis dreigt te gaan. Ik huil niet meer; ik hoop.
Dank jullie wel, lieve ouders. Ik zou het niet zonder jullie gekund hebben.
Bron Email©Loes Raaphorst 06/2012
ADHD en Reiki – onverwachte combinatie?
Reageren? Gebruik de reactieknop bovenaan deze pagina; vermeld wel even of jouw reactie online mag.