King – zeven maanden

Zo we hebben weer een mijlpaal bereikt: ik ben 7 maanden! Inmiddels kijken alle mensen die bij ons in huis komen, erg van me op. Ze schatten me allemaal al veel ouder, omdat ik zo groot ben 😉 

Prrrrrr…. hebben zeker nog nooit eerder een mooie kater gezien! 

Oh heb ik al verteld dat ik heel technisch ben? De baas had weer eens een zooitje van alle snoeren gemaakt, dus ik ben hem maar even gaan helpen! Hij vond het geloof ik niet zo heel erg leuk, maar ja, ik heb er verstand van.

Vrouwtje zegt altijd dat de snoeren netjes samengebonden moeten worden, maar dat ben ik helemaal niet met haar eens hoor. Dit is veel leuker: zo zit het tenminste goed in de knoop en kan ik mijn hart ophalen.

We kwamen ook nog van alles en nog wat tegen onder en achter dat kastje: m’n muisje, een propje en ook nog een pen die ik gepikt had.

Helaas werd die gelijk weer opgeborgen. Maar m’n muisje heb ik nu maar in m’n mandje gelegd: daar slaap ik nu mee. Ik heb een heel raar mandje gekregen: een transportbox? Geen idee waarvoor hoor!

Dit is mijn eigen plekje op het aanrecht. Ja, natuurlijk mág ik op het aanrecht, duhhh Ik moet toch zeker rustig kunnen eten, zonder dat Zita m’n bakje leeg schrokt?

Vrouwtje heeft mij geleerd dat als zij niet aan het koken is (tenminste ze dénkt dat het zo genoemd wordt) mag ik gewoon lekker languit liggen. 

Ik speel ook heel graag met water trouwens. Helemaal te gek om m’n kop onder de kraan te steken. En dan natuurlijk flink schudden, zodat de ramen vies worden ;-P

 

 

Zo en nu is het tijd voor een speciale fotosessie: mijn vrouwtje heeft het namelijk voor elkaar: ik krijg er een speelkameraadje bij! Maar, eerst moet er nog iets anders gebeuren. Dat is de reden dat die transportbox dus in de kamer is komen te staan. Ik schijn over een paar dagen op reis te gaan. Helemaal naar Rotterdam, maar m’n vrouwtje gaat wel mee. Ik moet naar een hele speciale dokter: ik snap het niet zo goed nog, maar het heeft met ‘jeweetwel’ te maken. Ternminste dát zeggen ze steeds. Vrouwtje heeft wel beloofd dat ze bij me zal blijven, dus ik hoop maar dat het allemaal een beetje leuk gaat worden.

 

     

Hoe dan ook, hier zijn we dus: m’n vrouwtje en ik! Ze heeft me meestal niet zo vast hoor: normaal word ik meteen over haar schouder ‘gegooid’, want ik ben veel te zwaar om nog op op één arm te hangen 🙂 Het leuke van haar schouder is dat ik dan haar haren kan wassen! Prrrrrr…. heerlijk lekker schoonmaken! Het is alleen zo láng! Ik verslik me er bijna in!

 

 

Hee wat zie ik nu weer? Hmmm, Zita is weer eens jaloers. Die loopt te springen en te draaien: wil zeker ook vrouwtjes haar wassen. Nou mooi niet, dát is mijn taak hoor, langneus! Bovendien, mijn vrouwtje wil helemaal niet dat honden haar likken. Dat mogen alleen katers zoals ik!

 

 

 

Het is jammer dat er geen geluid bij deze foto’s zit, want als jullie nu de baas zouden horen: King, kijk dan.. King, hierzo… Pssssttttt pssssttttt Daaag, alsof ik daar naar ga luisteren. Die oren van mij zijn niet om te luisteren hoor; die zijn alleen bedoeld als standaard voor m’n mooie pluimen! Dus ik kijk écht niet als ik niet wil hoor!

 

 

 

Trouwens, zo komt m’n  kraag ook beter uit, ahum! Ik moet wel een beetje om m’n ‘appearance’ denken natuurlijk. Eerlijk is eerlijk, je weet natuurlijk maar nooit, welke mooie poes deze foto’s ziet! Moet ik wel een beetje indruk maken met m’n mooie vacht. Jammer dat m’n staart er trouwens niet op te zien is. Moet ik baasje nog wel even uitleggen dat ik dat voortaan anders wil.

 

 

 

Maar vooruit dan maar: één blik in de camera omdat hij het zo lief vraagt 🙂 Ik bedoel maar, hij heeft tenslotte wel over z’n gouden hart gestreken en mij in huis genomen! Al begrijp ik werkelijk niet waarom dat zo lang geduurd heeft hoor: iedereen die mij ziet weet toch zo wel dat katten de liefste dieren ter wereld zijn? ;-P

 

 

terug wordt vervolgd

©Loes Raaphorst 05/2010