Knie – versleten
Er worden al jaren grapjes gemaakt over mij: ik zou liever lui dan moe zijn, ik zou de auto pakken om onder een wandeling van vijf minuten uit te komen en waarom heb ik wel een hond als ik niet van lopen hou?
Toen ik in de hoogste klas van de lagere school zat, gingen mijn ouders verhuizen. Ik moest toen dat laatste jaar dus op de fiets naar school. Ik heb het net nog even opgezocht: elke dag dus 11 km heen en 11 km terug fietsen.
Na de lagere school had ik precies één jaar mazzel: we woonden letterlijk aan de overkant van het VWO waar ik naar toe ging. In mijn 2e jaar besloten mijn ouders wéér te verhuizen. Het resultaat bestond uit 13 km heen en 13 km terug fietsen, elke dag opnieuw! Maar gelukkig ging na 3 jaar de school verhuizen. Dat scheelde wel 3 km!
Inmiddels was ik gaan dansen en zelfs vrij fanatiek, dus naast dat fietsen, kreeg ik echt wel beweging genoeg.
In 1977 kreeg ik tijdens het traplopen een zware tas tegen mijn knie. Maanden fysiotherapie was het gevolg, maar het mocht niet baten. Ik kon amper meer lopen en al helemaal niet meer fietsen.
In het voorjaar van 1978 ben ik geopereerd aan mijn knie: kraakbeen zou versleten zijn (ik was pas 16). Stukje bot van eigen heup tussen knie en scheenbeen gemonteerd. Heel experimenteel allemaal en de operatie was dan ook geen succes! Ik heb letterlijk opnieuw moeten leren lopen. Ik heb toen wel geroepen, dit laat ik nooit meer doen!
Na het revalideren bleef de pijn aanhouden. En al was ik gewend om op de fiets naar school te gaan, fietsen zonder pijn ging niet meer en helemaal niet meer met tegenwind.
In 1979 besloot ik terug naar de orthopeed te gaan. De man wist het ook niet meer en kon niet veel meer zeggen dan: je moet er maar mee leren leven. Ik danste toen op redelijk niveau en heb dat op moeten geven.
Toen ik op mijzelf ging wonen, was dat in een flat, 3 hoog, zonder lift, dus al snel begaf m’n knie het helemaal. Dus terug naar een andere orthopeed in 1985. Die man spande de kroon. Ik moest mijn beenspieren maar gaan trainen! Na alle fysiotherapie, het fietsen en het dansen, was er echt niets mis met mijn beenspieren!
In 1990 kon ik eindelijk uit die flat weg. Mijn huis had ook wel een trap, maar dat was maar één keer per dag, dus dat scheelde wel. Dus midden jaren ’90 toch het dansen weer opgepakt. Had altijd een dag last maar het ging weer. Fietsen en traplopen bleef wel een probleem, maar gelukkig had ik inmiddels een auto. Het dansen heb ik in 2000 toch weer op moeten geven, want ik werkte inmiddels bijna fulltime in een winkel. Hele dagen staan en lopen, om over het vele knielen bij het vakkenvullen maar te zwijgen, waren niet echt een succes voor die knie.
In 2003 weer begonnen met dansen. Helaas maar 1 seizoen vol kunnen houden want het ging echt niet meer, dus uiteindelijk de knoop maar weer doorgehakt en naar een andere orthopeed in 2004. Als ik al dacht dat ik alle eikels op kniegebied ontmoet had, kwam ik bedrogen uit: deze gaf wel toe dat de knie versleten was, ik eigenlijk een nieuwe zou moeten, maar ‘u bent te jong mevrouw, komt u maar terug als u 65 bent!
Nog even tegen gesputterd met het feit dat het helemaal niet zeker is of ik ooit 65 ga worden, ik nu leef en nu niet meer kan lopen, maar het was tevergeefs. Misschien had ik toen voor een second opinion moeten gaan, zoals iedereen nu zegt, maar voor mij voelde het toen als een vierde opinie en ik had m’n buik wel even vol van al die meelevende artsen en hun idiote adviezen.
We zijn weer elf jaar verder. Inmiddels kan ik dus helemaal niet meer fietsen, dansen kan ik ook niet meer, lopen gaat heel moeizaam en zelfs de crosstrainer is te zwaar. De hond uitlaten én boodschappen doen op dezelfde dag gaat niet meer en ondanks pijnstillers word ik ’s nachts wakker van de pijn.
Maar eindelijk heb ik een dokter gevonden die me wél denkt te kunnen helpen. En raad eens? Hij wil het ook! Dus, voor iedereen die mij liever lui dan moe heeft genoemd en meer van dat soort aardigheden: just walk a mile in my shoes; ik heb niet overdreven: er is écht wat mis met die knie van mij!
Zo.. dat lucht op. En, al zie ik er best heel erg tegenop, nu aftellen naar de dag dat ik eindelijk van die knerpende scherpe stekende brandende schurende pijn af zal zijn!
©Loes Raaphorst 06/2015