Life goes on… – een bestelling
Gisteren kregen we de laatste rekening van de dierenarts binnen.. van Scheff. Geen losse eindjes meer: het is klaar, finito, finished, afgelopen. Daág grote lieve zwarte kater…. alweer eentje die de regenboogbrug over is gegaan. Ik hang absoluut geen enkele godsdienst aan, maar ik weet dat er een ‘Boven’ is waar alle zielen terecht komen. Dus ik troost me bij de gedachte dat Scheff daar nu is, samen met Jerry, Glen, Hardin, Zita, Chip, Smoky, Minoes de York, Sjimmie, Sjors én 1e Sjimmie, Minoes de Poedel, Tiuri, Tessa, Tascha I en II, Minoes de poes, Minet, Muisje en Dominee. En als het mijn tijd is, weet ik zeker dat ik ze weer zal zien en kan knuffelen.
Ja, een heleboel dierenvriendjes, maar zeg nu zelf, mensen stellen je vaak teleur… mijn dieren niet: die waren en zijn altijd blij me te zien. Vroeger thuis hadden we altijd katten. Op een gegeven moment werd er gedacht dat mijn vader allergisch voor de katten was. Helemaal precies weet ik het niet meer, maar hij moest op een middag naar het ziekenhuis voor een uitgebreid onderzoek en een paar dagen later weer terug voor de uitslag. Thuis zaten we in spanning te wachten, want er was nog steeds een poes thuis…. Het werd steeds later en ik merkte dat mijn moeder een beetje zenuwachtig werd, waar papa nu toch bleef. Veel later dan verwacht kwam mijn vader aanzetten…. met een heel klein katje, wat hij uit het asiel had gehaald. Hij bleek niet allergisch, (tenminste, dát denk ik), en was meteen maar weer naar het asiel gegaan om ons te verrassen met een kitten. Ik heb het dus van niemand vreemd!
Want JA, als het aan mij ligt, komt er zo snel mogelijk een kitten. Nee, niet om Scheff te vervangen, of Jerry, of Glen of Hardin, maar gewoon omdat ik nu eenmaal zielsveel van katten houd. Ik ben een kattenmens, geen mensenmens. Zelfs mijn eigen dochter en oudste kleindochter zie ik niet meer (niet mijn keuze trouwens!) dus ik weet echt wel genoeg van afscheid nemen, maar ik wil gewoon graag weer het plezier beleven van een kitten. De afleiding die het brengt, de vrolijkheid in huis, het ontdekken en ook weer meemaken hoe de oudere katten daar op reageren.
Ik heb een tijdje geleden mijn ‘plan van aanpak‘ geschreven; het komt rap dichterbij. Ik weet ook al precies wat het gaat worden en ook de namen heb ik al bedacht. Absoluut worden het weer Maine Coons. Na alle soorten die ik van dichtbij heb meegemaakt, springt een Coon er toch echt bovenuit. En… het moet een hele grijze, oftewel blauwe worden, en een hele zwarte, oftewel solid black worden. Ja, I know, ik heb het meteen over 2 kittens, maar dat hoeft niet tegelijk. Sterker nog… ik wil nooit meer zo snel op elkaar een kitten in huis. Het was super gaaf, 7 poezels in 2 jaar, maar het betekent dus ook dat je het risico loopt dat je snel achter elkaar afscheid moet nemen, zoals ik nu heb mee moeten maken. Bovendien, toen ik nét mijn laatste kitten kreeg, kwam er ook een kleinkind bij, waardoor ik veel te veel van mijn kitten gemist heb! Ja, ik weet het, ik ben een rare oma, maar die laatste kitten loopt hier nu als een ruim 9 kilo wegende haarbal door het huis en die kleindochter zie ik al een tijd niet meer!
Dus ik doe hierbij een bestelling bij het Universum. Ik bestel 2 Maine Coon kittens: Blue, of Blue/smoke, en een Solid Black. Absoluut katers! De zwarte ga ik vernoemen naar de allereerste bassist van Elvis… Bill Black! En de grijze ga ik Scott noemen… naar Scotty Moore. Scott en Billy… leuk toch? Of heel misschien toch James… naar James Burton…. maar dat mag Lex dan beslissen 🙂 Ik ben de beroerdste niet. Maar, er moet wel een paar jaar tussen zitten. Dat plan van aanpak vind ik echt een heel goed idee. Behalve dan dat ik eigenlijk geen zin heb om nog heel erg lang te wachten. Dus ergens deze zomer (na onze vakantie) ben ik er helemaal klaar voor. Ik moet natuurlijk nog wel even manlief lief aankijken/ompraten/zo gek krijgen, want als ouderwetse huisvrouw ben ik nu eenmaal financieel afhankelijk. Gelukkig heb ik een rijke vent aan de haak geslagen dus daar heb ik alle vertrouwen in.
Nu wilde ik hier graag een paar foto’s laten zien van een blauw kitten, maar ik heb dus ondanks Hardin en Glen, geen foto’s van hoe zij waren als kitten. Beide katten heb ik namelijk niet als kitten gekregen! Nóg een goede reden om daar dus heel snel verandering in te brengen!
©Loes Raaphorst 02/2019