Loes van Loon – Psychometrie in Zoetermeer
17 november 2008 was het zover. Ik woon inmiddels een half jaar in Zoetermeer en hoorde dat Loes van Loon te gast zou zijn bij de spirituele vereniging Namaste. Omdat ik alle boeken van Loes gelezen heb, flink veel ‘reclame’ voor haar maak op mijn website, wilde ik deze avond voor geen goud missen.
Doordat ik zo enthousiast ben over Loes als medium, waren een vriendin, cursiste en cliënte van mij ook gekomen. De verwachtingen waren bij allemaal hooggespannen. Het was heel leuk om Loes weer even te zien, want ons contact bestaat bijna alleen uit e-mailen. Ze wist ook nog niet dat ik inmiddels dus in Zoetermeer woon, dus had mij ook niet verwacht. Ze was blij verrast en ik ook, maar dat bleek later pas.
Ondanks dat de zaal al flink vol zat, konden we een plekje vooraan bemachtigen. Niet écht belangrijk, maar als je, zoals ik, klein bent, is het toch wel lekker een keer niet alleen maar achterhoofden voor je te zien. We werden welkom geheten, en na een ‘spiritueel’ muziekje, (wat voor mij niet echt hoeft), stak Loes van wal. Behalve foto’s van overledenen lagen er dit keer ook sieraden op tafel.
Als eerste pakte Loes een foto…. van mijn vader! Ik schrok er gewoon een beetje van; al was het dan de derde keer dat ik een foto van mijn vader had neergelegd, eigenlijk had ik er dit keer geen rekening meer meegehouden dat ik ook daadwerkelijk ‘aan de beurt’ zou komen! Loes schraapte haar keel, en begon te praten: oh, ik moet deze kant op? (ze liep naar mijn kant van de zaal en stond een meter voor mij, terwijl ze dus écht niet wist/kon weten dat ze de foto van MIJN vader vast had!
Deze man, en weer schraapte ze haar keel, was heel gevoelig en liet beslist heel zelden z’n gevoelens zien. Hij verborg ze liever achter een glimlach, maar hij was oh zo gevoelig. Het schrapen van haar keel begon Loes op te vallen, en zij excuseerde zich voor dat feit en vertelde meteen dat de man van de foto haar dat liet doen en dat zij dat normaal niet doet. Ik had het echter al herkend! Als mijn vader iets belangrijks te zeggen had, dan deed hij dat altijd!
Loes vroeg: “van wie is deze lieverd?” en ik stak mijn hand op. Aangenaam verrast ging ze verder. Hij is hier al eerder geweest, maar je moet niet denken dat hij dit iedere keer zal doen hoor. (gelach in de zaal) De vorige keren was hij er wel, maar liet hij anderen voorgaan en nu hebben de anderen hem naar voren geduwd, zo van: ga nu maar meteen eerst, dan heb je het gehad! (weer gelach, en oh zo herkenbaar voor mij!).
Loes vertelde dat hij samen was met een andere man. Iemand waarmee hij tijdens het leven niet altijd door één deur kon, (zijn broer, mijn oom), maar ze hebben elkaar boven weer gevonden. Op mijn vraag of mijn vader bij zijn overlijden (hij is dood gevonden in het Bloemendaalse bos) pijn had gehad, schudde Loes haar hoofd, met een glimlach, maar vertelde ze, die man die achter hem staat zegt dat hij wel pijn heeft gehad hoor. Deze lieverd zelf zegt dat dat niet belangrijk meer is, omdat het al zo’n tijd geleden is. (24 jaar) Duidelijk heel kenmerkend voor mijn vader, want hij wilde nooit dat iemand merkte dat hij pijn had, of het benauwd had.
Ik mocht nog meer vragen, en wilde graag weten of mijn vader blij en trots is op dat wat ik nu doe. Hij reageerde dat hij dat inderdaad is, maar dat het hem heel erg verbaasd had, en dat hij dat echt nooit verwacht had. Logisch, als je weet dat hij mij het liefste op het conservatorium had gezien. Toen ik echter een baan op een bank kreeg, was hij heel tevreden, omdat dat ‘goede vooruitzichten’ had.
Verder liet Loes weten dat hij heel blij is met het feit dat ik eindelijk m’n hakken in de vloer heb gezet en na zoveel jaren eindelijk voor mijzelf ben gaan opkomen. De tranen stonden in mijn ogen. Natuurlijk wist ik al jaren dat mijn vader hier blij mee zou zijn, maar om het daadwerkelijk te hóren, is toch wel heel prettig!
Loes ging verder… doe de groeten aan die kale! En even wist ik niet wat ze bedoelde. M’n vriendin stootte mij aan en siste: lexxxxxxx. Ja, zei Loes, die kale, die dikke beer… Toen schoot ik helemaal vol, want mijn laatste vraag had ik al in mijn hoofd. Is hij blij met mijn man? Ja hij is een goede kerel en doe em maar de groeten! Ik heb met een dikke keel Loes bedankt, en ik kreeg mijn foto terug.
Nooit verwacht, lang gedacht en toch gekregen! Ik kan alleen nog maar zeggen: dank je wel lieve papa dat je dit voor mij gedaan hebt. En dank je wel lieve Loes, voor het fantastische werk wat je doet!
De rest van de avond ging dit keer een beetje aan mij voorbij. Natuurlijk is het heerlijk om te zien hoe andere mensen boodschappen van dierbaren krijgen, maar niets is zo heerlijk om het ook zelf te mogen ervaren.
Loes van Loon is een fantastisch mens. Vol met humor, “ik sta hier ook maar te faxen”, en “ze sturen echt geen bus onbekenden langs hoor”. Haar manier van doorgeven geeft eindelijk eens aan dat het Boven niet allemaal rust en vrede en gezaperigheid is. Boven genieten de meesten net zo als hier op aarde. Veel zijn heel blij dat ze kunnen doen wat ze willen. Er is heel veel vrolijkheid!
Al bij al ben ik superblij met wat ik meegemaakt heb.
Lees ook: Een avond in Solvitae en natuurlijk al Loes van Loon haar boeken!
]]>
Bron©Loes Raaphorst 11/2008
Dag , wat een prachtig verhaal ! Heb van Loes van Loon al vele boeken gelezen , echt prachtig ! Graag zou ik haar adres of email adres willen hebben voor een afspraak te maken bij Loes van Loon voor een persoonlijke consult ( ik zit niet op faceboek) zou u mij dit kunnen geven ? Vr gr. Pietsje.
Misschien kun je het bij haar uitgeverij proberen! Succes, Loesje