Maartje schrijft…. – dagboek van een grootmoeder – laatste update onderaan!
Dit jaar word ik 55. Mijn moeder heb ik al heel lang niet meer en al hoe wel ik niet altijd een even leuke relatie met haar heb gehad zijn er veel dingen die ik nu best nog aan haar had willen vragen. Ik weet niet of ik er nog zal zijn als mijn kinderen 55 jaar worden, of misschien ben ik dan wel zo dement als een deur, dus ik wil hier af en toe mijn hart even luchten.
De laatste tijd bekruipt mij steeds vaker het gevoel dat er werkelijk niets en niemand is, die mij meer pijn of verdriet kan doen, dan mijn eigen kinderen. Natuurlijk zou ik hen alle drie voor geen prijs willen missen, maar ik denk toch dat ze geen van drieën weten hoe ik echt in elkaar zit. Als ik mijn leven over zou kunnen doen, en ik ga ervan uit dat ik na dit leven nog wel een aantal levens te gaan heb, neem ik geen kinderen meer. De pijn en het verdriet weegt voor mij persoonlijk niet op tegen het plezier van mama zijn. Ik vind het echt keihard werken en eerlijk gezegd een hondenbaan! Waarschijnlijk ben ik niet goed genoeg, evenwichtig genoeg, om een goede moeder te zijn, want ik kreeg onlangs toch wel even op een keiharde manier ‘een’ waarheid voorgeschoteld.
Grappig toch dat mensen zo overtuigd van hun gelijk kunnen zijn, ik ook hoor, dat ze hun eigen waarheid ontwikkelen. Gelukkig heb ik in dit specifieke voorbeeld getuigen die weten hoe het echt zit, maar ik wist werkelijk niet wat ik hoorde. Mijn woorden van een paar jaar geleden zijn totaal uit hun verband gerukt en zijn een eigen leven gaan leiden. En zelfs nu denk ik…. nee ik stop maar met schrijven, want als ze dit ooit lezen, kwets ik mijn kinderen misschien en dat wil ik absoluut vermijden! Apart eigenlijk, want ik weet heel zeker dat ik mijn eigen moeder ook gekwetst heb. Dus misschien krijg ik wel gewoon m’n verdiende loon. Misschien is dit inderdaad wel ‘oude schuld’ inlossen en moet ik gewoon als een grote meid door de zure appel heen bijten. Maar leuk is anders! Sterker nog, ik vind het verschrikkelijk. Het voelt alsof m’n hart uit m’n borst gerukt is en op de grond is vertrapt! M’n buik doet pijn alsof er in gestompt is, en zelfs slikken is moeilijk.
…
We zijn alweer een paar dagen verder. De pijn is nog niet minder geworden en af en toe barst ik weer in snikken uit. M’n telefoon staat uit, sociale media zijn op non-actief gezet en ik voel me een gevangene in mijn eigen huis. Wel denk ik nu dat ik een hele grote fout gemaakt heb door te denken dat je tegen je kinderen alles kunt zeggen. Dat kan dus absoluut niet. Een vriendin wéét, voelt, snapt, wanneer je gewoon even je hart zit te luchten en ze alles wat je zegt niet helemaal letterlijk moet nemen. Een kind kan dat onderscheid niet maken. Een kind denkt dat ‘alles wat mama zegt’ de absolute waarheid is. Nou… mama’s zijn ook net mensen hoor!
Dit heeft niets met liegen te maken trouwens. Maar ik vind wel dat de context waarin iets gezegd wordt nooit vergeten mag worden. Als je als moeder zegt: ik ben het even helemaal zat, wil dat niet zeggen dat je niet meer van je kinderen houdt…. het geeft alleen even aan dat je aan het einde van je latijn bent. Als je zonder na te denken zegt dat ze echt niet elke week hoeven te komen, wil dat niet zeggen dat je niet blij bent om ze te zien, maar heb je juist even behoefte aan wat rust in de tent. En als je totaal in tranen snikt dat je iemand even niet om je heen kan hebben, is dat beslist niet omdat je niet van diegene houdt. Je hebt dan alleen even wat ruimte voor jezelf nodig. Kortom, dit soort dingen snapt een vriendin wel….. een kind niet… ook als is het volwassen blijkbaar!
……
Paniek in de tent: ik heb de officiele versie van dit stukje moeten verwijderen. Blijkbaar mag je als moeder niet openlijk voor je mening uitkomen én is begrijpend lezen inmiddels allang verleden tijd.
Herkansing
Ieder mens maakt fouten. Dat maakt ons menselijk toch? Volgens mij is het zelfs één van de redenen dat we op deze wereld zijn: door het maken van fouten kunnen we leren hoe we ons beter kunnen gedragen om vervolgens die fout niet nogmaals te maken.
Ik heb net als ieder ander best veel fouten gemaakt in mijn leven. Verkeerde keuzes, stomme acties en foute uitspraken. Onlangs heb ik een blog geschreven wat aanvankelijk in mijn ogen redelijk onschuldig was. Sterker nog, ik heb het geschreven vanuit mijn eigen gevoel en ik heb altijd geleerd dat gevoelens nooit liegen.
Maar achteraf is gebleken dat ik er mensen mee gekwetst heb dus heb ik het van het internet afgehaald. Ik wil helemaal niemand pijn doen, dus was dat op dat moment voor mij de enige mogelijkheid: verwijderen. Toch voelt dat niet goed, want de essentie van wat ik onder woorden wilde brengen was persoonlijk en gebaseerd op mijn gevoelens. Ik wil dus een tweede poging wagen.
Het enige wat nog in mijn hoofd rondspookt is gezeur en gezanik. En als ik mij iets heb voorgenomen is het wel om nooit, nee absoluut nooit, zo’n zeur als mijn moeder te worden. Dus slik ik het maar in en lig ik steeds vaker wakker. Want verwerken moet ik het toch natuurlijk he?! Dat snappen jullie wel. Manlief wil ik er ook niet meer mee lastig vallen, want die arme ziel heeft in die 15 jaar met mij al genoeg ellende over zich heen gehad.
Maarja, alleen maar schrijven over dingen die niet naar m’n zin gaan, is niet interessant voor anderen om te lezen. Of misschien toch wel, want laat ik eens een voorbeeld geven. Lang geleden, tenminste dat probeer ik mijzelf aan te leren, want in de praktijk voelt het als vorige week, ben ik gescheiden van de vader van mijn kinderen (oh jee, alweer zo’n onderwerp! Nee die weg ga ik vandaag niet in!) .. waar was ik ook alweer, oh ja, de scheiding.
Leuk hoor dat er dan altijd mensen zijn die zeggen: nee, wij kiezen geen partij hoor…… Mag ik even een hele diepe emmer? Doe maar een badkuip meteen, want van dat gezegde ga ik steevast heel stevig over m’n nek. Kies nu gewoon wél partij!!! Wees duidelijk!!! Dan weten we allemaal waar we aan toe zijn, nemen we niet de verkeerde mensen in vertrouwen en kunnen we ook allemaal dóór met ons leven!
Nou ja, allemaal, behalve ik, zo nu en dan. Want tja, die vent blijft natuurlijk wel in the picture vanwege de kinderen. Natuurlijk mag je niet van je kinderen verwachten dat ze partij kiezen, maar één van kinderen heeft geen contact meer met mijn ex en al is het niet politiek correct om daar iets van te vinden, ik ben er wel blij om. In ieder geval loop ik daar in huis niet het risico om mijn ex tegen te komen. En evenmin is het niet aardig van mij om blij te zijn dat hij die kleinkinderen niet ziet. Mijn Lex is een prima opa voor de kleinkindjes en in mijn ogen zijn ze beter af op deze manier.
Jaja, kom maar op met al die bezwaren en kritieken, ik weet het, het is absoluut niet politiek correct om zoiets te zeggen, maar ik meen het wel!
Ik hoor heel vaak om mij heen, ja maar het is nu zo lang geleden, je kunt nu toch wel ‘gewoon’ naar de verjaardagen gaan als hij er ook is? Nou nee dus, dat kan ik dus niet! Wel eens van PTSS gehoord? Ik heb een zelftest gedaan, maar zelfs dáár scoor ik te hoog om nog in aanmerking te komen voor standaard resultaat en of advies! Verder gaat het prima met mij hoor, heus!
Alleen wel jammer dat voor de lieve vrede ik er dus zelf voor kies om maar niet naar de verjaardagen te gaan als er een kans is dat ik mijn ex tegen kan komen. Daarom ben ik dus heel blij met mensen die wél duidelijk zijn en wel partij kiezen of hebben gekozen. Pfffttt… lucht toch wel even op: zeuren!
Het vervolg:
Nou nou, niet te geloven dat dit sarcastische, overdreven maar toch eerlijke stukje zoveel heeft losgemaakt. Gezien de boze reacties ben ik blijkbaar niet duidelijk geweest. Het is mijn eigen keuze om niet in dezelfde ruimte als mijn ex te bivakeren. Gewoon omdat ik hem ken en weet hoe hij zich zal gedragen naar mij toe. In het openbaar en bijzijn van andere mensen zal hij heel normaal, zelfs wat lacherig overkomen. Het Popiejopie Type, jullie kennen ze vast wel. Maar als ik dan in de loop van de tijd even naar het toilet moet, dan staat hij absoluut voor de deur op me te wachten zodra ik het toilet weer uitkom. Om dan heel even sneaky, maar oh zo hard, tegen m’n bovenarm aan te stoten. Of nog erger: met één stijve vinger keiard in m’n arm te prikken. (puntbelasting is dodelijk voor fibro patienten!). Om vervolgens dit bij elke zin te herhalen.
Voor de duidelijkheid, dit IS gebeurd, op de bruiloft van m’n dochter, ik overdrijf niet! Dit wás ook al gebeurd toen ik op mijn zoon stond te wachten bij het CBR kantoor toen hij moest afrijden. Dit overdrijf ik dus niet, dit verzin ik dus niet, dit is de realiteit! Omdat zulke situaties mij nu eenmaal erg aan het verleden doen denken, vermijd ik ze liever. Ik ben bang voor hem geweest (totaal onnodig natuurlijk, achteraf gezien), maar de angel is er nog niet helemaal uit. Een relatie van 23 jaar vlak je nu eenmaal niet zomaar uit en ik betwijfel zelfs of het ooit helemaal weg zal gaan. (ondanks therapie en groepsgesprekken)
Maar, even terug naar die verjaardagen. Ik snap heel goed dat kinderen geen zin hebben om altijd maar rekening met dit gegeven te houden en dus het ene jaar de één en het andere jaar de andere ouder uit te nodigen. Oh wacht…. hier ging het dus mis. Sterker nog, ik ben nu al 3 jaar achter elkaar niet op Het Feest uitgenodigd. De laatste keer was zelfs een jubileum getal en was ik wel goed genoeg om als oppas oma te fungeren op de avond zelf, maar ik moest tussendoor ‘maar even op een bakkie komen’. Ik vond dat niet leuk. De vrienden en vriendinnen van mijn kinderen van vroeger ken ik ook nog goed. Een aantal is als kind (en later tiener) vaak bij mij over de vloer gekomen en zijn gewoon leuke jonge mensen die ik graag zie. Bovendien vind ik het reuze leuk om ook nieuwe vrienden van mijn kinderen te leren kennen, zodat ik weet over wie ze het hebben als ik mijn kinderen spreek. Maar doordat ik nu dus al een flinke tijd de vriendjes en vriendinnetjes niet meer tegenkom op verjaardagen, heb ik echt het gevoel op een zijspoor te staan.
Ineens kreeg ik wel een brainwave en bedacht me dat ik heel makkelijk de boel kon omzeilen door de verjaardag van mijn kleindochter gewoon bij mij thuis te kunnen vieren. Dus cadeautjes gekocht, taart gekocht (inclusief kaarsjes) en toen ze op visite kwamen haar verrast en alvast gefeliciteerd met haar verjaardag. Jammer dat er later tijdens het eten werd gezegd dat het wel allemaal ‘zo’n gedoe’ is tegenwoordig en het misschien beter is de verjaardagen niet meer te vieren. Daar ging m’n ‘goede idee’ dus!
Voor de goede orde, ik denk niet dat het jaloezie van mijn kant is, maar als een kleinkind alleen maar over de andere opa en oma kan praten als ze je ziet en er niet eens de moeite genomen wordt (door de ouders!!!) om haar haar andere opa even te laten feliciteren met zijn verjaardag, dan steekt dat wel! Dus wees dan eerlijk en kom er voor uit. Nou, dát is dus gebeurd en ik weet nu waar ik aan toe ben. “Get over it” is de enige reactie waar ik het mee moet doen. Blijkbaar wordt er voor mij bepaald hoe lang ik iets mág voelen. Het is immers ‘al zo lang geleden’. Mijn hemel zeg, de oorlog is ook heel lang geleden, maar als je dat zelf hebt meegemaakt kan het nog elke nacht een marteling zijn! (he Pap?) En mensen die wel eens een huisdier hebben verloren weten ook dat je zelfs jaren later nog verdriet kan voelen als je ineens zo’n zelfde soort, kleur, type dier tegenkomt!
Volgende keer dus niet gaan worstelen met gevoelens, maar het er meteen uitgooien: scheelt tijd en nog belangrijker… energie!
…….
Mijn verjaardag is alweer een paar dagen geleden en van mijn jongste dochter heb ik taal noch teken gehoord. Ik weet nog niet wat ik daarbij moet voelen. Woede, verdriet, verbazing, verontwaardiging, spijt, schaamte en vooral ongeloof strijden nog om de eerste plaats. Toen ik een heel klein meisje was en mijn moeder iets deed of zei wat ik heel idioot vond dacht ik altijd: later als ik groot ben… doe ik dat anders. Toen mijn broer en zus ruzie kregen en niet meer met elkaar om wilden gaan, dacht ik… als ik kinderen krijg… doe ik het anders. Toen mijn moeder heel ziek werd en door mijn zus aan haar lot overgelaten werd, dacht ik… als mijn kinderen groot zijn… gaat het vast anders. Toen ik uiteindelijk zelf ook besloot niet meer met mijn broer en zus om te gaan, dacht ik… als ik maar niet het verkeerde voorbeeld geef. Maar blijkbaar zit het in de genen van mijn familie. Ik ben nog lang niet uitgeleerd, dát is mij nu wel duidelijk!
………
Heel lang niets geschreven, maar zachte heelmeesters maken stinkende wonden; dat is mij nu wel duidelijk geworden. Ik dacht dat ik er al was, dat ik het verleden eindelijk kon laten rusten, dat ik er geen hinder meer van zou ondervinden, maar niets is minder waar. Soms gebeuren er hele nare dingen in een leven, waardoor óude trauma’s weer naar boven komen. Voor sommige mensen is sport een manier om dingen een plek te geven, of lekker naar buiten en van de natuur genieten. Maar als je niet zo heel erg mobiel bent, zul je het op een andere manier moeten doen. Ik kan heel goed kletsen, maar praten, écht praten, is iets heel anders. Dat heb ik altijd heel moeilijk gevonden. Schrijven is mijn ding en door de afgelopen jaren zelfcensuur toegepast te hebben, heb ik mijn gezondheid op het spel gezet.
Opkroppen, wegstoppen, negeren of je druk maken over andere on-belangrijkere zaken, zorgt er alleen maar voor dat je lichamelijke klachten krijgt. Ik heb te veel geslikt, te veel opgekropt, dus een paar weken geleden kwam het er allemaal letterlijk uit. Mijn lijf moest leeg, mijn geest was overvol en er moest iets gebeuren. Dus deze oma heeft zichzelf een flinke schop onder haar kont gegeven en hulp gezocht!
Waar men overal klaagt over lange wachttijden… ik mag niet mopperen, ik kon 2 dagen later al terecht bij iemand die mij vervolgens een tijdje flink gaat schoppen! Misschien (ik hoop het) ga ik nu voorgoed eens leren dat ik beter voor mijzelf moet zorgen en mijzelf gewoon op de allereerste plek moet zetten! Een ánder doet het immers niet voor mij!
Dus als je je stoort aan mij: pech! Lees het dan niet en ga lekker iets anders doen. Wanneer je denkt, hee die vrouw heeft misschien een punt, lees dan lekker mee en ga ook goed voor jezelf zorgen. Ik heb nu zowel fysiek als online het schrijven weer opgepakt en het geeft ruimte. Het geeft lucht! Hele persoonlijke dingen zal ik uitsluitend in mijn eigen boekje schrijven; krabbelen is een beter woord, want mijn handen willen niet meer zo, maar het meer algemene schrijf ik gewoon weer hier.
Het advies waar ik zelf niet aan gedacht had maar wat wel helpt is het volgende: ik moest 3 brieven schrijven aan diegene waar ik problemen mee heb. In de eerste brief mocht ik gewoon helemaal los gaan en zeggen wat ik op mijn hart heb. Alles benoemen waar ik mee zit, waar ik boos over ben, waar ik verdriet van heb en/of waar ik wakker van lig.
In de tweede brief schrijf ik het antwoord van diegene aan mijzelf terug….
In de derde brief schrijf ik het antwoord terug wat ik het liefste terug had gekregen…..
Ik kan inmiddels wel naar waarheid zeggen dat het best confronterend is/was. Diep in mijn hart weet ik namelijk wel dat ik nooit maar dan ook nooit het antwoord zou krijgen wat ik graag zou willen. Ik weet óók dat ik niet de enige moeder ben die het contact met een paar van haar kinderen kwijt is en oma die drie van haar kleinkinderen niet ziet!
Ik ben inmiddels ook zo ver dat wat die kleinkinderen betreft: zij hebben ouders, andere grootouders en liggen niet wakker van een oma in the middle of nowhere die ze zich niet eens meer kunnen herinneren. Ik probeer nu, met hulp van buitenaf, handvatten te krijgen om te accepteren dat twee van mijn kinderen mij dus niet meer in hun leven willen. Ik vind dit nog steeds lastig, heel lastig en pijnlijk, maar ik weet ook dat wat ik nodig heb, zij mij niet kunnen geven!
……….
Zomaar ineens, vanuit het niets, op een op zich best leuke dag, overvalt het me weer: dat in en in eenzame gevoel! Ik weet dat het onzin is, dat er best veel mensen van mij houden, maar het verdriet zit diep, heel diep. Waar het vandaan komt, Joost mag het weten. Ik mis mijn overleden kat(ten) heel erg op dit moment, maar zelfs ik moet bekennen dat dát toch eigenlijk niet het gevoel binnen in mij zou kunnen verklaren??? Of wel?
Ik denk dat alleen mensen die zelf depressief zijn kunnen begrijpen hoe ik mij (soms) voel. Op het oog heb ik helemaal geen klagen, dus waar dat knagende gevoel vandaan komt… je zou er een hekel aan jezelf van krijgen!
©Maartje Bunsma 02/2016 – 07/2017 – 08/2017 – 06/2023 – 07/2023