In Memoriam Scheff: 1 december 2010 26 januari 2019
Amper vier maanden na het overlijden van Jerry moest ik afscheid van Scheff nemen….
Scheff, mijn allereerste grote boze hele zwarte kater… maar met oh zon klein hartje!!!
Scheff, mijn straatkat, die aanvankelijk het balkon niet op durfde, maar er later amper vanaf was te krijgen…
Scheff, de lieverd die mij ALTIJD antwoord gaf, als ik hem riep… en die echt naar zijn naam luisterde..
Scheff, die uberhaupt altijd liep te kwekken…. of gillen, zoals Lex het noemde….
Scheff, die mij als zijn grote mama zag en elke avond heerlijk tegen mij aan lag te boksen (trouwens, ook s ochtends als hij de kans zag)
Scheff, die op zijn 9e nog speels achter balletjes aan rende…
Scheff, mn stoere kater die werkelijk nooit, maar dan ook nooit iets mankeerde….
Scheff mauwde altijd veel en vaak en vooral hard, maar 2 weken geleden kwam er een geluid uit zijn keel waardoor Lex en ik allebei schrokken en naar Scheff keken. Lawaai maken was normaal voor hem, maar dit geluid kenden we niet. Een paar minuten later moest hij overgeven. Op zich niet abnormaal, want katten hebben wel eens last van een haarbal. Maar toen hij binnen een uur nog 5 keer gespuugd had, begon ik mij wel zorgen te maken. Even goed in de gaten houden, spraken we af!
De volgende ochtend lag Scheff niet op zijn normale plek op bed… en toen ik hem riep kreeg ik geen antwoord! Ik schrok enorm… en vond hem achter de bank in een hoekje. Ik wist het meteen: foute boel! Ik zei tegen Lex: als we NU niet naar de dierenarts gaan, haalt hij de avond niet! Ik heb meteen gebeld en kon ook meteen terecht bij onze dierenarts.
Toen ging alles heel snel: er werd direct geconstateerd dat Scheff een gigantische grote blaas had en niet kon plassen. Er werd een blaaspunctie gedaan en zijn urine had een kleur waar we van schrokken. Na een echo werd meteen gekozen voor het zetten van een katheter en het bakje liep vol….
Het was allemaal heel kritiek, maar met de juiste behandeling had hij zeker een kans. Scheff moest aan het infuus en de rest van de week bij de dierenarts blijven. Spoelen, spoelen en nog es spoelen, zodat het blaasgruis er uit zou komen. Het bloedonderzoek liet nierwaarden zien die niet eens meer te meten waren. Inmiddels weet ik dat nieren pas protesteren als ze al voor 70% uitgevallen zijn…
Scheff mocht en kon hoe dan ook niet naar huis en ik ben de rest van de week elke dag op ziekenbezoek gegaan. Hij lag in een klein hokje, met een katheter en een infuus. Bijna elke ochtend had meneer kans gezien zijn infuus los te peuteren, maar zijn katheter liet hij gelukkig zitten. Aanvankelijk was de deadline op vrijdag gezet. Ik was op van de zenuwen en duimde dat Scheff mee naar huis mocht.
Het bloedonderzoek gaf antwoord: de waarden waren flink verbeterd, maar echt nog niet goed genoeg. We stonden voor een moeilijke keuze! Ons geldboompje was inmiddels leeggeplukt en garanties kon de dierenarts niet geven: ik twijfelde enorm. Eigenlijk zou Scheff naar een dierenziekenhuis met een Incentive Care moeten, maar dat is echt onbetaalbaar. De dierenarts heeft toen aangeboden hem het weekend nog in de praktijk te houden. Zondagochtend zou ze speciaal voor hem naar de praktijk komen om het infuus te vernieuwen. Ik werd al vroeg gebeld: blijkbaar had Scheff besloten dat hij naar huis wilde, want hij had zijn infuus er weer uitgetrokken.
We zijn hem meteen gaan ophalen. Ik had mijn schat weer thuis! Na bijna een week bij de dierenarts in een hokje in zn eigen urine gelegen te hebben, kan ik wel vertellen dat hij vreselijk stonk! Maar, hij ging zich wassen en we hebben onze slaapkamer omgebouwd tot kattenziekenhuis. Badlakens op bed, speciale open kattenbak, dieetvoer en water voor hem neergezet en een bordje verboden toegang voor de andere poezels.
Aanvankelijk leek het goed te gaan. Medicijnen gingen er goed in, pijnstilling was goed te geven maar na 1 nacht ging het toch weer mis. Scheff kon weer niet plassen. Dinsdagochtend weer naar de dierenarts gegaan. Ik wist het zeker, dit was einde verhaal en was in mijn hoofd al bezig met afscheid nemen….
Toen kwam de dierenarts met een aanbod: het voelde voor haar niet goed om het al op te geven en zij bood aan om Scheff de rest van de week in de praktijk te houden aan het infuus en met katheter, zodat zijn nieren nog langer de kans kregen om zich te herstellen, op háár kosten!
Dit aanbod overtuigde mij ervan dat Scheff inderdaad nog een reeele kans had om beter te worden, dus zijn we verder gegaan. Scheff is weer bij de dierenarts gebleven. Elke ochtend vroeg kreeg ik een telefoontje van de dierenarts met een verslag hoe het met hem ging en elke middag gingen we op ziekenbezoek. Ik nam steeds een door mij gedragen kledingstuk mee, waar Scheff dan heerlijk op kon gaan liggen. Vrijdag zou de dag van de waarheid worden! Vrijdagochtend heeft de dierenarts de katheter verwijderd en ze zouden de rest van de dag aankijken hoe het zou gaan. Zodra hij geplast zou hebben zou hij mee naar huis mogen…… helaas lukte dat dus niet.
Vrijdagavond werden wij gebeld: Scheff zat wéér verstopt; het gruis kon er weer niet uit en er moest overlegd worden wat wij wilden. De enige optie was nu een penisamputatie of inslapen. Nu klinkt een penisamputatie heel verschrikkelijk ingrijpend, maar voor een al gecastreerde kater is dat het niet. Vroeger werden deze operaties wekelijks uitgevoerd door elke dierenarts. Met de komst van dieetvoer is dit dus flink afgenomen. Maar voor Scheff was alleen dieetvoer en ruim een week spoelen dus niet genoeg.
Ik vroeg wat de dierenarts zou doen als het haar eigen kat zou zijn geweest…. en zij zou absoluut voor zon operatie gaan. Het zou zijn probleem oplossen! Dus zijn we akkoord gegaan. Helaas zou de operatie pas na het weekend kunnen plaatsvinden…….. dachten wij….. Toch werd ik kort na middernacht door de dierenarts gebeld: Scheff mocht naar huis: de operatie was al gedaan en geslaagd! Ze had samen met een collega even overlegd en aangezien Scheff toch al onder narcose zou zijn gegaan voor het plaatsen van opnieuw een katheter… vonden ze dat ze die katheter beter konden overslaan en meteen de urineleider om te leggen en een soort van gender neutrale kat konden maken.
Midden in de nacht, we moesten de autoruiten nog schoonkrabben, zijn we Scheff gaan ophalen. Hij was nog dizzy van de narcose, maar ook zo blij dat hij weer met ons mee mocht. De rest van het weekend heeft Scheff eigenlijk alleen maar bij me gelegen. Op de bank, in bed, naast me op de krabpaal…. Hij mocht uiteraard niet aan zijn hechtingen zitten, dus s nachts kreeg hij een kap om en sliep hij weer als enige bij ons op de slaapkamer. De hele nacht lag hij dan bij mij te spinnen en te boksen met zijn voorpoten! Plassen ging redelijk.
Elke ochtend lag er toch het één en ander in zijn eigen kattenbak. Het eten lukte echter niet. Meer dan een brokje wilde hij niet. Speciaal dieetvoer, lekker natvoer en uiteindelijk zelfs recovery dwangvoer in een spuiten mochten niet baten. Hij werd zichtbaar magerder en magerder. Op een bepaald moment bleef hij heen en weer lopen tussen de drinkfontein en de kattenbak.
Ik heb de dierenarts gebeld en gezegd dat we weer zouden langskomen. Ineens in de keuken een stolsel gevonden en daarna ging Scheff lekker liggen slapen. Het leek erop alsof dát hem flink had dwarsgezeten. Ik begon weer hoop te krijgen en maakte zelfs al een afspraak om zijn hechtingen eruit te laten halen… tot hij weer NON STOP heen en weer bleef lopen tussen de kattenbak en waterbak. Die nacht heb ik niet geslapen en de hele nacht met Scheff op mijn buik in bed gelegen. Hij bleef spinnen… maar hij voelde zo slecht aan. Ik heb hem toen beloofd hem zijn rust te geven en zaterdagochtend hebben wij hem in laten slapen.
Wij, en het hele team van de dierenarts, hebben gedaan wat wij konden, maar zijn nieren waren te ver heen. De nierwaarden waren weer verslechterd ten opzichte van de laatste meting. Zijn blaas was in orde, maar de nieren konden de crash van 14 dagen geleden niet meer te boven komen.
Alles wees erop dat het aanvankelijk nog goed had kunnen komen, maar het heeft toch niet zo mogen zijn. Ik ben kapot! Mentaal én fysiek! Scheff is verdomme de 4e kat in 4 jaar tijd waar ik afscheid van moet nemen en dan tel ik Wilky en Zita nog niet eens mee!!!
Hardin en Glen, mn grijze kanjers, allebei maar 4 jaar geworden…. Jerry en Scheff, mn zwarte kanjers, allebei maar 8 jaar geworden…
Ik vind het zó oneerlijk! Ik snap het ook niet… ik heb echt heel goed voor hen gezorgd! Het is natuurlijk gewoon domme domme pech, maar het voelt als een straf. Cats never die, they just fall asleep in your heart….. absoluut waar, maar ik had Scheff toch echt veel en veel liever nog in mijn armen gehad!
©Loes Raaphorst 01/2019