Mijn Winterslaap – onvermijdelijk als altijd

Het is weer die tijd van het jaar. Iets later dan verwacht, vroeger dan gehoopt, maar onvermijdelijk zoals altijd. 

Het is zó tegen mijn natuur in, en toch hoort het bij mij. Sommige mensen noemen het “De Grote Zwarte Hond” en er circuleren zelfs animatiefilmpjes op het world wide web waarin wordt uitgelegd wat een depressie eigenlijk is. Ik hou té veel van dieren om deze donkere periode van het jaar te vergelijken met een hond. Er zit veel waarheid in die animatie; men hoeft zich anno 2015 niet meer te schamen voor een depressie. Het taboe is er tegenwoordig wel een beetje vanaf. Na zelfmoorden van bekende Nederlanders die openlijk over hun depressie hebben gesproken is het wel duidelijk dat het iedereen kan overkomen. En toch… toch kijken mensen mij heel verbaasd aan als ik beken al járen medicijnen te slikken om deze gevoelens te beheersen. Zelfs nadat mensen weten dat het voor mij niet zo makkelijk is om het jaar weer af te ronden, wordt er weinig naar gevraagd. Misschien wil men geen slapende zwarte honden wakker maken? Misschien is het toch té eng? 

Nog steeds schaam ik mij voor deze gevoelens en gedachten. Natuurlijk heb ik de nodige therapieën uitgeprobeerd. Heb ik cursus na cursus gevolgd om te leren dat ‘ik niet mijn gedachten ben’ en meer van die (on)zin. Uiteraard heb ik een flink aantal boeken gelezen over Mindfulness en zelfzorgmethodes. Maar helpen, echt helpen, doet het niet. Het is toch elk jaar weer een kwestie van ’tanden op elkaar en doorbijten’. Mijzelf keer op keer een schop onder m’n kont verkopen om niet helemaal te verdrinken in al die nare gedachten. Gedachten die weer gevolgd worden door een groot gevoel van schaamte, schuldgevoel en angst. Schaamte omdat ik helemaal geen reden tot klagen (meer) heb. Schuldgevoelens, omdat er mensen in mijn omgeving ernstig ziek zijn en werkelijk reden tot klagen hebben. Angst, dat ik juist door al dat gepieker de narigheid aantrek en over mijzelf af zou roepen. 

Het is ook bijna niet uit te leggen. Deze periode valt letterlijk rauw op mijn dak. Alsof er een grote zware deken met een grote plof bovenop mij valt. Ik word er letterlijk even misselijk van en val dan bijna flauw. Wanneer ik weer in beweging kan komen, is het een feit: een zwaar gevoel van zwartheid, van grauwheid, wat niet meer naar de achtergrond te duwen is. Na al die jaren weet ik dat het wel weer overgaat. Dit gevoel gaat ook weer weg en daar hou ik me stevig aan vast. Maar oh oh wat is het moeilijk en zwaar. Ik denk weer terug aan vroeger, alle ruzies, opmerkingen, aanmerkingen en kritiek van iedereen zijn weer terug. Alsof het net gebeurd is….

Heb je nu wéér je werk niet af? Waarom ben je zo lui? Je bent lelijk, je bent slecht, je kan niet koken, je stinkt, je bent te dik, je bent een varken, je hebt het niet goed gedaan, je doet alles fout, je verdient niet beter, je bent te laat, je bent veel te vroeg, je luistert niet, je doet maar wat, je… en zo gaat het nog uren door. Het ultieme gevoel niet goed genoeg te zijn, te falen, … het gevoel mislukt te zijn…. niets waard te zijn.

Tel je zegeningen, is één van die opmerkingen waarvan ik weet dat het wel even helpt. Ik doe echt wel mijn best om met al die gedachten om te gaan en ze niet te laten winnen, maar het is zo moeilijk! En al dat gepieker zorgt ook voor lichamelijke pijntjes en vermoeidheid. Het is een nare cirkel waarvan ik nog steeds het begin en het einde niet kan vinden. Dus… een winterslaap is het gevolg. Veel slapen, zodat ik in ieder geval weer wat energie heb als er wel mensen om me heen zijn. Als ik wel even m’n best moet doen om me niet te laten kennen, en vooral om niet (nog) meer mensen weg te jagen. Niemand zit immers te wachten op ongezelligheid, depressief gewauwel of ongemakkelijke stiltes. 

Mocht je nu met lezen al tot hier gekomen zijn en je afvragen wie ik ben? Ik kan je collega zijn, je schoonzus, je vriendin, je moeder, partner of dochter…. voor nu hou ik het op Maartje en als je me binnenkort eens tegen komt? Ik kan wel een knuffel gebruiken!

Maartje Bunsma
Zaanstad

 

©Loes Raaphorst 12/2015