Moeder zonder Kinderen
Iedere moeder zal zich het moment kunnen herinneren waarop zij onvoorwaardelijk verliefd werd op haar baby. Het overkwam mij drie keer! Drie heerlijke baby’s, drie zalige peuters, drie aandoenlijke kleuters en nu… drie fantastische pubers! Mijn hemel wat houd ik van die kinderen. Met al hun zorgen, kwaaltjes, eigenaardigheden en problemen, ze zijn mij alledrie even lief.
Het moment dat ik besloot een tweede kindje te krijgen, heb ik mij oprecht afgevraagd of het wel mogelijk was net zoveel van een tweede te houden. Andere moeders verzekerden mij toen dat dat inderdaad mogelijk was en ze hebben uiteraard gelijk gekregen. Mijn tweede was inderdaad wel heel anders, maar mijn liefde voor haar, beslist niet minder dan voor de oudste.
Ook de derde kwam, zag en overwon! Ondanks dat ik dit keer een jongentje had gekregen, was de onvoorwaardelijke liefde er meteen weer. Het zorgen voor deze drie prachtige kinderen heeft mijn leven enorm veranderd. Mijn leven draaide om hen; ineens was niet ik, maar waren mijn kinderen belangrijker dan wat dan ook ter wereld.
Helaas wonen we niet meer samen. Na heel lang wikken en wegen ben ik gescheiden van hun vader. Puberteit is echter een moeilijk obstakel, en de kinderen hebben ervoor gekozen in hun vertrouwde omgeving te blijven wonen; bij hun vader dus. Ik heb het mogelijk gemaakt dat ze konden blijven wonen waar ze opgegroeid waren, juist omDAT zij nu eenmaal belangrijker zijn dan ik.
Nu blijkt echter dat ze toch hun ‘vertrouwde’ omgeving moeten verlaten, want hun vader heeft besloten te gaan verhuizen. Al mijn opoffering is dus voor niets geweest. Ik had ze beter meteen mee kunnen nemen. De afstand tussen ons wordt nu alleen nog maar groter. Zij krijgen een ‘nieuwe’ moeder. Iemand anders die voor ze zorgt.
Ik ben mijn kinderen kwijt en ja, natuurlijk, men kan zeggen dat het mijn eigen schuld is, maar bedenk je dan wel eerst even wat zo erg kan zijn dat een moeder weggaat en haar kinderen achterlaat.
Voorlopig kan ik het nog niet loslaten, dat gevoel, dat gemis. Wanneer ik op straat loop, hoor ik kinderen ‘mama’ roepen, en dan kijk ik om. Als ik boodschappen doe, hoor ik kinderen in de supermarkt ‘zeuren’ om een snoepje, en dan schiet ik vol. Kinderen zijn nu eenmaal overal.
Moeder-zijn is niet iets wat je ‘parttime’ bent, dat ben je voor je leven. Pas wanneer je niet meer voor je eigen kinderen kunt zorgen, besef je wat je mist. Regelmatig heb ik andere kinderen over de vloer en ik zorg graag voor ze, maar het is toch anders. Vooral als het over belangrijke zaken gaat, heb ik uiteraard niets te vertellen, hoe goed ik dat ook bedoel. Het zijn niet ‘mijn’ kinderen!
Soms is het heel erg moeilijk. Wanneer ik weet dat mijn dochter zich niet lekker voelt en ik op dat moment dus niet voor haar kan zorgen, maar wel voor een ander kind, breekt mijn hart. Elk kind heeft recht op liefdevolle verzorging, dus ik doe het wel, maar het doet ongelooflijk veel pijn. Juist dat zijn de momenten dat ik kan gillen van verdriet, van het gemis om de mijne!
Ik ben een moeder zonder kinderen, en daar verander ik niets meer aan. Voor nog een kindje ben ik te oud en dat is misschien maar goed ook, want niets kan mijn pubers vervangen. Voor andere kinderen ben ik, behalve een handige oppas hopelijk ook een lieve vriendin. Voor mijn eigen kinderen ben ik een ’tante’ die haar portemonnee mag pakken wanneer er rapporten te bekijken zijn.
Gedegradeerd van moeder met, tot moeder zonder kinderen zal ik er het beste van moeten maken. Misschien went het ooit, ik hoop het maar.
©Loes Raaphorst 2002
Hallo Loesje
Ik ben een moeder die haar kinderen 19 jaar op de eerste plaats zette en ik bleef 19 jaar ongelukkig in een relatie voor mijn kinderen. Ik trouwde om het huis uit te zijn, maar dit is een ander verhaal. Toen nam ik het besluit toch weg te gaan. De eerste twee jaar hadden we co-ouderschap, maar in die twee jaar leerde ik een man kennen die in Canada woonde. We groeiden zo naar elkaar toe dat hij me ten huwelijk vroeg… en nu dacht ik? Mijn oudste was toen 19 jaar mijn jongste bijna 18. Ik heb uren met hen besproken over blijven of gaan …… zij meegaan of blijven, tot ze zeiden dat ik moest gaan en dat ik voor de eerste keer in mijn leven de echte liefde niet mocht laten liggen.
Zij waren binnen een paar jaar het huis uit en dan zou ik toch alleen zitten. Na een super moeilijke periode en met de steun van mijn kinderen ben ik verhuisd naar Canada. Ik zie mijn kinderen bijna iedere dag op MSN. Maar ik mis ze vreselijk. Ik durf geen liefde te geven aan mijn stiefkinderen uit schuldgevoel om mijn eigen kinderen. Ik heb een supergoede band met mijn kinderen en in 2 jaar zijn ze hier al 4 keer geweest, maar toch mis ik ze iedere dag zó erg. Ik zit hier nu te huilen terwijl ik dit schrijf. Ik leef hier met een schaduw over me, ik kan van niets genieten want in gedachten ben ik bij hen.
Ik begrijp je heel goed Loes hoe jij je voelt…….ik weet het want ik heb die keuze gemaakt en moet er mee leven…….. net zoals jij.
Ik wil maar een ding en dat is dat mijn kinderen gelukkig zijn en dat zijn ze ook. Mijn verstand begrijpt dit heel goed, maar hoe verklaar ik dit aan mijn hart.
********
Normaal gesproken plaats ik geen reacties van mensen waarvan ik geen naam of e-mail adres heb gekregen, maar in dit geval wel! Deze moeder is namelijk een forum begonnen:
http://levenzonderjekinderen.punt.nl/
********
Wat een liefde spreekt eruit je brief !! En wat een mooi gebaar van liefde van je kinderen dat ze je jou het geluk en liefde gunnen die je zo lang hebt moeten missen!!! Wat zul je inderdaad trots op hen zijn … maar wees vooral ook trots op jezelf … Jij hebt hun geleerd wat liefde is .. geven en nemen … en je hebt je hart gevolgd ..
Heel veel geluk en liefde gewenst voor jouw en je kinderen … en liefde kent geen tijd, afstand noch grenzen ..dat zit in je hart .. 😉
Vroeger geloofde ik in de prins op het witte paard. Tegenwoordig heb ik hem ook daadwerkelijk.
Mijn kinderen besloten op hun 12e jaar om bij hun vader te gaan wonen. Na de scheiding heeft mijn zoon nog een (moeilijk)half jaar bij ons gewoond, besloot toen om mij de komende 3 jaar ook niet meer te willen zien en 3 jaar later ging ook mijn 12 jarige dochter bij haar pa wonen. Ik als gescheiden vrouw werd gedwongen om te gaan werken na de scheiding. Ik heb nog een 3 jarige opleiding gevolgd en het werken is er mede oorzaak van dat ik veel van huis was en de keuze van mijn dochter om bij pa te gaan wonen.
Natuurlijk is het verhaal veel uitgebreider en emotioneler dan ik hier neer zet. Maar in al mijn wanhoop en verdriet heb ik mezelf altijd voorgehouden dat ik een goede moeder was(ben).Ik heb altijd liefde gestuurd in gedachten vlak voor ik ging slapen. In de eerste 12 jaar heb ik(ook tijdens mijn huwelijk) altijd alleen voor de kinderen gezorgd. Vader was alcoholist. Ik denk dat men van boven bedacht heeft dat het nu tijd werd dat vader ook eens moest ervaren wat dat in houdt.
Nu zijn we al weer bijna 10 jaar verder.Het contact met beide kinderen is goed.Ze komen regelmatig langs.Dochter heeft samen met haar vriend een huis gekocht en zoonlief is nog bij pa,maar wil binnenkort op zichzelf gaan wonen. Hehe, dan kan ik daar ook eens gezellig op bezoek. Nu is dat niet mogelijk omdat vader nog steeds mij als de kwaaddoener ziet.
Ik heb via internet een hele lieve man leren kennen en ben inmiddels al bijna 4 jaar met hem getrouwd.
Hij heeft een zoontje van 10 en die komt om het weekend en tijdens de vakanties bij ons. Dus opnieuw moeder geworden. Met ook natuurlijk de bijbehorende problemen,maar dat gaat meer over de moeder van dit prachtige kind.
Met mijn kinderen praat ik af en toe over het feit dat hun vader nog steeds wrok koestert jegens mij. Andersom is dat niet het geval. Ik kan niets terugdraaien en ben dankbaar dat ik mij op mijn eigen manier heb kunnen ontwikkelen. Ik ben tenslotte ook mede dankzij de vader van mijn kinderen geworden wie ik ben. En zo is het goed.Ik zou wensen dat ook hij kan vergeven en door kan gaan met zijn leven. Nu zitten de kinderen ongewild tussen ons in. Verjaardagen etc daar wil pa niet tegelijkertijd met mij zijn. Jammer. Niet voor mij, maar voor de kinderen. Ik wens hem alle goeds.
Ik weet wat het is om kinderen te verliezen, maar… ervaar nu elk bezoekje van hun als 1 groot geschenk.
Henny
Hallo,
Dus toch een site voor lotgenoten!!
Ik ben mijn twee zoontjes van 5 inmiddels al meer dan een jaar kwijt! Na een bezoek aan hun vader (er was nog geen rechtelijke uitspraak), heeft hij de kinderen niet meer terug gebracht. Ben gelijk een procedure begonnen. De raad vd kinderbescherming heeft een duidelijk advies gegeven dat kinderen terug moesten naar mij en toch heeft de rechter tot nu toe voor de derde keer besloten bij vader te laten! Wat een onrecht in deze maatschappij! Vader liegt en bedriegt en kennelijk acht de rechter zijn verhaal hoger dan het advies van de raad. Wie heeft advies en kan mij helpen?
Bron Email ©Loes Raaphorst 10/2007
Ook ik ben een moeder die haar kinderen (nu 14 en 17) achter heb gelaten bij hun vader na de scheiding. Het was hun keuze om in het ouderlijk huis te blijven. Ik wilde scheiden dus ik moest weg (kon bovendien dat huis nooit betalen).
Sindsdien is het contact met mijn kinderen minimaal. Af en toe in het begin kwamen ze een weekendje en heel soms een korte vakantie. Vooral het contact met de jongste zoon is heel moeilijk. Ik mag hem niet te vaak bellen, smsen of vragen of hij komt. Dat vindt hij gezeur. Maar uit zichzelf laat hij niks horen. Niet met feestdagen niet met moederdag niet na een operatie niet na een weekje vakantie… gewoon niet.
Het contact met de oudste zoon is gelukkig wel beter maar ook hem zie ik veel te weinig naar mijn zin. Het doet mij allemaal heel veel verdriet en natuurlijk is het verhaal veel complexer dan dat ik nu hier op kan schrijven. Maar het doet mij goed om verhalen van lotgenoten te lezen. Ik word regelmatig verteerd door eenenorm schuldgevoel, zeker als mijn kinderen ziek en alleen thuis zijn (omdat mijn ex aan het werk is) en ik daar dus niet naar toe kan.
Bovendien heb ik nu een nieuwe relatie met een hele lieve man die zelf 2 kinderen (13 en 14) heeft.Wij wonen allebei 30 km van onze kinderen vandaan. In het “midden” zodat iedereeneven ver moet reizen. Zijn kinderen komen (GRAAG) om het weekend en af en toe in de vakanties. Het probleem is dat ik op zo’n moment nog meer geconfronteerd wordt met het feit dat mijn kinderen niet willen komen. Ik ben in zo’n weekend niet te genieten, mis mijn kinderen vreselijk, loop te huilen en techagrijnen en me te ergeren en voel me een buitenstaander. Kan mijn eigen moeder gevoelens niet kwijt en wil mijn eigen kinderen niet “verraadden”.
Ik kom er in een eentje zo niet uit en weet soms echt niet meer wat ik moet doen. Ik zou graag in contact willen komen met lotgenoten via mijn email adresmoederzonderkinderen@hotmail.com
El
Bron Email ©Loes Raaphorst 09/2008
Hoi, ja ik ben ook een moeder zonder dochter heb twee fantastische stiefkinderen, maar wat als je eigen ouders zich ermee bemoeien en ik mijn dochter niet mag zien. Zij vinden dat er teveel aan mijn dochter getrokken wordt. Ik heb toen midden in de nacht het huis verlaten omdat ik de rust wou bewaren heb toen mijn dochter laten liggen en niet in de steek gelaten, maar heb haar laten slapen, want een kind wakker maken midden in de nacht is ook niet goed. Ik heb toen een andere relatie gekregen maar die is inmiddels over de kop. Na tal van relaties heb ik nu een heel erg stabiele relatie en een man met erg veel geduld. Ik ga op dit moment er aan onder door mijn dochter is met de herfstvakantie geweest en zij wilde langer blijven. Nou ik gevraagd maar nee mocht niet, want anderen hadden andere dingen. Dus met andere woorden ik heb geen enkele bezoekregeling. Het moet allemaal via mammie en pappie; ben 37 jaar. Hoe vinden jullie dit dan, voel me ook in de steek gelaten.
groetjes marion
Bron Email ©Loes Raaphorst 10/2008
Hierbij stuur ik jou mijn verhaal om online gezet te worden.Ik kon absoluut geen kinderen krijgen; na 9 buikoperaties was ik daar zeer verdrietigover. Op een gegeven moment komen er 3 prachtige wijze oude vrouwen en de een na de ander zegt:je krijgt een kind! Ik voelde mij net Sara uit de bijbel die 90 jaar was voordat ze een kindkreeg.
Enfin 3 maanden later: IK BEN ZWANGER. Mijn vriend draaideom als een blad aan de boom en we kregen de ene na de andere ruzie. Hij was kwaadomdat ik geen vruchtwaterpunctie liet doen. Ik was me ervan bewust, dat als het een mongooltje zou zijn, ik niet het rechthad om daarvoor een zwangerschap te laten af te breken.
Enfin ik ben na 3 maanden terug gegaan naar mijn huisje wat ik Goddank noghad. 1dag na mijn vertrek kwam ik Cees tegen met eu zal ik haar maar noemen.Innig. Om een lang verhaal kort te maken zij leefden nog lang en gelukkig maar Ceesliet niets meer van zich horen en ik bracht mijn zoontje alleen op de wereld.
Het werden 14 heerlijke liefdevolle jaren, heel harmonieus. Alimentatieliet ik zitten want dan werd het oorlog met Cees die erg op de centen zit. Op Tim’s 15e verjaardag gaat de telefoon:HET IS CEES. Na 15 jaar voor het eerst. Bij mij kwam de stoom uit m’n oren en kuiten maarik vond het voor Tim belangrijk.
Enfin ze spreken af in een café bij ons in de buurt; ik had het nietmeer. Tim komt thuis met: “hij zei dat ik jou pas mocht zien als ik 18 ben van jemoeder?”
Ik zet dit rustig recht. De ene leugen na de andere kwam ons huis in. Tim,net aan het puberen, relde en trapte, woedeaanvallen noem maar op. Het werd een helthuis. Cees en eu zette hem tegen mij op en kochten hem om met cadeaus enz.
Ten lange leste opperde ik dat ze maar met elkaar moeten wonen.Maar nee dat paste niet in zijn levensstijl. Thuis werd het een hel; ik kende mijn eigen kind niet meerterug. Omdat hij niet meer te handhaven was en ik psychisch en fysiek kompleet op was, is hij uit huis geplaatst op begeleid kamerwonen. Paps zat op de troon en ik lag onder de grond. Over mijn rug naar binnen gekomen.
Tim raakte op een gegeven moment dakloos want ook daar hield hij huis op,16 plus. Ik nam hem in huis in afwachting op een huisje. De dag dat hij verhuisde zei hij dat ikz’n adres niet kreeg. Weg was hij. Cees en consorten komen daar wel. Hij is inmiddels 20en was getuige op hun huwelijk. Ze trouwden na 20jaar.
Hoe bizar het is gelopen na zoveel jaren het heel fijn gehad te hebbendat die vent voor de 2e keer weer zo huishoudt in mijn leven. Een nachtmerrie.Vrolijk kerstfeest, voor de zoveelste keer zie ik het met afgrijzen op mijafkomen, maar gelukkig heb ik een reuze lief gezellig teckeltje met de naam Mazzeltof, roepnaamTOFJE.
groetjes van Noor
Bron Email ©Loes Raaphorst 11/2008
Hoi, eindelijk lotgenoten gevonden want je vindt altijd alleen maar alles over vaders hierover maar er zijn meer moeders in onze situatie dan we eigenlijk weten. Ook ik heb mijn kinderen in hun vertrouwde omgeving achtergelaten maar moet dat nu al drie jaar met veel verdriet bekopen want ik mag ze niet meer zien van de vader ben al drie half jaar aan het vechten maar iedere keer krijgt hij gelijk met al zijn leugens en gedraai hij gaat zelfs een relatie aan met iemand die bij de kinder instantie werkt alleen maar om alles naar zijn hand te zetten. Hij neemt wraak op mij, via mijn kinderen. Het is gewoon verschrikkelijk; je gaat er kapot aan van binnen.
Bron Email ©Loes Raaphorst 01/2010
Hallo lotgenotes,
God wat ben ik blij deze site gevonden te hebben! Ik dacht dus ook dat ik de enige was… Ik vind heel veel verhalen afschuwelijk, maar vooral het verhaalvd moeder waarvan de 2 kindertjes, 2 jaar geleden naar Irak zijn meegenomen… Hoe is het toch mogelijk dat volwassen mensen die hopelijk(!?) ooit van elkaar hebben gehouden, zulke misdadige dingen doen waarvan vooral hun eigen kinderen de dupe zijn?!…
Mijn verhaal vertel ik jullie dan nu ook maar; na jarenlang nog in hetzelfde stadje (Dachau, Duitsland) te hebben gewoond omdat de vader en grootouders van mijn dochtertje daar woonden, heb ik het 3,5 jaar geleden gewaagd om weer naar Nederland terug te gaan omdat ik hier uitzicht had op een aardige baan. Ik was al, sinds mijn dochter 1 jaar oud was, van haar vader weg omdat hij geweldadig was, maar ik bleef dus in Dachau omdat ikzelf geen vader heb gehad en vond dat zij beiden wel het recht hadden om eenvader/dochterrelatie op te bouwen.
WAT STOM! Achteraf! Ik had al die tijd het ‘allenige zorgerecht’ voor haar en ondanks protest van de familie aldaar vertrokken wij, toen zij 6 jaar oud was, samen naar Amsterdam. Ik had een woning kunnen huren via via en mij werd door de verhuurder verteld dat ik me ook gewoon kon laten inschrijven bij de gemeente dus ik dacht werkelijk dat alles legaal was, ook weer STOM! Achteraf! Na 3 maanden werden we eruit gezet door het team’onbevoegd wonen’ en begon onze zwerftocht.
Omdat ik al in München voor haar vader naar een huis voor dakloze vrouwen was gevlucht, omdat er geen plaats was i/h vrouwenhuis aldaar, wilde ik mijn dochter dit besparen en na een paar maanden van hot naar her te zijngesjouwd met plastic tassen en het hoog nodige, zei ze tegen mij: “Mama, ik wil naar ‘doodland’.” Ze wilde niet meer eten en werd onderzocht door artsen en psychiaters en alles leek verder in orde. Mijn zenuwen waren op en het enige zinvolle leek me toen, om haar voorlopig terug te brengen naar haar vader totdat ik voor ons een woning had gevonden.
Mán! Wat was ik stom! Achteraf!!! Ik moest ook nog snel even ons gemeenschappelijkzorgrecht ondertekenen omdat de afstand,(bijna 900 km), te groot was, voor het geval er iets met haar zou zijn, (ziekenhuisbijv.), dan kon haar vader niets doen zonder mijn handtekening, dus dat deed ik, goedgelovig… Hoe stom kon ik zijn?!…Ongelofelijk STOM achteraf! Ik vertrouwde mijn dochter aan hem en zijn nieuwe vrouw toe( 2 grotere kinderen van haar erbij) en dacht dat ze veilig zou zijn voor zijnwoedeaanvallen, of nog stommer; ik dacht dat zijn nieuwe vrouw hem dat wel had afgeleerd!
De afspraak was dat als ik een woning zou hebben gevonden, zij weer naar Nederland zou komen. Zo was het niet; toen ik deze woning in augustus 2007 kreeg, bleek ze daar al te zijn ingeschreven op een nieuwe school. Ik heb er een paar maanden aan moeten wennen en bedacht dat ze dan misschien in het volgend schooljaar naar mij toe zou komen. Ik leefde naar de vakanties toe als ze dan mocht komen.
Afgelopen jaar i/d paasvakantie vertelde ze me dat haar vader een stoel naar haar hoofd had gegooid endat ie raak was. Ze had er een week niet door kunnen eten!!!… Ik brandde van woede en verzocht om een gesprek bij hetJugendamt. Ik kreeg ook nog van haar te horen dat ze de volgende vakantie niet zou komen omdat ze zelf met z’n allen op vakantie gingen. Ik zou haar dus pas weer in Augustus zien… Ik ging naar het Jugendamt na de pinkstervakantie en had daar een gesprek met mijn dochter en mijzelf gepland. Dat ging niet door; mijn dochter mocht niet bij dat gesprek aanwezig zijn en ik bleek in mijn uppie ook überhaupt geen recht van spreken te hebben want mij werd verteld dat ik mijn dochter zelf ook zou hebben mishandeld!
Nu zijn we zover dat ik blij mag zijn, áls ze dan komt, want mij wordt gewoon verteld dat ze i/d kortevakanties niet meer wil komen… Elke keer weer als ik haar naar Schiphol terug moet brengen en van haar afscheid moet nemen, roept ze dat ze bij mij wil wonen… zonder een advocaat aldaar, kan ikniks doen. Door deze ellende gaat het niet goed met mij; ik slaap niet. Ze is nu 10 jaar,cadeautjes die ik aangetekend verstuur, krijg ik teruggestuurd. Bellen doet ze zelf niet. Haar bellen mag ik alleen op donderdag tussen 18.00 en 19.30 uur, een webcam staat hier ook maar zij mag daar niet aan de PC.Haar opbellen bij haar opa & oma (zoals ze zelf zou willen), mag ik ook niet meer omdat ze danverdrietig zou zijn… Ik weet dat ik sterk moet zijn en de hoop niet op mag geven, net zoals jullie allemaal!Ik hoop dat we samen sterk blijven en onze moederliefde niet verloren gaat in bitterheid!
Veel sterkte en liefs, moeders! Groet, Tamira
Bron Email ©Loes Raaphorst 01/2010
Hallo,
Hier lees ik verhalen van lotgenoten, dat is akelig maar voor mij gedeelde smart. Ook ik ben een kindkwijt. Eigenlijk 2 van de 3. 1 is overleden, dat is al 24 jaar geleden. Met min zoon van 30 heb ik gelukkig wel goed contact maarmin zoon van 23, bijna 24 wil mij al 7 maanden niet meer zien. Hij is anderhalf jaar geleden bij een vrouw ingetrokken die ouder is dan hij en ineens om niks wil hij geen contact meer.
Ik snap niet waarom, ik heb altijd alles voor mijn kinderen gegeven,zowel materieel alsgeestelijk. Maar sinds hij die nieuwe vriendin heeft werd alles van mij negatief uitgelegd. Alles wat ik deed en zei werd in het negatieve getrokken. In augustus heb ik ellenlange mails van zijn vriendin gekregen dat ik een naar,egoïstisch gevaarlijk mens ben waar zij haarzelf, haar familie en haar man (mijn zoon dus) tegen moet beschermen. Dat ik er zogenaamd nooit voor hem geweest ben en dat ik alleen maar altijd aan mijzelf gedacht heb. Terwijl ik mijzelf altijd weggecijferd heb.!
En dat ze geen contact meer willen op wat voor manier danook. Op mijn verjaardag in januari heb ik niet eens een sms gehad. Ik hou zielsveel van mijn zonen. In het begin heb ik nog smeekmails gestuurd of hij alsjeblieft iets van zich wilde laten horen , al is het maar eens per maand een half uurtje of een telefoontje. Ik ben helemaal geestelijk kapot. Ik kan maandenlang’s nachts niet meer slapen en alles wat ik doe mislukt. Hoe zou hij eruitzien? Hoe zou zijn stem klinken? Zou hij nog wel eens aan mij denken?
Voor hij deze vrouw had hadden wij heel intensief close contact, net zoals met mijn andere zoon. Die snapt er ook niks van waarom zijn broer zo hard kan zijn en mij laat barsten ineens? Hij heeft zelfs gedreigd mij aan te geven bij de politie voor stalking als ik nog zou smssen of mailen om contact. Als er nou wezenlijk ietsgebeurd zou zijn dan kon ik het nog begrijpen, maar er is niks echt gebeurd. Alleen dat hij maar 1 paar schoenen had en dat ik 60 euro had overgemaakt voor schoenen, maar ze zijn allebei nog student en ik betaal wel samen met zijn vader iedere maand nog 200 euro voor zijn collegegeld. Maar die 60 euro kreeg ik in juli teruggestuurd met de mededeling of ik soms niet goed bij mijn hoofd was.
In het begin was ik alleen verdrietig, later kwaad en nu weer verdrietig. Toen ik kwaad was heb ik die vriendin wel eens een lullige mail teruggestuurd, na enkele beledigende mails van 6 kantjes van haar kant, dat ikmijzelf niet langer kon inhouden, ja, ik ben ook geen heilige. Okay, mijn fout dat ik me heb laten meeslepen een keer maar over het algemeen heb ik lievesms’jes gestuurd, dat weet mijn familie want die hebben alles gelezen.
Niemand van de familie snapt het, de enige verklaring die familieleden geven en diemijn dokter geeft is dat zij waarschijnlijk jaloers is, en geen moeder van haar vriend verdraagt. Verder zou niemand het weten, want iedereen weet dat ik niet ben zoals zij schreef in haar mails.Hij wou met rust gelaten worden, dan kwam het wel weer goed, en elke keer dat ik meniet kon beheersen en toch een sms’je stuurde om te vragen om contact kwam er weer een strafpunt bij is mij gezegd en bij teveel strafpunten was het contactverbreking voor eeuwig.
Nou,ik heb nou zoiets van, dan hoeft hij ook niet op mijn begrafenis te komen.
Ik ben kapot, leef alleen nog maar voor die oudste zoon die een lief karakter heeft, maar ik ben in die maanden vanaf juli grijs geworden en zie er 10 jaar ouder uit.Waarom doen kinderen ouders zo iets aan om niks? Ik ben kapot.
Bron Email ©Loes Raaphorst 02/2010
Ik ben ook een moeder zonder kinderen, ook al hebben mijn ex en ik hier bewust voor gekozen, het maakt het er niet makkelijker op. Veel mensen snappen niet waarom je als moeder niet de kinderen bij je hebt. Vaak loop ik tegen een muur van onbegrip op.
Ik vraag me vaak af waarom? Waarom vinden ze het gewoon dat de kinderenautomatisch bij hun moeder wonen? Waarom ben ik een “slechte”moeder omdat ik anders heb besloten? Tegen vaders wordt niet raar aan gekeken als ze zonder kinderen zitten….Dit was voor mij, mijn ex en de kinderen op dat moment de goeie keus.
Alles ging goed tot dat…. hij een nieuwe vrouw in zijn leven kreeg. Zij wil en kan niet snappen waarom mijn kinderen bij hun vader wonen, en maakt me zwart. Maar gelukkig weten mijn meiden beter en staan ze vierkant achter hun moeder.
Moeders zonder kinderen zijn sterke en goede moeders omdat zij het beste willen voor hun kinderen. Lieve moeders zonder kinderen sterkte allemaal, gelukkig is er nu een site waar we elkaar kunnen steunen.
Natasja
Bron Email ©Loes Raaphorst 08/2010
Hallo, ook ik ben mijn dochter verloren aan mijn ex-man. Ik ben van hem gescheiden, nadat hij al jaren een andere vrouw(en) had. Ik kan en wil geen an die niet monogaam is, dus werd de scheiding snel ingezet. Ik vertrok met de kinderen, nadat voor ons de toegang van de woning door het veranderen van de sloten niet meer toegankelijkwas.
Ik heb toen een huis gehuurd en gelukkig na een tijdje leerde ik een hele lieve man kennen, zonder kinderen, welke mijn kinderen meteen accepteerde. We zijn vrij vlug getrouwd en de kinderen waren helemaal dol op mijn nieuwe man en voor hun een nieuwe papa. Ze hadden al jaren behoefte aan een papa, de hunne was nooit thuis, te druk met andere dingen.
We hebben een jaar gezellig samen geleefd, zonder problemen totdat ik een telefoontje kreeg van mijn ex man met de mededeling dat mijn oudste dochter, 14 jaar, niet meer thuiskwam en bij hem bleef wonen. Ik ben dagenlang volledig van de kaart geweest en me afgevraagd hoe het allemaal mogelijk is. Ze heeft iedereen achter zich gelaten, zelfs haar paard,waarvan ze me altijd vertelde dat hij heel belangrijk in haar leven was.
Ik heb haar inmiddels bijna 3 maanden niet meer gezien, ze belt niet en neemt op geen enkele manier contact met ons op. Ik heb de indruk dat ze volledig onder invloed van haar vader en vrouwen is en ik sta machteloos. Mijn andere dochter begrijpt er ook niks van en die wil nu niet meer naar haar vader. Toch triest zoals het allemaal gelopen is. Het laatste wat ik wil is die 2 meiden uiteentrekken.
Inmiddels heb ik een advocaat in de arm moeten nemen, omdat mijn ex mij vertelde dat hij reeds contact had gezocht met eenadvocaat. Hij heeft zelfs mijn dochter wijsgemaakt dat ik een zaak tegen haar aanspande en hij heeft haar naar zijnadvocaat gebracht voor een gesprek van minstens één uur en haar verboden nog contact met haar moeder op denemen.
Binnenkort moet het voorkomen bij de Rechtbank, aangezien het convenant aangepast moet worden en ik graag wil weten waarom ze weg is gegaan, want daar heeft ze me tot de dag van vandaag nog geen antwoord opgegeven. Al die jaren heb ik voor ze klaar gestaan. Heb ik altijd rekening met mijn werk gehouden, dat ik altijd thuis was als ze uit school kwamenz. Ik vraag me af waaraan ik dit verdient heb.
Iedereen zegt:”het komt allemaal wel goed”, maar daar ben ik op dit ogenblik niet meegeholpen. Ik heb altijd de kinderen verteld dat het mij niet uitmaakt, waar ze gaan wonen, als ze aar gelukkig zijn, dat is voor mij het voornaamste, het welzijn van mijnkinderen. Voor mij wordt het een slopende tijd tot aan de rechtzaak en hoop dat ik dan uiteindelijk te horen krijg waarom ze me zo in de steek laat.
Bron Email ©Loes Raaphorst 08/2010
Ik zit nu op het moment dat mijn vriendin weg is gegaan. Ik vind dat er oplossingen genoeg zijn maar zij kiest voor deze weg met een heleboel praatjes over een relatie vanapart wonen maar toch samen zijn. Maar er zijn kinderen. Een van 3 en een van 11. De oudste wil bij mij zijn..dat is hij nu ook nog totdat zij der eigen plek heeft en dan wil ze hem ook daar hebben(ook al wil hij niet). De jongste roept om mij maar word afgeleid door de mensen om hem en haar heen maar ondertussen mist hij mij dus wel.
Ik vind het heel erg dat mensen vaak kiezen voor zichzelf en de kinderen zien als een of ander meubel stuk wat ze mee sleuren. Of een pion om macht mee uit te oefenen. Ik denk ook dat vaders vaak te weinig rechten hebben. Daarom heb ik wel heel veel respect voor het geschreven stuk. Jezelf aan de kant zetten om het beste voor het kind te kiezen. Het beste zou zijn dat de ouders samen blijven.Scheiden lijkt opeens zo “ïn” te zijn en ik merk toch ook wel vaak dat het vragen om aandacht is. Aandacht van mensen die hun dan zielig vinden en zolang die aandacht er is genieten ze er van.
Het is een heel wisselend gevoel. Hoe kan ik van iemand nog houden als deze zulke beslissingen neemt en hoe durf ik van mijn kinderen te houden als ik weet wat voor een pijn het brengt elk moment dat ik ze mis. Ik heb dit de kinderen nooitgegund en heb nooit zonder ze willen zijn. Maar door toe doen door keuzes van een ander word het opeens heel anders. Vooral als de moeder het meeste recht houd. Ik heb mijn kinderen erkend maar hebben verder niks op papier staan en blijkbaar is die erkenning ook niet echt veel waard. We hebben 14 jaar samen gewoond dus niet getrouwd. Afschuwelijk hoe mensen kunnen veranderen en alles in eigen belang bedenken.
Bron Email ©Loes Raaphorst 09/2010