Moederdag je gaat het pas waarderen als het niet meer kan .
Oh wat heb ik hier sinds 4 jaar toch een hekel aan! Ik zal het even uitleggen. Mijn kinderen wonen niet meer bij mij en ik zie ze dus niet op moederdag. Ik zie ze over het algemeen heel weinig, maar op dit soort dagen doet het extra pijn. Oké, het is misschien een dag, ingesteld voor en door de winkeliers, maar de intentie van de dag kan ik mij nog heel goed herinneren.
Toen ik klein was, was het altijd een feest op moederdag. Ik vond het heerlijk om een ontbijtje voor mijn moeder te maken en dat op bed te brengen. Normaliter mocht ik niet veel in de keuken doen, dus dit was féést! Helaas vanaf het moment dat mijn broer en zus getrouwd waren, en ik dus alleen achter bleef, als nakomertje, werd het minder leuk, maar ik heb mij altijd voorgenomen om later als ik zelf kinderen zou hebben, er voor te zorgen dat het weer een leuke dag zou worden, voor iedereen!
Naarmate ik ouder werd kwam er ook een schoonmoeder bij en ging ik begrijpen waarom het eigenlijk toch niet zon leuk feest was. Jeetje, wat een geregel altijd om met al die broers en zusters rekening te moeten houden, wie en wanneer bij moeders op visite ging! Nee, het zou beter worden als ik zelf kinderen zou hebben.
En inderdaad, dat werd het ook! Heerlijk die zelfgemaakte kettingen van paperclips, waardoor je hele nek na een dag open lag 🙂 Om maar te zwijgen van het ontbijtje: beschuit met jam, waarbij de jam vooral ónderaan het bordje zat, hahaha. Koffie in een wijnglas en jus dorange in een melkbeker. De versjes die ze dan uit hun hoofd hadden geleerd, en waar ik steevast vreselijk van moest huilen. Het juwelendoosje wat ze zelf gemaakt hadden, en waar al een (edel) steentje in lag, (waarschijnlijk uit de grindtuin van de buren). Het meeste heb ik helaas niet meer; het is allemaal achtergebleven bij mijn ex, toen ik wegliep.
Nu is het anders; mijn man heeft ook kinderen en daar is nu eenmaal de afspraak mee gemaakt dat ze om het weekend hier zijn. Dit jaar zijn ze dus weer hier, terwijl ze een eigen moeder hebben, waar ze in mijn ogen toch echt horen te zijn. Deze reageert echter heel laconiek: ik zie ze s avonds wel weer! Onbegrijpelijk in mijn ogen, maar ik heb me laten vertellen dat het normaal is. Mijn man vindt dat ik dit dan moet zeggen, maar hoe kan ik nu, als ouder die haar kinderen zelf bijna niet ziet, tegen een vader zeggen dat zijn kinderen op die dag niet welkom zijn? Ik kijk wel beter uit. A) het is ook zijn huis en B) wie ben ik om daar iets van te zeggen? Dat het mij pijn doet, wordt voor het gemak maar even over het hoofd gezien.
Mijn oudste dochter woont gelukkig wel in de buurt en ik weet het nog niet, maar misschien ga ik wel met haar op pad, als ze niet hoeft te werken. Ik heb geen zin om voor de kinderen van een andere vrouw te zorgen, terwijl ik mijn twee jongste niet bij me heb, want die zullen niet kunnen komen, denk ik. Hoe dan ook, ik zal blij zijn als al die moederdagreclames op televisie, in de winkels en op internet weer voorbij zijn, zodat ik er niet steeds mee geconfronteerd word.
***************
Ik had dus de jongens van mijn man hier en zat eigenlijk flink mezelf in de weg, dus om half 3 had ik me in m’n Reiki kamer verschanst, en toen kwam mijn man me heel voorzichtig roepen…. er was bezoek….. dus ik kwam, onopgemaakt, in m’n ponnetje, haren verwilderd en zonder bril even kijken, en toen stond mijn zoon in de deuropening, en m’n dochter daarachter!! Ik heb gehuild als een klein kind, en ben notabene door die lange lijs van een zoon van mij getroost!! En na 5 minuten hoorden we een klein stemmetje, van m’n dochter… hee joh, mag ik ook nog?? Om half 5 kwam m’n oudste dochter ook, en hoepelden de jongens van Lex op, en ze zijn tot 6 uur gebleven, toen kwam m’n oudste dochter nog met haar ‘andere’ kado… uiteten bij de Griek!! Dus, ik heb een fantastische moederdag achter de rug en ben zo blij dat ik ze weer gezien heb én dat ze mij niet vergeten zijn!!!
©Loes Raaphorst 05/2006