My TCB Band – the show must go on
Het leven is oneerlijk en als mij één ding duidelijk is geworden, de laatste tijd, is het wel dat niets, maar dan ook helemaal niets blijvend is op deze aardkloot. Kinderen worden groot, gaan het huis uit en je verandert van een jonge mama in een wat zwaar op de hand zijnde oma, die er eigenlijk niet meer zo toe doet. Maar, erger nog, dierenvriendjes hebben niet het eeuwige leven en net als je denkt dat het eindelijk allemaal weer op z’n plek is gevallen en is zoals je het graag wilt hebben, overlijdt de jongste van het span. Ik was juist weer zó blij met Jerry erbij. Zo blij dat er weer zeven poezels waren: een echte Band! Mijn ‘Taking Care of Business’ Band! Natuurlijk kan iedereen zeggen, je hebt er toch nog steeds zes?! Dat is toch ook veel?! Ja, dat is ook zo, maar het hebben van zoveel katten is gewoon heel erg leuk! De verhoudingen binnen de groep wissselen regelmatig. Ze hebben allemaal hun eigen ‘gebruiksaanwijzing’ en hun eigen gewoonten. De bioloog/ schrijver Midas Dekkers heeft beschreven hoe katten zich in een groep gedragen. Ik vind het super dat ik dat hier thuis elke dag kan aanschouwen. Ja, veel katten hebben is best wel veel werk, maar ik doe het graag en ze stellen je nooit teleur… nou ja, één keer… als je afscheid van ze moet nemen….. *pakt maar weer een tissue*
En al ben ik dan nog steeds hoteldebotel van het verlies van Glen, de poezels hebben hun rust al weer te pakken.
Jerry ligt hier zelfs zó ontspannen dat ik zelfs even dacht dat hij Scheff was…
Hieronder dus Scheff. De lichtval in de slaapkamer is iets anders, dus hij lijkt nu wat bruiner, maar ze staan allebei te boek als ‘Solid Black’.
Scheff is de meest relaxte van de twee broers, maar Jerry begint zich ook al aardig op z’n gemak te voelen!
Tutt was blij dat ze weer even op het bed kon liggen. Het was niet zó koud dat ik de deur dicht wilde houden… dus mijn meisje lag lekker op bed!
Samen genieten van die ene zonnestraal die naar binnen scheen!
King is de enige die nog wat uit z’n doen is. Hij loopt me de hele tijd achterna….
Jerry is nog niet zo ver dat hij zelf door het luik heen gaat, ik moet het nog even voor hem open houden, maar zodra hij de kans krijgt, gaat hij naar buiten. Hij kwam bij Suzanne nooit buiten, maar hier kan het dus wel. Burton houdt hem gezelschap. Deze twee maken de schattigste geluidjes tegen elkaar. Het lijkt nog het meest op het koeren van een duif en dat dan in verschillende toonaarden. Heel grappig!
En last but nog least….. Guercio is weer onze Benjamin. Glen was de jongste…. maar nu niet meer 🙁
©Loes Raaphorst 02/2017