My TCB Band – welcome Twin Brother 😉
Het is een tijdje stil geweest rond de poezels. Tja, als er kleinkinderen geboren worden moet deze Crazy Cat Lady zich ook wel eens met mensenkindertjes bezig houden in plaats van met haar poezels in de weer te zijn. Daar komt ook nog eens bij dat alle poezels hier nu vier jaar of ouder zijn, wat zoveel betekent dat ze volwassen zijn. Maine Coons doen daar iets langer over dan ‘gewone’ katten gelukkig, maar het is wel te merken. Ze slapen iets vaker en iets langer. Na het vertrek van Wilkinson was er rust in de tent gekomen en had ik dus ook niet zoveel reden om met het fototoestel in de weer te gaan.
Maar daar is nu weer verandering in gekomen: mag ik jullie voorstellen aan… Jerry? Vernoemd naar de Bassplayer van Elvis én tweelingbroer van Scheff, die ook al naar de bassist vernoemd was. Op de foto hier onder is Jerry nét een uurtje uit het reismandje.
Nu even het hele verhaal. Jerry, also known as Bailey, is de kater van mijn dochter. Hij komt uit hetzelfde nest als Scheff en is dus ook op 1 december 2010 geboren. Scheff is mijn ‘vijfde’ Maine Coon en toen mijn dochter destijds hoorde dat ik ‘nog een kat’ kreeg, was ze best wel even jaloers en wilde ze er ook heel graag eentje. Zij had al twee gewone huis tuin en keuken katten en een derde erbij leek haar heel leuk. Dus moeder en dochter kregen begin 2010 allebei een zwarte doerak in huis! Scheff kwam hier natuurlijk als vijfde kat in een groep Maine Coons terecht en Bailey kwam als enige Maine Coon bij de wel zeer Hollandsche Thijs en Marie terecht. Al snel was hij daar uiteraard de ‘grootste’ qua formaat, maar we hadden geen van allen kunnen vermoeden dat Thijs zich ontwikkelde als een zeer bazig mannetje. Klein van stuk, maar oh oh, wat een temperament!
Het was zelfs al zo erg dat als mijn dochter op vakantie ging, Bailey hier kwam logeren. Thijs en Marie konden prima alleen thuis blijven met een oppas die één keer per dag kwam kijken, maar voor Bailey was dat niet te doen. Hij had totaal geen aansluiting met de andere katten en een Coon heeft nu eenmaal gezelschap nodig! Hij heeft hier verschillende keren gelogeerd, alleen de laatste keer, Zita leefde nog, had hij te veel last van stress van Zita. Dat resulteerde in een gigantische verkoudheid die maar met moeite over ging. Maar na het overlijden van Zita kwam de vraag: Mam, mag Bailey misschien bij jou? Nu was Lex na het vertrek van Wilky begonnen met aftellen en hij zei dan ook zonder pardon Nee! Maar toen wij eerste kerstdag op bezoek waren en Bailey weer doodleuk bij Lex op schoot ging zitten, vroeg mijn dochter het weer. En waar ik absoluut niet op gerekend had, was het antwoord: ach, waar er zes lopen kunnen er ook zeven terecht!
We hebben er allemaal nog een nachtje over geslapen, maar vorige week, nog voor oud en nieuw heb ik Bailey opgehaald. We gaan het gewoon proberen en zien het dan wel, was de afspraak. De foto’s hierboven laten de eerste uren zien. Overduidelijk geen paniek dus. Sterker nog, ik vermoed dat hij heel goed wist waar hij was, want hij liep doodleuk naar de keuken, sprong op het aanrecht en keek in de vensterbank met een blik van: zeg.. hier stond toch altijd mijn eten? Ja jongen, toen Zita nog leefde wel, maar tegenwoordig staat het eten gewoon op de grond. Ik heb hem het hele huis weer laten zien en hem alle plekjes aangewezen waar hij lekker kan liggen. De andere poezels hebben werkelijk niet op of om gekeken. Tutt heeft één keer geblazen maar dat was meer omdat ze wakker werd gemaakt, dan dat Bailey iets deed.
Nou het is hier op foto wel duidelijk dat hij inmiddels wel op z’n gemak is. Dit was overigens op oudejaarsavond en zelfs het vuurwerk kon hem niets schelen. Hij is op de foto hieronder ook zelf vlak naast Guercio gaan liggen, die niet eens een oog open deed. Volgens mij herkennen ze hem, of ze denken dat het Scheff is.. want oh oh wat lijken de broertjes op elkaar! Als ze lopen zie ik wel precies wie wie is, maar als ze opgekruld in het mandje liggen, zou het zomaar kunnen gebeuren dat zelfs ik mij vergis! Het werd dus tijd om mijn dochter te bellen. Na een week (nou ja, eigenlijk al na een uurtje maar dat klinkt zo hebberig) kan ik wel zeggen dat het dus helemaal goed gaat. En… wilde ik hem een andere naam geven. Bailey is destijds vernoemd naar het lievelingsdrankje van mijn dochter… zelf ben ik echter allergisch voor die zooi, dus ik wilde een andere naam. En ja.. als tweelingbroer van Scheff, is het logisch dat hij dus Jerry wordt. Jerry Scheff was de bassplayer en nu zijn er dus twee poezels naar hem vernoemd!
Jerry vindt het heerlijk om in het zonnetje bovenop de verwarming te liggen. Tja en Burton ligt daar ook graag, dus de heren houden elkaar gezelschap. Jerry is ook al aan het spelen geslagen. Het is heel grappig om te zien dat hij heel verbaasd kan reageren als één van de andere poezels dus gewoon met hem mee gaat spelen en niet blazend en grommend naar hem uithaalt, zoals Thijs altijd deed. Jerry ‘praat’ ook net zo veel als Scheff. Je kunt echt merken dat ze uit hetzelfde nestje komen. Ik ga onze camera weer binnen handbereik leggen en zorgen dat ik snel goede foto’s van hem kan maken. Deze zijn allemaal met mijn mobieltje gemaakt en daar ben ik nu eenmaal niet zo handig in. Kom dus maar snel weer een kijkje nemen, dan zorg ik dat er snel nieuwe foto’s staan!
©Loes Raaphorst 01/2017