Neem je Verlies – en doe er iets mee
Het gebeurt regelmatig. Je hebt jarenlang goede vrienden, leuke kennissen en een redelijk verdraagbare familie en dan ineens botst er iets en is de verstandhouding ernstig verstoord. Aanvankelijk ben je net zo boos als de andere partij, maar uiteindelijk wint de redelijkheid het en wil je het uitpraten en goedmaken; die jeugdvriend van vroeger, die kennis waar je zo heerlijk mee aan de telefoon kon zitten, die broer die best wel eens vervelend deed, maar die je o-zo mist.
Je belt een keer, je schrijft eens wat, maar niets schijnt te helpen: men is jou gewoon zat en heeft geen zin om het contact te herstellen. Je zult je ‘verlies’ moeten nemen en je er bij neer moeten leggen, want hoe dan ook, relaties moeten van twee kanten komen, zeggen alle mensen om je heen. Natuurlijk weet jij dat diep in je hart ook wel, maar waarom doet dat dan zo’n pijn? Je moet ze loslaten en met rust laten. Ze zijn jouw vriendschap en liefde niet waard. Je hebt ze niet nodig. Je bent te goed voor hen…
Toch is het ‘loslaten’ van iemand waar je van houdt in mijn optiek niet eenvoudig. Doorgaan met je leven, terwijl je iemand dag-in, dag-uit mist, is niet makkelijk… maar oké… niemand heeft tenslotte beloofd dat het leven makkelijk zou zijn. Die vage kennis, die jeugdvriend van vroeger en zelfs die broer waar je zoveel van hebt gehouden, na een soort van rouwperiode kom je hier wel doorheen. Uiteindelijk kun je verder met je verlies, wat je een plekje hebt gegeven.
Maar je kinderen, je eigen vlees en bloed, dat stukje van jezelf, waar je onvoorwaardelijk van houdt… hoe laat je die los? Ze hebben het waarschijnlijk veel te druk om jou te missen. Ze barsten van de vrienden, plannen, werk en smsjes, maar zelfs dat laatste is teveel moeite voor hun moeder. Soms valt het mij op dat de geschiedenis zich blijft herhalen…
Mijn moeder klaagde tegen mij, omdat ik niet elke week, maar ‘slechts’ elke 2 weken op visite kwam, terwijl zij toch elke week bij mijn oma langs ging. Ik klaag nu ook, zij het dat ik regelmatig zeven maanden tevergeefs zit te wachten.
Mijn oma was een moeilijk mens; mijn moeder beslist niet één van de makkelijkste… zou ik dan ook zo moeilijk zijn? Hebben al die mensen die mij niet meer willen zien, dan gelijk? Oké, ik ben niet altijd even vrolijk. Ik heb soms net als iedereen een rotbui, maar over het algemeen, valt dat, dacht ik, toch wel mee.
Als een collega onverwacht naar een ziekenhuis moet en haar man niet kan komen, blijf ik ’s nachts gewoon naast haar bed zitten. Wanneer een vriendin in paniek opbelt, omdat haar man door een hond is gebeten, spring ik in de auto en rijd 60 km om haar gerust te stellen. Als mijn nichtje op straat wordt gezet, is een extra bed zo opgemaakt en terwijl ik hoogzwanger ben, draai ik mijn hand er niet voor om, om het gezin van mijn eveneens zwangere vriendin op te vangen, als zij een bloeding krijgt.
Als moeder heb ik het blijkbaar toch niet zo goed gedaan… of misschien juist te goed: ik heb ze wel veel zelfstandigheid en onafhankelijkheid bijgebracht!
©Loes Raaphorst < 2005