Nooit meer zwanger…
Een kennis van mij heeft een baby’tje gekregen; een meisje! Een half jaar geleden hoorde ik dat ze zwanger was; heel onverwacht want in tegenstelling tot mij wilde zij eigenlijk nooit kinderen. Ik was 22 toen mijn eerste geboren werd en toen ik 27 was had ik er drie. Zwanger zijn vond ik het mooiste wat er was en toch zijn alle drie de zwangerschappen niet
vlekkeloos verlopen.
Tijdens de eerste overleed mijn vader, tijdens de tweede kreeg mijn eerste kindje leukemie en tijdens de derde kreeg ik zelf een darminfectie waardoor ik de helft van mijn zwangerschap dus aan m’n bed gekluisterd was/werd: absolute bedrust. Na de bevalling van de derde was het voornamelijk heel hard werken. Drie kinderen in de leeftijd tot 5 jaar is flink aan buffelen, dat kan ik je wel vertellen; maar ik heb er wel van genoten.
Toch ben ik niet een moeder die van alle kleine kinderen houd. Ik ben ook niet zo’n vrouw die haar eigen kinderen de mooiste van de hele wereld vind; beslist niet. Laten we zo zeggen dat ze aardig zijn opgedroogd, maar bij de geboorte waren de eerste en de derde heb ik toch echt even goed moeten kijken of het stiekem niet toch aapjes waren 😉 Maar ze waren van mij.. en ze waren lief, ondanks alle problemen.
Nu ben ik 45 en het kriebelt af en toe nog steeds. Nee, niet meer die nachtvoedingen en de
luiers en de eeuwige Zwitsal luchten, maar wel het gevoel dat ik zo ontzettend graag een kindje van ons samen had willen hebben, van mijn echte liefde, mijn vriendje en soulmate. Hij heeft wel kinderen bij een andere vrouw; maar niet samen met mij. Dat steekt ook nog steeds een beetje. Ik zo graag een bevalling meegemaakt met hem aan mijn zij. Men noemt mij
vaak een bitch, en dat ben ik ook wel een beetje, maar ik was wel een hele lieve moeder.
Natuurlijk besef ik mij heel goed dat ik er nu te oud voor ben, ondanks de moderne wetenschap. Alleen het feit dat ik nu fibromyalgie heb is eigenlijk al genoeg reden om het niet eens te willen. Er zijn dagen dat ik al moeite heb om mijzelf te douchen en aan te kleden, laat staan een baby’tje te badderen. Maar het blijft wel kriebelen…
Ook het feit dat Lex en ik nu nog jong genoeg zijn om heerlijk van elkaar en van alles om ons heen te kunnen genieten is reden genoeg om het uit m’n hoofd te zetten; we hebben immers samen al vijf kinderen! En eerlijk is eerlijk, die kosten een fortuin! Maar het blijft toch kriebelen…
Bovendien weet ik ook heel goed dat oude ouders niet echt een pretje zijn voor een kindje; mijn ouders waren respectievelijk 40 en 50 jaar dat ik geboren werd. Alleen daardoor al moest ik mijn vader op m’n 22e al missen. Maar het blijft evengoed kriebelen…
Zwanger zijn van je grote liefde; écht samen zwanger zijn, wat moet dat ongelooflijk fijn zijn! Ik kan er alleen nog maar van dromen, want alhoewel het blijft kriebelen… het is uitgesloten!
Dus ga ik over een paar dagen op kraambezoek en zal ik voor de zekerheid maar even een paar zakdoekjes in m’n tas stoppen. Zo’n pasgeboren baby’tje werkt nu eenmaal op mijn traanbuisjes. Niet in de minste plaats omdat ik het eigenlijk zelf nog zo graag één keertje zou willen meemaken….
©Loes Raaphorst 01/2007