Omgangsregeling – verstandig of niet?
Een scheiding is nooit leuk, vooral niet als er kinderen bij betrokken zijn. Steeds vaker zie je dan ook dat mensen als het enigszins mogelijk is niet twee aparte advocaten nemen, maar het via een bemiddelingsadvocaat proberen te regelen. Dit is behalve goedkoper, ook vaak makkelijker, want men hoeft de rechtszaal niet in en dat zou voordelen hebben.
In mijn geval had het niet veel verschil gemaakt, aangezien ik de wensen van mijn kinderen gerespecteerd heb. Zij wilden hun ouderlijk huis niet uit, en in hun vertrouwde omgeving blijven. Zodoende zou de uitkomst in een rechtszaal hetzelfde zijn geweest. Ook tegen een rechter zouden ze dit kenbaar gemaakt hebben.
Een omgangsregeling treffen was dus aan de orde, ware het niet dat met iemand die ploegendiensten loopt een vaste afspraak maken bijna onmogelijk is. De kinderen waren op dit moment alledrie ouder dan 12 jaar en eigenlijk best groot genoeg om zelf te bepalen wanneer en hoelang zij naar mij toe wilden.
Aanvankelijk ging dat redelijk, maar als snel werd het minder. Er werden zelfs regelmatig afspraken afgezegd omdat hun vader dan eenvoudig roet in het eten gooide door tegen de oudste te zeggen dat zij thuis nodig was om op de jongste te passen. Ook werd mij verweten dat ik de kinderen niet met de auto ophaalde, terwijl ik dat in eerste instantie beloofd had.
Aan heen en weer rijden was ik een halve tank benzine en bijna drie uur in de auto kwijt, terwijl ik het geld voor de benzine niet kon missen (lees: niet eens had!). Toen het een hele periode zo slecht met mij ging dat het onverstandig was geweest om auto te rijden, vanwege medicijngebruik, kreeg ik het verwijt dat ik ze niet eens meer WILDE halen.
Nu woonde ik tegenover een NS station en was het heel eenvoudig geweest voor mijn ex, mijn jongste zoon op de trein te zetten, want overstappen was niet nodig, zodat ik hem weer op het station bij mij op had kunnen vangen. En terwijl mijn ex mijn zoon makkelijk een beetje had kunnen motiveren, werd er tegen mijn zoon juist gezegd: je moeder had het toch beloofd?
Inmiddels wonen de kinderen allang niet meer in hun ouderlijk huis, maar zijn nog eens 40 km noordelijker gaan wonen. Zelfs als ik ze nu wel op zou willen halen, benzine kan ik nu wel betalen, weet ik niet waar, want ik ‘mag’ hun adres niet weten. Hun vader heeft hen verboden dit tegen mij te vertellen! Ik heb alleen hun mobiele nummer en krijg het ’thuis’ telefoonnummer ook niet.
Verjaardagskaarten, kerstkaarten, gewoon zomaar eens een kaartje sturen is er dus niet bij voor mij. Bellen mogen ze mij alleen op hun mobiel, en iedereen weet dat pubers nu eenmaal nooit beltegoed hebben, en als ze dat wel hebben, liever hun vriendinnen bellen of vriendjes sms-sen. Terwijl hun vader wel de kinderbijslag voor hun krijgt en studiefinanciering voor de oudste. Alimentatie voor mij was er niet bij en hoeft nu ook niet meer aangezien ik hertrouwd ben.
Kortom: waar blijf ik dan zonder officiële omgangsregeling? Het wordt mijn kinderen niet verboden om naar mij toe te komen, maar ze worden door de omstandigheden wel flink tegengewerkt. Natuurlijk begrijp ik dat tieners niet elke week een uur in een trein willen zitten om hun moeder te bezoeken, en dat hoeft ook helemaal niet. Maar betaalbaar telefonisch contact moet toch mogelijk zijn? Een kaartje af en toe moet toch kunnen?
Rest mij de vraag of ik er wel goed aangedaan heb, te scheiden via een bemiddelingsadvocaat, in plaats van het keihard te spelen via een eigen advocaat. Sterker nog, ik had misschien meer op de kinderen in moeten praten, zodat ze wel met mij mee waren gegaan. Ik had ze meteen de waarheid moeten vertellen in plaats van de rol van de schuldige op mij te nemen, want dat was ik helemaal niet.
Het is nu eenmaal zo, en ik kan het verleden niet veranderen, maar op de toekomst heb ik dus ook geen invloed wat dit betreft, want ik zal moeten afwachten wanneer en of mijn kinderen zelf naar mij toe willen komen.
*******
Ik zit in een omgekeerde situatie; mijn kinderen wonen bij mij. Ik heb ze zeven jaar lang de kans gegeven om regelmatig naar hun vader te gaan. Toen leerde ik mijn nieuwe partner kennen, en mijn ex vond dat de kinderen een keuze moesten maken of ze bij hem, of bij mij zouden blijven. Mijn ex heeft mijn kinderen gezegd dat ze konden kiezen of ze bij hem wilde wonen (jongste was toen bijna 12 jaar) of bij mij en mijn nieuwe partner wilde wonen. Toen ze er voor kozen om bij mij te wonen vertelde hij letterlijk dat ze dood konden vallen. Ook heeft hij ze een paar keer op hun mobiel gebeld, en geprobeerd hun een schuld gevoel aan te praten. (hij zij toen dat als hij een hartaanval zou krijgen dat zij daar de schuld van waren. Ze hebben toen zelf de simkaart van hun mobiel kapot geknipt zodat hij geen contact meer kon opnemen). In die tijd ging ik nog wel eens op bezoek bij een zus van mij die bij hem in de buurt woont. (hij wist ons adres niet). Tot mijn zus mij opbelde geen contact meer met mij te willen. Toen ik vroeg waarom zei ze dat mijn ex met een revolver bij haar voor de deur heeft gestaan en zei dat als ik weer op visite kwam hij iedereen die daar dan in huis was zou dood schieten. Dus ik kan niet eens meer naar mijn zus toe.
Een moeder die er alles aan heeft gedaan om het contact met de kinderen en haar ex goed te laten verlopen. (maar ja hij kon het niet verkroppen dat ik een nieuwe relatie kreeg, hij probeerde nog wekelijks mij in zijn bed te krijgen), Jantine
Geachte lezer,
Heb nu een relatie van ruim 6 maanden met een vrouw met 3 kinderen. Deze relatie tussen ons gaat goed echter, maar haar ex haalt qua gevoel het ´bloed tussen de nagels uit. Heb mij haast altijd afstandelijk gehouden van dit conflict echter al een poos is mijn hart ook naar de kinderen gegaan en wordt alles moeilijker dan gedacht.
Nu is het zo dat de kinderen niet meer naar hun vader willen i.v.m. saai, doen niets etc. Dit geeft meer en meer stress voordat de kids gaan en als ze (stoom afblazen) terug komen. Nu willen de kids (apart gesproken met ze één voor één) niet meer en de´vrouw, heeft ook geen fut meer om er moeite in te steken, snapt u?
Nu heeft ze na goed nagedacht te hebben toegegeven dat indien ze echt niet willen (verantwoordelijks gevoel moeder) ze niet gaan. Of dit slim of minder slim was weten we niet. Dit is via MSN (andere wijze van contact is door hem niet toegestaan aan vrouw) reeds op 13 jun j.l. doorgegeven aan haar ex.
Gisteren reactie en deze was volgens vrouw (en mij) behoorlijk direct. Ik zal deze samen vatten als ´nogal bedreigend en dat de kinderen hem niet moesten chanteren op deze wijze. Nu zit mijn vriendin in dubio en loopt voor alles (emotioneel) weer vast. Kinderen weten dat ze niet hoeven van ma en nu dit weer aanpassen?
Hij staat a.s. vrijdag 22 juni om 6 uur´s avonds aan de deur en dan? Ze wil niet echter angst is er, dus moet ze wel of niet haar kids meegeven? Verder zal ze deze week nogmaals spreken met de kids (zowel samen als individueel) over aankomend weekend. Wel of niet door naar hun vader. Ze zit er zelfs aan te denken om niet thuis te zijn dan, echter ik heb haar daarop verteld dat dit denk ik niet slim is ?
Wat kan ze doen om hem duidelijk te maken dat de kinderen niet meewillen en deze niet meegaan dit keer uit mening en gevoel des moeders?
Groeten Dick, een zelf gescheiden man die ook ervaring heeft met omgangsperikelen vanuit eerder huwelijk.
Moeder met 2 dochters. Al langer dan 1,5 jaar bezig met de scheiding (samenlevingscontract). Kinderen gingen in het begin wel naar hun vader, maar willen niet meer omdat zij die “vrouw” en haar vervelende kinderen van 9 en 6 jaar niet kunnen uitstaan. Als zij er is, is volgens hun eigen zeggen hun vader anders. Ze loopt er half naakt bij en praat alsof ze de hele dag op kauwgom kauwt. Ze kunnen haar niet uitstaan. Rechter heeft nu beslist in de omgangsregeling dat de kinderen er om de week heen moeten van vrijdag 18:00 uur tot en met zondag 17:00 uur. Mijn dochters zijn furieus (bijna 12 jaar en 9 jaar oud).
Ik heb besloten om, na overleg en op verzoek van mijn dochters in hoger beroep te gaan tegen de uitspraak van de rechter. Ze hebben zelf een gesprek met de rechter gehad, maar voor hun gevoel heeft hij niet naar ze geluisterd en hebben ze geen vertrouwen meer in de rechtsgang. Tot overmaat van ramp, mag die “vrouw” er van de rechter ook bij zijn als zij bij hun vader zijn, zodat ze kunnen wennen aan het nieuwe leven van hun vader. Het eind is zoek, kinderen in de stress en ik mag het allemaal weer oplossen. De kinderen zijn niet zo gezellig meer en komen narrelig thuis. Wie heeft ook zo’n ervaring en hoe kan ik dit het beste oplossen.
Graag een reactie. Ik ben voor mijn kinderen erg strijdlustig en wil voorkomen dat ik 2 gefrustreerde dochters heb straks. Is het nou zo dat de dochter van bijna 12 jaar straks zelf mag bepalen of ze wel of niet meer naar haar vader gaat. Of is ze aan dit juk gebonden tot haar 18e jaar. Middelbare school kind straks, die kan je straks toch niet meer verplichten??? Ben benieuwd wat een ander er van vind. Groet,
Bron Email©Loes Raaphorst 03/2008
Ja, ik zit ook in dezelfde situatie. Vader heeft teruggetrokken uit een bezoekregeling met als reden dat hij de kinderen te lastig vind. Nu mogen ze nog 1 keer in de maand komen. Mijn oudste zoon bijna 12 geeft aan niet meer te willen de jongste is 9. Ik stimuleer de kinderen wel kunnen zij op deze leeftijd al de gevolgen inschatten om het contact volledig te verbreken. Bovendien vind ik 1 weekend in de maand ook wel eens prettig voor mezelf. Vader zegt als je geen zijn hebt blijf je toch fijn thuis. Lekker makkelijk.Uiteindelijk zal het hier wel op neer komen. Kennelijk zijn er ook mensen die het niets uitmaakt of ze hun eigen kinderen al dan niet zien.
Bron Email©Loes Raaphorst 12/2011
Reageren? Gebruik de reactie knop bovenaan deze pagina!
©Loes Raaphorst < 2005